Τις καλύτερες προσευχές μου
πουθενά δεν τις έγραψα.
Το λάθη του χθες μου
μαζί με στάχυα τα έκαψα.
Σε εκείνο το παράξενο λιβάδι
με τα λουλούδια τα ανθισμένα
και την κοπέλα ξαπλωμένη που άδει
με τα χέρια απλωμένα.
αν και δεν τραγούδησα γι' αυτή.
Θυμάμαι και ν' ακούγονται ύμνοι
και να τραγουδάω κι εγώ μαζί.
Να προσπαθώ δηλαδή,
γιατί η φωνή μου μάλλον τη χαλούσε.
Ήταν η μελωδία τόσο μαγευτική
και να μη σταματήσω να τραγουδάω με παρακαλούσε.
Τότε λοιπόν πήγα στην κοπέλα
της άνοιξα τα μάτια και τη φίλησα.
Σκίρτησε η καρδιά της και φώναξα "έλα".
Από το χέρι την έπιασα και μπροστά της λύγισα.
σαν τα σύννεφα κι εμείς.
Κρουαζιέρα κάναμε με πλοιάριο απάνεμο
κι αγαπηθήκαμε εμείς.
Και ύστερα την αγκάλιασα
την ένιωσα στο κορμί μου
Κι ύστερα στον εαυτό μου έμοιασα
γιατί επιτέλους τον βρήκε η ψυχή μου.
Κι εκείνη τη μέρα δεν την ξέχασα.
Σταμάτησα πια να σκέφτομαι αν κέρδισα ή αν έχασα.
Στα μάτια μου τα μάτια της έπιασα
κι αν ήταν πραγματικότητα ή όνειρο ξέχασα.
πιο πολύ κι από μένα.
Και η μέρα έγινε νύχτα ύστερα
με ένα υπέροχο φεγγάρι μα αστέρι κανένα.
Και μου είπε δακρυσμένη να μην κλάψω.
Μου είπε πως τη ζητούσε ο ουρανός.
Μου είπε για μια τελευταία φορά να την αγκαλιάσω.
Μου είπε να μη γίνω ποτέ μου εχθρός.
Να περιμένει λίγο ήθελα να της φωνάξω.
Ήθελα να πάμε μαζί.
Το "Σ' αγαπώ" μέσα στη νύχτα να ουρλιάξω
μα τελικά δε βγήκε η φωνή.
"Να προσέχεις", μου είπε. "Με καλεί ο ουρανός".
"Συγγνώμη", μου είπε. "Μη μου γίνεις εχθρός".
Και μέσα από το φύλλωμα των δέντρων με είδε ο θεός,
του έρωτα ο φτερωτός θεός.
Μου είπε λοιπόν μια φράση που δεν ξέχασα ποτέ.
Αν δε μπορώ να συγχωρήσω, να αγαπήσω πιο πολύ.
Και ρώτησα αν με αγάπησε. Ν' απαντήσει με "όχι" ή "ναι".
Μου έκλεισε τα μάτια, με φίλησε και είπε πολύ.
χωρίς να κρύψουν το φεγγάρι ή το δρομολόγιο για τον ουρανό
και τα ζώα του δάσους πλησίασαν να δουν τι συμβαίνει και γιατί
και τα όνειρα που έκανα γι' αυτήν γίναν ένα περίεργο κενό.
Τότε ήταν που ο εαυτός μου ζήλεψε το σώμα μου
γιατί το σώμα μου είχε αγγίξει το δικό της.
Τότε ήταν που ξεκίνησε το, από αγάπη, πιόμα μου
γιατί το στόμα μου είχε αγγίξει το δικό της.
Έκλεψα το τόξο και τα βέλη του φτερωτού θεού
για να κάνω τα ζώα να νιώθουν όπως ένιωθα εγώ.
Μα όλα βρήκανε ζευγάρι πλην του έρωτα κι εμού.
Και το τραγούδι μου βρήκε θάνατο αργό.
γέμισε ο ουρανός αστέρια.
Και για να μη χάσω αυτή που αγαπώ
έκρυψα το πρόσωπό μου απ' το φεγγάρι με τα δυο μου χέρια.
Κι ήρθε λοιπόν ένα μικρό αστέρι τόσο δα
για να μου πει πως δε με ξεχνά και μ' αγαπά.
"Και πού είναι τώρα!",φώναξα."Γιατί με πονά;".
Κι αυτό, σαν από θαύμα, φώναξε κι άλλα αστέρια φωτεινά.
με πήγαν στο φεγγάρι.
Κι έπειτα πάλι ζύγωσαν
και μου 'πανε με χάρη
ότι αυτή που ψάχνω, ζει πλέον μέσα τους
και ότι στόλισε τον ουρανό με την αγάπη μας.
Έκτοτε κάθομαι και παίζω τη φλογέρα τους
στην άκρη του φεγγαριού τραγουδώντας για την αγάπη μας.
Αν αναρωτιέστε για τον τίτλο και για το ποιο ήταν το πρώτο μου φως της πανσελήνου ακούστε αυτό το τραγουδάκι/απαγγελία.
Όσο για τον τίτλο της ανάρτησης(βλ. "Παίρνει ο ομορφονιός τη μπαλαρίνα") είναι στίχος του Βασίλη Καζούλη από το τραγούδι του "Κάτι να γυαλίζει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου