Βουκολικό

Και τότε κατάλαβα...
Πού ήταν όλοι...
Ποιοι ήταν όλοι...
Τι σήμαινε άραγε "εγώ","εσύ","εκείνος"...
Κανείς δεν υπήρχε για να χτυπήσει τα σήμαντρα στις εκκλησίες.
Κανείς για να λατρέψει και να λατρευτεί.
Το κάθε τι ήταν ένα αρχαίο ρούχο πολυφόρετο, που έντυνε ένα σώμα γυμνό πια. Ολόγυμνο.
Και πόσο γέλασα με το φόβο, που ήταν απλώς η σκιά μιας σκιάς που δεν υπήρξε ποτέ!
Και οι λέξεις ξανάγιναν ποίηση.
Κι όταν ξημέρωσε η όγδοη μέρα, δε νύχτωσε ποτέ πια...

Chromatic Romance - Η στιγμή

"Βουκολικό"
Εάν υπήρχανε λέξεις να περιγράψω τη ζωή
είμαι σίγουρος πως θα τις είχα βρει.
Τι και αν λείπει το φεγγάρι από το μπλε του ουρανού!
Ο αέρας που φυσά, αντικαταστάτης του κενού.

Κάθε κίνηση που κάνω, με θόρυβο μου μοιάζει.
Είναι υπέροχη νύχτα κι η μουσική της δε θέλω να σπάσει.
Είναι εύθραστη κι αυτή όπως και τόσα άλλα.
Όπως και τα σύννεφα. Μικρά ή μεγάλα.

Κι έχω αποστρέψει το βλέμμα από το δωμάτιο
και βλέπω τους καπνούς να κάνουν πάρτυ
Ακούω φωνές και χειροκροτήματα στον άγιο
και συγκεντρώνομαι σαν τους πολεμιστές από τη Σπάρτη.

Κι όσο τα σύννεφα κοιτώ στο μπλε εκεί ψηλά,
το ένα γίνεται δύο και τα δυο ένα ξανά.
Μάλλον ήρθε η ώρα το κεφάλι να σκύψω
και τις αισθήσεις της καρδιάς μου πάλι να αγγίξω.

Ήρθε η ώρα να γνωρίσω την καρδιά μου
για να μου πει τι αγαπά και αν αγαπιέται.
Πάει καιρός από τα τελευταία δάκρυά μου
μα την ευχή μου κάποιος τώρα μπορεί να καταριέται.

Και με τη σκέψη αυτή...
...δύναμη γνωρίζει το μυαλό μου.
Και με τη δύναμη αυτή...
...πραγματικότητα θα κάνω το όνειρό μου.