Ας δούμε τη ζωή σαν ένα σκοτεινό μέρος στο σύμπαν. Όταν ξεκινάμε, αρχίζουμε να βάζουμε τα χέρια μας, τα πόδια μας και το στόμα μας, όπου μπορούμε, με σκοπό να αντιληφθούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα γύρω μας.
Μεγαλώνοντας, τα μάτια μας ανοίγουν, και βλέπουμε μικρές σπίθες στο χώμα. Σπίθες που άμα τις αγγίξουμε και τις εκμεταλλευτούμε κατάλληλα, μας τινάζουν ψηλά, αρκετά ψηλά, ώστε να δούμε τον κόσμο από λίγο πιο ψηλά. Πώς φαίνεται! Πώς είναι! Πώς μας φαίνεται ότι είναι!
Κάθε μέρα, παίρνουμε το χώμα μας, και κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους, καινούριες καταστάσεις, καινούριες βάσεις, και τελικά αρχίζουμε να φτιάχνουμε γύρω μας, σιγά-σιγά, ένα γυάλινο τείχος για να μας προστατεύσει. Γυάλινο, ώστε να επιτρέπει στο φως που πηγάζει από μέσα μας να εξωτερικευτεί, αλλά και στο φως που είναι εξωτερικό, να μας επηρεάσει.
Σιγά-σιγά, κι όσο περνάει ο καιρός, το φως που εξωτερικεύουμε είτε αυξάνεται είτε μειώνεται. Άλλοι άνθρωποι κάνουν επιλογές που τους οδηγούν στην απόκτηση περισσότερων εμπειριών και άλλοι στην απόκτηση μιας, όσο το δυνατόν, πιο σταθερής και αμετάβλητης ζωής. Κάποιοι πραγματικά την επιθυμούν, ενώ κάποιοι άλλοι, απλώς συμβιβάζονται με αυτήν.
Τελικά, κάθε ένας, ανάλογα με το τί έχει χτίσει, φτάνει σε μια στιγμή, που το φως που εξωτερικεύει είναι τόσο λαμπερό που μόνος του δε μπορεί να το λάμψει περισσότερο, ή τόσο αχνό που είναι έτοιμο να σβήσει. Κάποιοι λένε πως αν ένας άνθρωπος δεν τα καταφέρει μόνος του, τοτε δεν είναι δυνατόν να επικοινωνήσει με τους άλλους άνθρωπους για να δημιουργήσει το οτιδήποτε. Είναι, όμως, οι προηγούμενες δύο περιπτώσεις, οι πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του κάθε ανθρώπου.
Τότε είναι που ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ζήσει με μια ζωή διαφορετική από την προηγούμενη, να αλλάξει όλη του τη ζωή προς το καλύτερο, να αγαπήσει τον εαυτό του και τη ζωή που έζησε, γιατί τον έμαθε να ζει και να αναπνέει τις στιγμές που χρειαζόταν πριν ξαναβουτήξει στα βαθιά νερά της. Τότε έμαθε να αγαπάει και να λατρεύει την αλήθεια και τα αληθινά συναισθήματα. Τότε έμαθε να αγαπάει και ο ίδιος αληθινά.
Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή, μέσα στα βαθιά νερά της ζωής, ταξιδεύοντας στο άγνωστο, μέσα στα πιο λευκά ή μαύρα φύκια που τυλίγουν ένα ολόκληρο καράβι, αραγμένο στο λιμάνι της παλιάς Ατλαντίδας του καθενός, της παλιάς Ιθάκης του καθενός, ανακαλύπτει ένα μικρό σεντούκι θησαυρού κι, όταν το σέρνει στην επιφάνεια, με όλη του τη δύναμη, το σεντούκι ανοίγει, με το φως του ήλιου, και αποκαλύπτει το πλάσμα που κρύβεται μέσα του.
Μία μικρή, πολύ μικρή, πυγολαμπίδα, τόσο λαμπερή, ώστε να φαίνεται και κάτω από το φως του ήλιου. Όταν το πλάσμα αυτό ελευθερωθεί κι ανοίξει τα μικρά φτερά του, πετάει χαρούμενα γύρω από τον άνθρωπο για να τον κάνει να καταλάβει πως πρέπει να το ακολουθήσει. Σαν το ακολουθήσει, λοιπόν, τον καθευθύνει σε έναν άλλο άνθρωπο, με ίδια ή διαφορετική ιστορία με αυτόν. Σίγουρα, όμως, οι ιστορίες τους ταιριάζουν. Κι όταν φτάσουν επιτέλους στον προορισμό τους, κι η μία πυγολαμπίδα αντικρίζει την άλλη, εκρήγνυνται σε χιλιάδες εκατομμύρια φωτόνια που σπάζουν κάθε ασπίδα προστασίας των δύο ανθρώπων και φτιάχνουν μία που τους περιβάλλει και τους δύο... Αρκετά μεγάλη... Αρκετά ισχυρή...
Μεγαλώνοντας, τα μάτια μας ανοίγουν, και βλέπουμε μικρές σπίθες στο χώμα. Σπίθες που άμα τις αγγίξουμε και τις εκμεταλλευτούμε κατάλληλα, μας τινάζουν ψηλά, αρκετά ψηλά, ώστε να δούμε τον κόσμο από λίγο πιο ψηλά. Πώς φαίνεται! Πώς είναι! Πώς μας φαίνεται ότι είναι!
Κάθε μέρα, παίρνουμε το χώμα μας, και κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους, καινούριες καταστάσεις, καινούριες βάσεις, και τελικά αρχίζουμε να φτιάχνουμε γύρω μας, σιγά-σιγά, ένα γυάλινο τείχος για να μας προστατεύσει. Γυάλινο, ώστε να επιτρέπει στο φως που πηγάζει από μέσα μας να εξωτερικευτεί, αλλά και στο φως που είναι εξωτερικό, να μας επηρεάσει.
Σιγά-σιγά, κι όσο περνάει ο καιρός, το φως που εξωτερικεύουμε είτε αυξάνεται είτε μειώνεται. Άλλοι άνθρωποι κάνουν επιλογές που τους οδηγούν στην απόκτηση περισσότερων εμπειριών και άλλοι στην απόκτηση μιας, όσο το δυνατόν, πιο σταθερής και αμετάβλητης ζωής. Κάποιοι πραγματικά την επιθυμούν, ενώ κάποιοι άλλοι, απλώς συμβιβάζονται με αυτήν.
Τελικά, κάθε ένας, ανάλογα με το τί έχει χτίσει, φτάνει σε μια στιγμή, που το φως που εξωτερικεύει είναι τόσο λαμπερό που μόνος του δε μπορεί να το λάμψει περισσότερο, ή τόσο αχνό που είναι έτοιμο να σβήσει. Κάποιοι λένε πως αν ένας άνθρωπος δεν τα καταφέρει μόνος του, τοτε δεν είναι δυνατόν να επικοινωνήσει με τους άλλους άνθρωπους για να δημιουργήσει το οτιδήποτε. Είναι, όμως, οι προηγούμενες δύο περιπτώσεις, οι πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του κάθε ανθρώπου.
Τότε είναι που ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ζήσει με μια ζωή διαφορετική από την προηγούμενη, να αλλάξει όλη του τη ζωή προς το καλύτερο, να αγαπήσει τον εαυτό του και τη ζωή που έζησε, γιατί τον έμαθε να ζει και να αναπνέει τις στιγμές που χρειαζόταν πριν ξαναβουτήξει στα βαθιά νερά της. Τότε έμαθε να αγαπάει και να λατρεύει την αλήθεια και τα αληθινά συναισθήματα. Τότε έμαθε να αγαπάει και ο ίδιος αληθινά.
Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή, μέσα στα βαθιά νερά της ζωής, ταξιδεύοντας στο άγνωστο, μέσα στα πιο λευκά ή μαύρα φύκια που τυλίγουν ένα ολόκληρο καράβι, αραγμένο στο λιμάνι της παλιάς Ατλαντίδας του καθενός, της παλιάς Ιθάκης του καθενός, ανακαλύπτει ένα μικρό σεντούκι θησαυρού κι, όταν το σέρνει στην επιφάνεια, με όλη του τη δύναμη, το σεντούκι ανοίγει, με το φως του ήλιου, και αποκαλύπτει το πλάσμα που κρύβεται μέσα του.
Μία μικρή, πολύ μικρή, πυγολαμπίδα, τόσο λαμπερή, ώστε να φαίνεται και κάτω από το φως του ήλιου. Όταν το πλάσμα αυτό ελευθερωθεί κι ανοίξει τα μικρά φτερά του, πετάει χαρούμενα γύρω από τον άνθρωπο για να τον κάνει να καταλάβει πως πρέπει να το ακολουθήσει. Σαν το ακολουθήσει, λοιπόν, τον καθευθύνει σε έναν άλλο άνθρωπο, με ίδια ή διαφορετική ιστορία με αυτόν. Σίγουρα, όμως, οι ιστορίες τους ταιριάζουν. Κι όταν φτάσουν επιτέλους στον προορισμό τους, κι η μία πυγολαμπίδα αντικρίζει την άλλη, εκρήγνυνται σε χιλιάδες εκατομμύρια φωτόνια που σπάζουν κάθε ασπίδα προστασίας των δύο ανθρώπων και φτιάχνουν μία που τους περιβάλλει και τους δύο... Αρκετά μεγάλη... Αρκετά ισχυρή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου