Μια τυχαία(;) μέρα στο Ψυχικό

Η αλήθεια είναι πως στα γραπτά μου, όπως και στη ζωή μου, προτιμώ την αλήθεια. Αντί λοιπόν να αφήσω τον αναγνώστη ελεύθερο να φανταστεί ό,τι θέλει, αντί να του σπάσω τα όποια όρια της λογικής, εξάπτοντάς του τα όρια της φαντασίας, γράφω εξαρχής αυτό που θέλω."Προσπαθώ","Θέλω","Μόνος" είναι μόνο λίγες από τις λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό για να ξεκινήσω ακόμη κι αυτό το μικρό κείμενο. Μικρό... Τέλος πάντων, όσο προκύψει.

Το πρόβλημά μου, λοιπόν, είναι πως ξεκινάω πάντα με βαρύγδουπες λέξεις. Δείχνω στον όποιο αναγνώστη την εικόνα ενός ανθρώπου που του αρέσει να κουράζεται. Και όντως μου αρέσει. Είναι αλήθεια. Απλώς θέλω και μια ανταμοιβή για αυτό. Όχι χρήματα απαραίτητα. Όχι ευχαριστώ. Ένα χαμόγελο είναι αρκετό. Αυτό μεταφράζω εγώ σε "Κατάλαβα κι ένιωσα αυτό που ήθελες να μου δώσεις να καταλάβω". Κι αυτό είναι το ομορφότερο δώρο. Κι αν κρατήσει μια στιγμή, τότε κρατάει για πάντα...

Βρίσκομαι έξω από ένα δημοτικό σχολείο στο Ψυχικό. Όταν ήρθα, ένα παιδάκι φώναξε από το παράθυρο του σπιτιού του "Μπαμπά... Μπαμπά...". Από πίσω του, η μητέρα του το κρατούσε προσεχτικά και κοιτούσε κι εκείνη από το παράθυρο μήπως και πότε θα έρθει ο άντρας της.

Ο ήλιος κρυβόταν από τα σύννεφα.

Έκανα αρκετό δρόμο μέχρι να επιλέξω πού θα κάτσω τελικά για να γράψω αυτά που είχα στο μυαλό μου. Από τη στιγμή που πρωτοάκουσα το κοριτσάκι να φωνάζει, έκανα ένα μεγάλο τετράγωνο στους δρομους, μέχρι να καταλήξω πάλι εκεί απ' όπου ξεκίνησα. Στο πάρκο ή μάλλον στη χορταριασμένη αλάνα του κοριτσιού που φώναζε "Μπαμπά... Μπαμπά...". Το περίεργο όμως, ή το θαύμα καλύτερα είναι άλλο. Το κοριτσάκι ανά τακτά χρονικά διαστήματα φώναζε τον πατέρα του. Κι όταν επιτέλους αυτός ήρθε, το κοριτσάκι φώναξε ένα τελευταίο "Μπαμπάαααα".Η μαμά του, του άνοιξε την εξώπορτα και το κοριτσάκι τον περίμενε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ο μπαμπάς, ο πολυαναμενόμενος μπαμπάς και σύζηγος, εμφανίστηκε μέσα από το αμάξι του, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του και με μία πλαστική σακούλα με δώρα για την κόρη του.

Ξανακοίταξα τον ουρανό τότε. Και τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί από τον ήλιο. Ο ήλιος είχε ξαναστείλει, μετά από πολύ καιρό, τις ακτίνες του πάνω μου. Κι ένιωσα μια θέρμη που είχα να νιώσω... όχι από παιδί... Όχι ακριβώς δηλαδή. Από παιδί είχα να τη νιώσω, αλλά από τότε που σταμάτησα να νιώθω παιδί. Πριν καμιά εβδομάδα. Τώρα, όμως, είμαι πολύ καλύτερα. "Και πάλι παιδί".

Το θαύμα, όμως, είχε πολλές εκφάνσεις. Ακριβώς τη στιγμή που η εξώπορτα της πολυκατοικίας έκλεισε, τη στιγμή που ο πατέρας είχε επιστρέψει στην οικογένειά του, τη στιγμή ακριβώς που το φως του ήλιου πρωτοάγγιξε το σώμα, αλλά κυρίως την ψυχή μου, ταυτόχρονα εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο μία άλλη οικογένεια που είχε βγάλει για περίπατο το μικρός της γιο.

Ο πατέρας μίλησε λίγο στο γιο του. Ο γιος κάτι απάντησε. Μετά από λίγο, κάτι έδειξε στο δρόμο. Η οικογένεια σταμάτησε την πορεία της. Ο πατέρας φώναξε "Έλα Χριστέ και Παναγία! Μόνος σου το ανακάλυψες αυτό;", περήφανος, πολύ περήφανος για το γιο του. Και το παιδί, όμως, ήταν περήφανο για τον εαυτό του.

Ύστερα εμφανίστηκαν κι άλλα παιδιά, κι άλλες οικογένειες. Κάθισα μόλις τριάντα λεπτά σε αυτό το σημείο, κι όμως είδα τόσα θαύματα, όσα δεν είχα δει την τελευταία εβδομάδα. Και το καλύτερο είναι ότι ο καθένας έζησε το δικό του θαύμα με το δικό του τρόπο και το αντιλήφθηκε όπως ήθελε.Ο ήλιος αυτή τη στιγμή είχε κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα. Εγώ, όμως, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι κανένα σύννεφο δε θα ξανακρύψει το δικό μου ήλιο, του δικού μου ουρανού. Άλλωστε για το δικό μου ουρανό υπεύθυνος είμαι εγώ...

Πέμπτη 24-06-2010,
Προάγγελος