Μικρές Ιστορίες - Παραμύθι

        "Μια φορά κι έναν καιρό...". Έτσι δεν ξεκινάει κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του; Όμως, εμένα δε μου αρέσει που είμαι παραμύθι. Μου αρέσει που με αφηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγονάκια τους όταν πέφτει η νύχτα. Μου αρέσει που τα εγγονάκια μεγαλώνουν και διαιωνίζουν την ύπαρξή μου αφηγόμενοι παραλλαγές μου στα δικά τους εγγόνια. Όμως, εμένα δε μου αρέσει καθόλου που είμαι παραμύθι. Θα προτιούσα να έλεγα αλήθειες. Να έλεγα... Δεν ξέρω. Κάτι αληθινό. Όμως, όχι! Εγώ είμαι παραμύθι. Έτσι μου έλεγε πάντα η μητέρα μου. Ότι είμαι παραμύθι.
        Όμως, πλέον οι γιαγιάδες πεθάνανε. Σβήσανε οι αναμνήσεις τους. Εγγονάκια δεν υπάρχουνε πια. Είμαι λοιπόν το τελευταίο από μία μεγάλη γενιά παραμυθιών. Ένα παραμύθι που σε λίγο θα σβήσει. Κι αυτή θα είναι η δημόσια εκτέλεσή μου, όπως θα την γράψει το χέρι του δημιουργού μου.
        Κι όπως σε κάθε εκτέλεση, ακόμη και στους πιο βάρβαρους και απολίτιστους κόσμους, επιτρέπεται στον ετοιμοθάνατο μια τελευταία φράση. Μία τελευταία επιθυμία. Θέλω λοιπόν αντί για φράση, να πω μια τελευταία ιστορία. Μία τελευταία, αλλά αληθινή, ιστορία!

        "Υπήρχε κάποτε ένα παιδί. Μικρό στο σώμα αλλά μεγάλο στην ψυχή. Ένα παιδί, που μέσα στη μοναξιά του, πέρασε μέρες πολλές στο φως του ήλιου, διαβάζοντας τα λόγια του Θεού του.
        Στο τέλος κάθε κεφαλαίου, που διάβαζε, άνοιγε τη μπαλκονόπορτα και άφηνε τον κρύο αέρα να μπει στο δωμάτιό του. Και το παιδί κρύωνε.
        Ύψωνε λοιπόν το βλέμμα του στον ουρανό και έλεγε την ίδια φράση πάντα. Άσε το σώμα μου να κρυώνει. Την ψυχή μου να κρατάς ζεστή με την αγάπη Σου.
        Έπειτα, κοιτούσε τα πτηνά του ουρανού. Κάθε φορά άπλωνε το χέρι του παρακαλώντας να το εμπιστευτούν και να το πλησιάσουν. Και κάθε φορά, μετά από λίγο, ένα περιστέρι ερχόταν στο δέντρο απέναντί του και το κοιτούσε.
        Τότε το παιδί τέντωνε το χέρι του περισσότερο. Το περιστέρι όμως έφευγε. Κάθε φορά. Και το παιδί, παραδομένο στη μοίρα του, ζητούσε στο τέλος ένα περιστέρι να επισκεφτεί κάθε άνθρωπο".

Forerunner: Και πώς τελείωσε η ιστορία;
Παραμύθι: Δεν τελείωσε. Διαδραματίζεται ακόμη.
Forerunner: Και το παιδί ποιο ήταν;
Παραμύθι: Ποιο είναι; Εσύ, εγώ, ο οποιοσδήποτε.
Forerunner: Εγώ;
Παραμύθι: Ναι. Ο καθένας έχει τη δύναμη να είναι αυτό το παιδί. Όμως τώρα ήρθε η ώρα να σβήσω κι εγώ.
Forerunner: Μια στιγμή! Θες να κάνουμε μια συμφωνία;
Παραμύθι: Τι συμφωνία;
Forerunner: Θα σε βάλω σε ένα μέρος όπου θα ζήσεις για πάντα. Θέλω όμως να πεις την ιστορία αυτή αδιακρίτως σε όλους. Σύμφωνοι;
Παραμύθι: Έχεις εσύ τέτοια δύναμη;
Forerunner: Έχω! Λοιπόν; Σύμφωνοι;
Παραμύθι: Σύμφωνοι!

Και αυτό έκανα...