Ειρήνης ουτοπία

Πολλά εγώ προσπάθησα όσο ο καιρός περνούσε
Μα απ' όσα δημιούργησα, τίποτα δε ζούσε.
Ίσως έφταιγαν οι άλλοι. Ίσως έφταιγα κι εγώ.
Μα πάντα η ελπίδα μου ήταν το ζωντανό.

Κι εδώ μες στην ειρήνη κι ησυχία θα μιλήσω
γιατί τώρα εμπνεύστηκα λίγο χρώμα να αφήσω.
Σε αυτές τις σελίδες του λευκού μου τετραδίου
ξαπλωμένος περιμένω στη γωνιά του δωματίου.

Έξω πλέον βρέχει. Έχει πιάσει βροχή.
Κι η ψυχή μου χορεύει σαν Σαλώμη γυμνή.
Μοναδικές εμπειρίες που κανείς δεν έχει ζήσει.
Θυμάται κι ονειρεύεται όσα έξω έχει αφήσει.

Δεν έχει σημασία αν φοβάμαι ή δε φοβάμαι.
Θέλω τα τραγούδια μου να λεν πως αγαπάμε.
Πως όσο κκι αν οι άνθρωποι θέλουν να μας βλάπτουν,
εμείς θα παραμένουμε εδώ μέχρι ν' αλλάξουν.

Ακόμη κι όταν φύγω εγώ, έχω κι άλλους φίλους
ν' αλέσουν το μίσος σαν τους καλούς τους μύλους.
Εγώ θέλω μονάχα αγάπη να προσφέρω
και να μοιάζει η καρδιά μου σαν φύλλο πυρωμένο.

Τόσο ελαφριά κι όμως τόσο ζωντανή
να φωνάζει την Αλήθεια με όση μου 'μεινε ζωή
να φωνάζει πως υπάρχει και πως θα 'μαι πάντα εδώ
για όποιον με ζητήσει ή ζητήσει ουρανό.

Ακόμη ίσως δεν πίστεψα ολόκληρα ή απόλυτα
στον ένα μου Θεό και ίσως δρω απρόβλεπτα.
Έχω κάνει αμαρτίες. Βλέπεις... άνθρωπος κι εγώ.
Τραγούδησε "Έλα βρες με" κι έγω θα 'ρθω να σε βρω.

Βλέπεις η ψυχή μου και ο νους μου ταξιδεύουν
σε μέρη που τα φώτα στις σκιές παραμονεύουν.
Τοπία σκοτεινά σαν κομήτης διαπερνώ
και χαρίζω στις σκιές φως από φως πιο καθαρό.

Τα αστέρια συναντάω και ζητάνε παραμύθι
για να πούνε στα παιδιά πριν τη νύστα και τη λήθη.
Μα δεν έχω παραμύθι, μόνο θρύλο ζωντανό
κι αφηγούμαι ιστορίες για τον άντρα στο σταυρό.

Με προσοχή με άκουσαν και ήθελαν και άλλες
και έφτασα σιγά-σιγά στα δάκρυα, στις στάλες
της βροχής που πέφταν πάνω στο σταυρό και στους πιστούς Του.
Τις ίδιες που αγγίζουν την ψυχή μου, του πιστού Του.

Έκτοτε δε σταμάτησα ποτέ μου να χορεύω
και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να πιστεύω.
Όμως σημασία είχαν μόνο όσα προσέφερα
και όχι όσα μου 'δωσαν ή όσα πίσω έφερα.

Κι όταν πια τα αστέρια του Θεού κλείσαν τα μάτια μου
είδα επιτέλους ποια είναι τα παλάτια μου
όπου θα ζήσουν όλοι όσοι μ' ήθελαν κοντά τους,
αρκεί να συνεχίζω να παλεύω τη σκιά τους.

Τη δύναμη την έχω. Θέληση κατέχω.
Το μίσος με αγάπη πάντοτε θα βρέχω.
Κι όταν θα'χω ζήσει όσα μπορώ ν' αντέξω
γι' αλλού θα ταξιδέψω και πιο πολύ θα τρέξω.