Έτσι ήταν η κοπέλα που είδα. Νεράιδα. Ήταν ίδια με τότε. Αλλά και διαφορετική. Γελούσε το ίδιο. Ανέπνεε το ίδιο. Τι δαίμονες όμως κυριαρχούσαν τότε στο κεφάλι της; Και τώρα; Είχαν φύγει ή κατοικούσαν ακόμα στην ψυχή της; Ήταν κάτι που χρειαζόταν να μάθω. Όμως... πραγματικά χρειαζόταν; Ποιος ο λόγος να ασχοληθώ μαζί της; Από ενδιαφέρον; Ή μήπως από κουτσομπολιό;Αυτά σκεφτόταν το αγόρι εκείνη τη νύχτα.
Αυτά σκεφτόταν ενώ ανέπνεε τον καπνό του τσιγάρου που έβγαζαν από το στόμα τους οι γύρω του. Μήπως τελικά ασχολιόταν με τη ζωή των άλλων γιατί δεν έβρισκε κανένα νόημα στη δική του ζωή; Μήπως τελικά καθόταν και ψυχανέλυε και σκεφτόταν και έκανε λογισμούς για τους γύρω του γιατί δεν έβρισκε κανένα νόημα στη δική του ζωή;
Μα αν ίσχυε αυτό, τότε γιατί αυτοί οι "φίλοι" του δεν του είχαν πει τίποτα ποτέ; Μήπως δεν ήταν φίλοι του; Ή μήπως τελικά του είχαν πει αλλά αυτός δεν ήθελε να καταλάβει! Δικαιολογούσε τον εαυτό του λέγοντας πως δεν ήταν έτοιμος ακόμη να καταλάβει. Είχε όμως μεγαλώσει. Όφειλε στον εαυτό του και στους γύρω του, τόσα χρόνια, να είχε ωριμάσει. Όσοι εφιάλτες κι αν κατοικούσαν στο μυαλό της κοπέλας. Τι σημασία είχε; Αφού δεν κάθισε ποτέ να αντιμετωπίσει τους δικούς του. Έλεγε όποτε τους έβλεπε "λαλαλα δε σε βλέπω λαλαλα δε σε ακούω" και συνέχιζε το δρόμο του.
Και το χειρότερο που μπορούν να κάνουν οι εφιάλτες που δεν αντιμετωπίσαμε...
...είναι να μας εγκαταλείψουν και να χάσουμε την ευκαιρία μια για πάντα...
Άλλωστε ποιο το νόημα της ύπαρξης της Tinkerbell σε ένα παραμύθι που δεν υπάρχει ο Peter Pan?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου