...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Μικρές Ιστορίες - Τα 3 λουλούδια

22 Νοεμβρίου 2010

Τίποτα δεν έδειχνε τί θα επακολουθούσε το επόμενο πρωί. Ήταν γύρω στις 23:36 τη νύχτα. Ήρεμη νύχτα. Μόνο λίγες χαρούμενες φωνές χαλούσαν τη σιωπή της. Αν και τώρα που το σκέφτομαι...

Δεν ήταν λίγες οι φωνές. Ούτε καμιά σιωπή χαλούσαν. Απλώς έδιναν την ευκαιρία, σε όσους επιθυμούσαν να την αρπάξουν, να δώσουν ένα διαφορετικό νόημα στη νύχτα τους. Ή στην ώρα τους. Ή στο λεπτό τους. Ανάλογα πόση διάθεση είχε ο καθένας, να αφήσει τα άτομα γύρω του να το επηρεάσουν.

Η παράσταση ξεκίνησε. Τα φώτα άναψαν. Οι ηθοποιοί άρχισαν να παίζουν ο καθένας το ρόλο του. Τα φώτα έσβησαν. Υπήρξε μια ομαδική παρουσία πριν από όλα αυτά, η οποία καθόλου αυτονόητη δεν είναι, αλλά ούτε και ήταν, μα θα προτιμήσω να την αποκρύψω από την ιστορία μου. Αν και την ανέφερα τελικά.

Η παράσταση εκπληκτική από την αρχή της μέχρι και το τέλος της. Οι ηθοποιοί το ίδιο. Στο τέλος της ιστορίας υπήρξε ακόμη μία ομαδική παρουσία, πάλι δεν είναι αυτονόητη, πάλι θα προτιμήσω να την αποκρύψω από την ιστορία, και πάλι την αναφέρω. Κατ' επιλογήν φυσικά.

Όταν τελείωσαν όλα και ο κόσμος χειροκρότησε, 3 λουλούδια δόθηκαν σε 3 γυναίκες. Το πρώτο λουλούδι δόθηκε σε ένα άτομο που γνωρίζω ως όνομα, ως επάγγελμα, ως ιστορία, ως φίλη.

Το δεύτερο λουλούδι δόθηκε σε μία κοπέλα που ούτε το όνομά της δε γνωρίζω, αλλά ούτε και την είδα περισσότερο από 1 ώρα συνολικά μπροστά μου. Πάραυτα, το βλέμμα μου έπεφτε συνέχεια πάνω της και βρισκόταν συνεχώς κοντά μου σε κάθε μου στιγμή για εκείνη τη βραδιά.

Το τρίτο λουλούδι δόθηκε σε μία κοπέλα που μόνο το επάγγελμά της γνωρίζω. Η μάλλον το ρόλο της στην παράσταση. Μας είχε οδηγήσει στον προορισμό μας μέσα στη νύχτα, τη στιγμή που δεν ξέραμε προς τα πού ήταν ο δρόμος μας.

Το ομορφότερο, όμως, όλων, ήταν η ελευθερία που είχα να κάνω τις παραπάνω πράξεις πραγματικότητα. Όχι γιατί ήμουν μόνος μου. Όχι! Ήμουν μαζί με τη σύντροφό μου. Απλώς, κάποιες απλές πράξεις κρύβουν τόσο μεγαλείο μέσα τους που δε μπορείς να γκρινιάξεις για αυτές. Κι από εκεί ξεκινάνε... Η ειρήνη... Η γαλήνη... Η ελευθερία...

Δεν υπάρχουν σχόλια: