είπε το μυαλό ν' αστειευτεί με τη σκιά μου
με τα απόκρυφα σημάδια που έχω μέσα στην καρδιά μου
με όσους πολεμήθηκαν απ' της ζωής τη θάλασσά μου.
Είδα λοιπόν ένα όραμα πως πίσω είχα γυρίσει
κοντά εκεί στα 12 που είδα το Θεό μου
κι έκτοτε με το διάβολο δεν είχα αλισβερίσι
κοντά όταν ξημέρωσε στον σκοτεινό ουρανό μου.
Μα είχα αλλάξει μόνο εγώ κι ο κολλητός μου φίλος.
Ο χρόνος είχε επιστρέψει, όμως θυμόμουν τα πάντα.
Ήτανε ίδιοι οι άνθρωποι. Όπως κι αυτός ο ήλιος.
Φως σε άλλο δωμάτιο. Φως από άλλη λάμπα.
Μα ίσως πάντα να πολεμούσα στο φως των κεριών.
Ίσως η αλήθεια μου κι η στήριξή της να έφερε κοντά
ανθρώπους που αλλιώς θα 'χαν βυθιστεί σε λάκκο αμαρτιών
και δεν έσωσα κανένα από τα πλάσματα αυτά.
Μέσα από τις νότες που λέει στ' αυτιά μου η μουσική
ξεκίνησε το ξημέρωμα για ένα άλλο πρωί.
Άλλωστε μπορώ κι ακούω τον ήχο της πένας στο χαρτί
κι αγαπάω εσένα αλλά κι εσένα μαζί.
Κι όσο κι αν εγώ είμαι ο ρομαντικός
αποτελώ την εξαίρεση του ίδιου του κανόνα.
Όσο κι αν θεωρείται μόνο ο θάνατος αληθινός,
η ζωή ξεφεύγει από την ιδέα του ανθρώπινου διαβήτη και κανόνα.
Κι όσο κι αν εδώ ήθελα να τελειώσω, δε μπορώ.
Ίσως και να μη θέλω. Σημασία δεν έχει.
Στους ίδιους δρόμους περπατώ. Έχω ξανάρθει εδώ.
Η ψυχή μου μοιρασμένη τρέχει.
Και ανεβαίνει σε σκάλες ψάχνοντας την επιφάνεια.
Κι όταν τη βρει ανεβαίνει σε δέντρα.
Και πηδάει στα κλαδιά και χάνεται στο φύλλωμα και στην αφάνεια
αφού πρώτα κάνει να ραγίσει ακόμα και η πέτρα.
Και δεν τη νοιάζει αν είναι νύχτα ή μέρα
ή που για ν' αναπνεύσει δεν έχει αέρα.
Διαπερνάει τα πάντα όσα δε διαπερνάει μια σφαίρα
και ουρλιάζει μέσα τους ένα ταμπούρι και η φλογέρα...
Μου αρέσει να ενώνω τις νύχτες και τις μέρες... Δεν το είχα από μικρός. Μεγαλώνοντας όμως το υιοθέτησα. Πάντως το παραπάνω ποίημα είναι μεν αφιερωμένο αλλά όχι σε κάποιο "μυστικό" πρόσωπο. Είναι αφιερωμένο σε εσένα που έκανες τον κόπο να στρέψεις τα μάτια σου και να το διαβάσεις.
Η ώρα άλλωστε έχει πάει 1:51 τώρα. Καλημέρα λέμε τέτοια ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου