Ένας κόσμος διαφορετικός μα και ίδιος

Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε ένα χώρο όπου όλα είναι απόλυτα ορισμένα. Το κάθε τι είναι απόλυτα σωστό ή απόλυτα λάθος. Δεν υπάρχουν νομικά παραθυράκια. Οι νόμοι έχουν περάσεις τόσες και τόσες τροποποιήσεις ώστε να μπορούν να είναι όσο το δυνατόν πιο πλήρεις. Ο αδικημένος δικαιώνεται πάντα ενώ ο ένοχος πάντοτε αποκαλύπτεται. Και το σύστημα, όμως, είναι από μόνο του τόσο αποτελεσματικό ου ο ένοχος παραδέχεται την ενοχή του.

Το σύστημα που χρησιμοποιείται παγκοσμίως πλέον είναι τόσο εξελιγμένο που έχει λάβει υπόψην του και την επιστήμη της ψυχολογίας. Γνωρίζουμε π.χ. ακριβώς πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ποιες πρωτεϊνες απαιτούνται, ποια ένζυμα τροφοδοτούν το στόμα των ανθρώπων με την αλήθεια και ποια με το ψέμα, ενώ μπορούμε να βρούμε ύποπτους υποθέσεων ρωτώντας τους δύο συγκεκριμένες φράσεις. "Ποιος είσαι;" και "Τί κάνεις στη ζωή σου;".

Οι ερωτήσεις αυτές είναι πολύ σημαντικές και τις απαντήσεις τους τις έχουν λίγοι. Οι φτωχοί, ας πούμε απλά, δεν ενδιαφέρονται να βρουν σκοπό για τη ζωή τους. Να 'ναι καλά η τηλεόραση γι' αυτό. Έτσι είναι, όμως. Επηρεάζεις λίγους που επηρεάζουν λίγους ακόμη και μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχει γίνει μόδα κάτι σάπιο, ψεύτικο και ιδεατό. Τέτοιος είναι και ο σκοπός των ανθρώπων του κόσμου, πλέον. Των φτωχών δηλαδή. Να μεγαλώσουν μαθαίνοντας μια χειρονακτική εργασία, να βρουν σύντροφο για να περάσουν τη μίζερη ζωής τους με κάποιον άνθρωπο ακόμα και να δημιουργήσουν παιδιά με τον ίδιο σκοπό με τους γονείς τους. Ουσιαστικά, κανέναν.

Οι φτωχοί συνεχίζουν, όπως όλοι οι άνθρωποι, να έχουν κάποια ταλέντα. Άλλος μπορεί να γράφει ωραία κείμενα, άλλος να τραγουδάει καλά... Οι δάσκαλοι των φτωχών, όμως, είναι επίσης φτωχοί. Φτωχοί και μίζεροι. Ό,τι ταλέντο κι αν είχαν, κανείς δεν είχε χαρεί ποτέ γι' αυτό. Αυτό, λοιπόν, μεταδίδουν και στους μαθητές τους. Γιατί μαθήτριες δεν υπάρχουν. Εξορίστηκαν σιγά-σιγά στο σπίτι. Όχι για να μεγαλώσουν παιδιά ή να βοηθήσουν στο σπίτι την οικογένειά τους. Τους μαθαίνουν οι μανάδες τους τρόπους να ρίξουν έναν άντρα στο κρεβάτι και να τις "παντρευτεί". ή μάλλον να συνθηκολογήσει μαζί τους ότι θα τους παρέχει χρήματα για ξόδεμα.

Ένας κόσμος, λοιπόν, που δεν έχει όνειρα, που δεν έχει ελπίδα για το μέλλον, που δεν έχει ταλέντα να αναδείξει, καταλήγει να μην έχει στόχους και να μην ξέρει, αλλά ούτε και να αναζητεί, ένα λόγο ύπαρξης. Να γιατί οι ερωτήσεις "Ποιος είσαι;" ή "Τί κάνεις στη ζωή σου;" είναι τόσο σημαντικές. Γιατί κανείς φτωχός δεν ξέρει τις απαντήσεις τους. Το άγνωστο, άλλωστε, πάντοτε άγχωνε τους ανθρώπους. Από τη λίθινη εποχή μέχρι και σήμερα. Κι όταν κάποιος αγχώνεται, ακόμη κι ο πιο αθώος να είναι, για να γλιτώσει εκείνη τη στιγμή, είναι πρόθυμος να παραδεχτεί πράγματα που ούτε έκανε, αλλά ούτε και θα έκανε ποτέ.

Υπάρχει, φυσικά, κι η θεωρία πως κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Όταν, λοιπόν, ένας άνθρωπος ομολογεί την ενοχή του για κάτι που δεν έκανε ο ίδιος, η αστυνομία αρέσκετα στο να πει στο κοινό των Μ.Μ.Ε. ότι έπιασε τον ένοχο, και στους αστυνομικούς ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος αυτός μπορεί να έπραττε αυτό που παραδέχτηκε και άρα οφείλει να γιορταστεί αυτή η επιτυχία της αστυνομίας. "Προστατέψαμε τους φτωχούς που παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους".

Από τη ζωή που οι ίδιοι τους έκλεψαν. Σάμπως δεν γνωρίζουν οι αστυνομικοί των κατωτέρων κλιμακίων τη συνεργασία και τις προπαγάνδες των ανωτέρων τους με τους διευθυντές των Μ.Μ.Ε! Όχι όλοι βέβαια. Υπήρχε και μια "επίλεκτη" ομάδα αστυνομικών που ανήκε στους φτωχούς. Ήταν η ομάδα αντιπερισπασμού κι ας μην το ήξερε. Τους έλεγαν μόνο όσα χρειαζόταν να γνωρίζουν για να μην καταλάβουν ότι οι αστυνομικοί δεν είναι φίλοι του φτωχού αλλά φύλακες του πλούσιου.

Μετά από όλα αυτά πιστεύω πως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε γιατί πάντα πιάνονται οι ένοχοι. Ακόμη κι αν δεν είναι οι σωστοί ένοχοι, πάντα υπάρχουν τρόπο να πείσεις κάποιον ότι είναι. Άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια εξάσκησης, μόνο το άγχος θα γνωρίζανε;

Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν είμαι άνθρωπος πια. Όση ανθρωπιά και να είχα πιστεύω ότι την έχασα με τόσα που έχω δει. Όσο για το τί εία... Πράγματα χειρότερα από το θάνατο.

Οι αρχαίοι Έλληνες... Σε ένα έγγραφο; Σε ένα αμφορέα; Δε θυμάμαι ακριβώς. Είχαν γράψει, όμως, πως δεν ασχολήθηκαν με την τεχνολογία γιατί θα τους κατέστρεφε. Καταλαβαίνετε λοιπόν τί συνέβη από τη στιγμή που όχι μόνο ασχοληθήκαμε με την τεχνολογία αλλά τη χρησιμοποιήσαμε για να επηρεάσουμε τις νέες ζωές; Τα νέα νεογέννητα; Τα νέα έμβρυα;

Επηρεάσαμε την ύπαρξη στο βαθμό που "ούτε ο Θεός δε θα μπορούσε", όπως λένε κι οι επιστήμονες. Τουλάχιστον, κάθε άνθρωπος που θα ζήσει από εδώ και πέρα θα είναι απόλυτα υγιής. Έτσι μας είπαν. Εγώ είμαι ο τελευταίος άρρωστος. Είμαι το τελευταίο πειραματόζωο που ξύπνησε κατά λάθος σε ένα ξεχασμένο εργαστήριο. Τουλάχιστον, οι άνθρωπο θα είναι καλά. Χάρη σε μένα. Κανείς δε θα με μάθει. Είμαι χαρούμενος. Πρέπει να είμαι χαρούμενος! Έγινα ήρως για να ζήσουν οι άνθρωποι!
...
...
...
...
...Αυτό ήθελα, όμως;