...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Γαλήνη

        Έχω ακούσει από τόσους ανθρώπους πράγματα που δεν ισχύουν ξανά και ξανά. Έχω ακούσει ότι είμαι εξαρτημένος από τον υπολογιστή. Έχω ακούσει ότι είμαι εγωιστής. Έχω ακούσει ότι ζω σε ένα ρομαντικό κόσμο, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι... Κι όλοι κάνουν λάθος. Κι έχουν καταφέρει να αποκλείσω τέτοιες φράσεις από το μυαλό μου όταν τις λένε τα άτομα αυτά. Και όλοι κάνουν τόσο λάθος που αν συμβεί κάτι από τα παραπάνω, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι και δε θα τους πιστέψω.
        Πραγματικά, δε νιώθω πως χρειάζεται να απαντήσω στις "φήμες". Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας την άποψή μου.
        Υπάρχουν πράγματι μερικά πράγματα από τα οποία είμαι εξαρτημένος. Κι αυτά είναι τα παρακάτω...
  • Η ανάσα μου
    Το σώμα μου, μου δίνει το δικαίωμα να μείνω χωρίς ανάσα για κανένα λεπτό. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, την έχω ανάγκη ξανά. Θέλω να ξυπνάω το πρωί. Να ξυπνάω το πρωί και ν' αναπνέω.
  • Η ζωή μου
    Όσο είμαι ζωντανός, είμαι εξαρτημένος από τη ζωή μου. Χάρις στην ιδιότητα "ζωντανός" μπορώ και αγγίζω τους ανθρώπους, συνομιλώ μαζί τους, μπορώ να τους δείξω με ευκαταφρόνητο τρόπο πως είμαι εδώ, κοντά τους. Σίγουρα κι ο θάνατος έχει κάποια γνωρίσματα αλλά δε με ενδιαφέρουν. Όσο είμαι ζωντανός, θα χαίρομαι τη ζωή.
  • Η μουσική
    Δεν εννοώ τη δική μου μουσική. Εννοώ οποιαδήποτε μουσική! Τι νόημα έχει ένας ανοιχτός υπολογιστής αν δε μπορεί να παίξει τραγούδια; Ακόμη και ο πρώτος μου υπολογιστής... Του έβαζα τη δισκέτα, πατούσα 3 εντολές και έπαιζε με το ταπεινό ηχειάκι του το "Every breath you take".
  • Την αγάπη μου
    Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αγάπη στην καρδιά μου. Δε με ενδιαφέρει τόσο να παίρνω αγάπη, όσο το να μπορώ και να θέλω να δώσω αγάπη. Αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, θα είναι γιατί θα έχω πεθάνει. Ψυχικά νεκρός. Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη αποτυχία μου.
        Κάτι άλλο δε μου έρχεται στο μυαλό τώρα...
        Η Neni έχει μια ψηφοφορία στο blog της. Ρωτάει αν πραγματοποίησα(κάθε επισκέπτης, όχι μόνο εγώ) το πιο τρελό μου όνειρο, αν θα το πραγματοποιήσω, αν δεν πραγματοποιείται ή αν δεν κάνω όνειρα.
        Ξέρω πως δε με ρώτησε κανείς αλλά εγώ θέλω να το πω. Άλλωστε είπα πως γράφω ό,τι θέλω κι όχι απαντήσεις στους, κατά καιρούς, κατήγορούς μου. Λοιπόν...
Το πιο τρελό μου όνειρο;
        Να συνεχίσω να ονειρεύομαι...
        Κι αφού η Η ιστορία μιας φωτογραφίας με ταξίδεψε με τη φωνή της Enya, οφείλω να πω αυτό που νιώθω.
Κι αυτό που νιώθω είναι...
        ...Αγάπη
        ...Ηρεμία
        ...Ειρήνη
        ...Γαλήνη
Με λίγα λόγια...
        ...Αλήθεια

Δεν υπάρχουν σχόλια: