Λόγια εκκένωσης εγκεφάλου

Χαμένος σε τοπία που δεν γεννήθηκαν για ανθρώπινα μάτια και που τα μάτια που τα αντίκρυσαν έχασαν το φως τους και που τα τραγούδια που ακούστηκαν γι' αυτά έχουν προ πολλού χαθεί και που οι άνεμοι που φύσηξαν νέα πνοή σε αυτά έχουν πλέον ταξιδέψει σε άλλα μέρη και που ο ουρανός που τα αντίκρυζε πρωί και βράδυ έχει πλέον μολυνθεί από τα προϊόντα της καύσης που προκαλεί την κακή σκέψη και την αναισθησία των ανθρώπων που μέχρι πρότινος κατοικούσαν στη γη. Βλέπετε, οι άνθρωποι σταμάτησαν πλέον να αναπνέουν όταν σταμάτησαν και να αγαπούν. Μόνο ένας-δύο μείνανε ζωντανοί, κι αυτών η τύχη τους αγνοείται.

Το πιο πιθανό είναι να κοιμήθηκαν και να μην ξύπνησαν ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση όμως, ο κόσμος γιατί συνεχίζει να υπάρχει; Αν όλοι οι άνθρωποι πεθάνανε, γιατί συνεχίζει ακόμη ο κόσμος να υπάρχει; Μήπως η λήξη της μίας ζωής, έφερε πίσω μία παλιά ψυχή να κατοικήσει στη θέση της; Μία παλιά ψυχή που για κάποιο καλό λόγο ήταν φυλαγμένη και παγωμένη από κάθε χρονική αλοίωση, αλλά χωρίς να έχει σταματήσει να εξελίσσεται.

Πώς είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Πολλοί θρύλοι υπάρχουν, για βιβλία, για μενταγιόν, για θρησκείες ότι προστατεύουν τους ανθρώπους αυτούς που δε θέλησαν να πεθάνουν και που επέλεξαν να κοιμηθούν. Η αλήθεια όμως είναι πως κανένα από αυτά τα γιατροσόφια δεν κατάφερε ποτέ να λειτουργήσει όπως φημιζόταν. Όχι όσο ζούσα εγώ δηλαδή. Το μόνο που κράτησε ζωντανό έναν άνθρωπο, ήταν τα έργα του που θυμόντουσαν οι ζωντανοί, όταν αυτός πια είχε χαθεί. Όλοι οι υπόλοιποι απλώς έπεσαν σε ένα απύθμενο ποτάμι, υποβοηθούμενοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, με μία μάζα τσιμέντου να τους σφίγγει τα πόδια και να τους τραβάει αργά και βασανιστικά στη λύτρωση(;)... μα σίγουρα στο τέλος. Κι όταν το τέλος φτάσει, καμιά ζωή δε θα είναι αρκετή για να ξαναζήσει ο χαμένος.