Έκλεισα το χρόνο σ' ένα παλιό καθρέφτη
και τον έσπασα να μην ξανακυλήσει
Προσπάθησε λοιπόν να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της ψυχής του για να κάνει κάτι τελευταίο πριν κοιμηθεί. Τι όμως μπορούσε να κάνει; Αυτός ένας μικρός απλός άνθρωπος. Με όλες τις δυνάμεις ενός ανθρώπου. Αλλά τι πραγματικά μπορούσε να κάνει; Πώς ήταν δυνατόν να επηρεάσει κάτι που ήταν τόσα χιλιόμετρα μακριά του; Ακόμη κι αν μπορούσε με τα σύγχρονα μέσα να φτάσει εκεί που χρειαζοταν, θα έφτανε αργά. Όταν όλα θα είχαν τελειώσει.
Πήγε στο κρεβάτι της γιαγιάς του και έψαξε δίπλα στο μαξιλάρι της να βρει ένα μικρό βιβλίο με την εικόνα Του για εξώφυλλο που ήξερε ότι είχε. Ήξερε ότι ήταν εκεί και δε δυσκολεύτηκε έτσι να το βρει. Το πήρε, έσβησε το φως και επέστρεψε στο δωματιό του.
Έβαλε απαλή μουσική αλλά σύντομα την έκλεισε γιατί τον ενοχλούσε σε αυτό το εγχείρημά του. Έκλεισε την πόρτα του δωματίου του και γονάτισε στο τραχύ χαλί στο κέντρο. Διάβασε ό,τι διαβαζόταν απο τη θρησκεία του τέτοια περίοδο. Ύστερα το έκλεισε και σκέφτηκε να προχωρήσει και σε άλλα θρησκευτικά κείμενα. Όφειλε όμως, αν ήθελε να γίνει κάτι, να Του μιλήσει κι όχι απλά να Τον ακούει μέσα από τα βιβλία Του. Έκλεισε το βιβλιαράκι. Έκλεισε τα μάτια. Και Του μίλησε. Του είπε για όλα. Για τον ίδιο. Για τους φίλους του. Για όλα όσα τον απασχολούσαν. Κι αυτά τα όλα ήταν μόνο ένα εκείνο το βράδυ. Κάτι που είχε γίνει με έναν φίλο του και την κοπέλα του. Ήξερε την αιτία του προβλήματος. Ήξερε τα πάντα. Εκτός από το πιο σημαντικό. Τον τρόπο να το επιλύσει. Γι' αυτό στράφηκε στον θεό του. Για να το λύσει Εκείνος αφού ο ίδιος δε μπορούσε.
Οι σκέψεις του, προσπαθούσαν να τον πείσουν όσο προσευχόταν. Να τον πείσουν ότι δε θα καταφέρει τίποτα. Ότι δεν ακούγεται εκεί πάνω. Όμως δεν τον ένοιαζε να ακουστεί εκεί πάνω. Τον ένοιαζε να ακουστεί κάπου. Οπουδήποτε. Κι Αυτός θα τον άκουγε.
2 σχόλια:
^.^
Εκφραστικότατος ο Evris με όποιο τρόπο κι αν το συμβολίσεις :)
Δημοσίευση σχολίου