Υπέρτατη πράξη αγάπης

Είχαν δίκιο όσοι το προέβλεψαν...

Για όλους υπάρχει τουλάχιστον μια στιγμή στη ζωή μας που αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι τίποτα. Μόνο φωτιές τριγύρω. Τα πάντα να έχουν καεί. Τα πάντα να τα έχουμε καταστρέψει εμείς. Απλά προσπαθώντας να ικανοποιήσουμε το εγώ μας με τη δικαιολογία ότι βοηθάμε τους άλλους. Μα είναι πράγματι αλήθεια αυτό ή όντως απλά μια δικαιολογία;

Όπως και να έχει... Τα πάντα έχουν καταστραφεί. Το μόνο που είναι ζωντανό είναι αυτοί που έδωσαν τον ίδιο πόλεμο με εσένα. Έναν πόλεμο που δεν υπάρχει νικητής. Οι νικητές είναι αυτοί που χάθηκαν. Τα αθώα θύματα. Οι νικητές σίγουρα δεν είναι οι άνθρωποι που στέκονται αυτή τη στιγμή μαζί σου ζωντανοί. Οι νικητές πεθάνανε όλοι. Τώρα έχεις μείνει ζωντανός εσύ και όσοι άλλοι φέρουν το ίδιο πάνω-κάτω βάρος αμαρτιών με εσένα.

Πόσους κατέστρεψες για να φτάσεις εδώ που είσαι και να ικανοποιήσεις το εγώ σου;Μόνο αυτό σου έμεινε. Το εγώ σου! Και οι φωνές, σαν μνήμες, των ανθρώπων που κατέστρεψες.

Και, ξαφνικά, θυμάσαι τη φράση ενός από αυτούς τους ανθρώπους που σου είπαν ότι η αυτοκτονία είναι αμαρτία. Κι εσύ προς στιγμήν πας να σκεφτείς "τόσες έκανα, τι είναι μια ακόμη;" και μετά σκέφτεσαι "μα αν παραδεχτώ ότι τις έκανα, έχασα" και έπειτα "έκανα πολλά, καλύτερα να σταματήσω εδώ" και μετά "μα αν σταματήσω εδώ, θα πεθάνω" και μετά "ναι αλλά δε θα πεθάνω ακριβώς. Θα με σκοτώσουν." και μετά "μπορεί να τη γλιτώσω σαν αθώο θύμα" και μετά "μα ποιον κοροϊδεύω; Δε θα είμαι αθώο θύμα" και μετά "θα είμαι κάποιος που άξιζε αυτό που έπαθε" και μετά "αυτή η σφαίρα θα κατευθύνεται για μένα" και μετά σιωπή για να συνεχίσει η σκέψη "αλλά δε θα πάρω εγώ την ευθύνη της σφαίρας αυτής. Δε θα είναι δική μου ευθύνη".

Και τότε πέφτεις κάτω από τον πόνο. Λυγίζεις και πέφτεις στα γόνατα. Και όσοι μείναν ζωντανοί σε έχουν βρει και σε έχουν περικυκλώσει. Πας να σκεφτείς μα το κεφάλι σου έχει σπάσει από τη σκέψη. Δεν αντέχει άλλο. Και τότε ακούς τις φωνές όσων σκότωσες. Τις φωνές των ίδιων ανθρώπων που πριν λίγο σε κατηγορούσαν. Όμως τώρα δε σε κατηγορούν. Δάκρυα τρέχουν από το πρόσωπό σου. Κι όμως νόμιζες πως τα δάκρυα είχαν στερέψει προ καιρού απ' το κορμί σου. Κι όμως. Μπορείς και κλαις. Μπορείς και φοβάσαι. Μπορείς και λυπάσαι για ό,τι έκανες. Μπορείς... Μπορείς και είσαι άνθρωπος ξανά. Και οι φωνές των νεκρών παύουν να είναι μία απλή μνήμη. Παύουν να είναι ένα μπερδεμένο σύμπλεγμα αποήχων που να σε ζαλίζουν. Μετατρέπονται σε μια ενιαία ζωντανή, φωτεινή, νικήτρια, γεμάτη αγάπη φωνή. Κι οι "συνάνθρωποί" σου σε βρίζουν, διαπράττουν ύβρεις και συζητάνε ακουμπώντας σου το όπλο στον κρόταφο για το ποιος θα είναι αυτός που θα "κερδίσει" το κεφάλι σου στον αόρατο πίνακα της βαθμολογίας μεταξύ τους.

Εσύ όμως δεν τα ακούς αυτά. Το μόνο που ακούς είναι τη φωνή που σου λέει:

"Το 'αχ' μου, τον αναστεναγμό
πέτρα στο δρόμο σ' να βρεις.
Να μην πάθεις κανέν' κακό,
μ' απλά ν' αναστενάσεις".

Έπειτα για δευτερόλεπτα(ή έτσι σου φάνηκε εσένα) δεν ακούς τίποτα. Το αίμα έχει αρχίσει να τρέχει πάνω από τα μάτια σου. Το σώμα σου έχει πέσει, πλέον, στη λάσπη και το στόμα σου έχει ανοίξει, μη μπορώντας πλέον να βγάλει ούτε μια λέξη. Αυτή τη στιγμή, αυτός που σε σκότωσε παίρνει το τρόπαιό του και έπειτα παίρνουν όλοι τη θέση τους για να συνεχίσουν τον πόλεμό τους.

Η διαφορά είναι ότι εσύ αυτά δεν τα είδες και δεν τα κατάλαβες να σου συμβαίνουν. Είχες ήδη πεθάνει. Είχες περάσει στη μεριά των ζωντανών που νόμιζες για νεκρούς. Στην πλευρά των νικητών που νόμιζες για χαμένους. Στην πλευρά των ανθρώπων που περιμένουν τους τελευταίους νεκρούς, τους "συνανθρώπους" σου, που άλλωστε έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο καιρό τώρα. Στην πλευρά... που θα ζήσει. Και τότε θυμάσαι και καταλαβαίνεις τα παραπάνω λόγια και τη σημασία τους. Τότε καταλαβαίνεις ότι επειδή αγάπησες θα ζήσεις. Ακόμη κι αν έφτασες μία στιγμή πριν το τέλος για να καταλάβεις. Επειδή αγάπησες θα ζήσεις.

--Αναδημοσίευση από το παλιό μου blog--