Πριν 4 χρόνια είδα έναν άγγελο Κυρίου παραπάνω από 2 μέτρα ψηλό, που κατέβηκε από τον ουρανό. Με τα φτερά του ανοιγμένα προσγείωσε τα πόδια του στο έδαφος. Τα φτερά του πύρινες φλόγες που δεν τον έκαιγαν.
Μου γύρισε την πλάτη και κάνοντας βαρελάκια, σαν τα μικρά παιδιά όταν παίζουν, ρίχτηκε στο δάσος της πλαγιάς. Οι φλόγες έφευγαν απ' τα φτερά του και εξαπλώνονταν στο δάσος. Πήγα στην εκκλησία λίγο παρακάτω και προσκύνησα την εικόνα της Παναγίας μας. Εκεί ζήτησα έλεος για χάρη των ανθρώπων, γιατί κατάλαβα πως κάτι κακό επρόκειτο να συμβεί. Η Παναγία δεν απάντησε. Όχι αμέσως τουλάχιστον.
Το ίδιο βράδυ ήρθε στον ύπνο μου και μου είπε για την οργή του Θεού σε όλο τον ανθρώπινο κόσμο. Γιατί οι άνθρωποι είχαν, λέει, χωθεί τόσο βαθιά στην ύλη που μόνο αυτό τους ένοιαζε, και έκανε έτσι με τα δάχτυλα (υποδεικνύοντας τα χρήματα).
Ξέρεις, εμένα ο Θεός με έχει πάει, την ψυχή μου την πήρα και την πήγε στον ουρανό και είδα τί μας περιμένει. Εκεί υπάρχουν σπίτια που μας περιμένουν. Υπάρχουν ρούχα και καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα. Τί δουλειές κάνουμε εκεί πέρα πάνω δε μπορώ να σου πω, ούτε να σου ορκιστώ. Δε θέλω να σου πω ψέμματα για κάτι που δεν ξέρω ή δεν είδα. Το σώμα μας, όμως, είναι καινούριο σώμα, που να μπορεί να ζήσει εκεί πάνω. Το πρόσωπό μας ίδιο με αυτό που έχουμε γύρω στα 33 μας χρόνια.
Εγώ ξέρεις, παντρεύτηκα μια φορά και δεν ταιριάξαμε τελικά με τον άντρα μου. Εγώ ήμουν της εκκλησίας, εκείνος δεν ήτανε. Δεν πηγαίναμε στην εκκλησία τις Κυριακές καθόλου. Έπειτα, μετά από κάποιο καιρό μου έστειλε ο Θεός έναν άλλο κύριο να τον φροντίζω. Παντρευτήκαμε. Τα παιδιά μου τα πάντρεψα. Τώρα έμεινα μόνη μου και ευχαριστώ το Θεό που μου έχει δώσει τη θέση αυτή να Τον υπηρετώ μέσα στην Εκκλησία Του. Γιατί αμάρτησα πολύ και το ξέρω. Μα αν ο άνθρωπος είναι κοντά στο Θεό, όλα γίνονται.
Και μια φορά που η καρδιά μου με πρόδωσε και πήγε να σταματήσει, ήρθε η αγία Αθηνά, που ήταν γιατρός και με θεράπευσε. Σαν ρολόγια είμαστε. Τα ξέρεις τα ρολόγια. Έτσι είμαστε κι εμείς. Αν σταματήσουμε, τελειώνει ο χρόνος μας. Εκτός, φυσικά, αν βάλει το χέρι Του ο Θεός.
Ο Θεός είναι καρδιογνώστης και γνωρίζει και την καρδιά και την ψυχή των ανθρώπων. Γνωρίζει όλες μας τις κινήσεις και όλες μας τις σκέψεις. Εμείς νομίζουμε ότι δε μας καταλαβαίνει. Εκείνος τα ξέρει όλα.
Αν ο άνθρωπος είναι κοντά στο Θεό και πηγαίνει στην εκκλησία και κοινωνεί, όλα γίνονται και όλα τα προβλήματα λύνονται.
Το χρήμα κάνει τους ανθρώπους να μην ξεχωρίζουν ούτε αδέλφια, ούτε παιδιά, ούτε γονείς, ούτε τίποτα. Όσο περισσότερα χρήματα έχεις, τόσο περισσότερα χρήματα θέλεις. Τί θα τα κάνεις τα χρήματα; Το θέμα είναι την ψυχή σου πώς θα ετοιμάσεις! Γιατί δεν ξέρεις πότε θα σε καλέσει ο Θεός κοντά Του. Κι αν έχεις προβλήματα στην οικογένειά σου, ο Θεός μπορεί να σε βοηθήσει. Άμα δε στρέφεσαι προς Αυτόν, άμα δε ζητήσεις τη βοήθειά Του, όσο κι αν σ' αγαπάει δε θα σε βοηθήσει.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δε δουλεύει την Κυριακή, ο οποίος να μην ευκαιρεί να πάει στην εκκλησία το πρωί για δύο ώρες. Άμα θέλεις να πας, θα κοιμηθείς νωρίς το Σάββατο το βράδυ, και Κυριακή πρωί θα ξυπνήσεις νωρίς και θα έρθεις στην εκκλησία. Μην έρθεις στο τέλος. Τί να σε κάνει ο Θεός στο τέλος; Στην αρχή να έρθεις.
Όσο για παιδί, είσαι μικρός ακόμη. Εκτός αν έχεις το μυαλό να το μεγαλώσεις. Ξέρεις πόσες εκτρώσεις έχουμε γεμίσει στην Ελλάδα! Άμα έχεις το μυαλό, εσύ ξέρεις.
Άντε πήγαινε τώρα παιδί μου στην ευχή του Θεού και αργότερα ξαναέρχεσαι. Ξέρεις τί είναι η προσευχή; Εξομολογήθηκες πότε τελευταία φορά; Όποτε θέλεις, να έρχεσαι παιδί μου. Γεια σου.
Η αρχή της ιστορίας
Πού να πάω τώρα; Να ένας σταυρός στον ουρανό μπροστά μου. Μακάρι να είναι ανοιχτή η εκκλησία. Είναι! Προσκύνησα την εικόνα της Βρεφοκρατούσας. Γύρισα την εκκλησία για να δω τους διάφορους αγίους. Βρήκα τον Άγιο Ελευθέριο σε δύο εικόνες. Προχώρησα προς το ιερό. Δεξιά-δεξιά, βρήκα τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.
Κάθισα στην καρέκλα απέναντί του και του άνοιξα τις σκέψεις μου. Πολύ θα ήθελα έναν παππού να με πιάσει από τον ώμο και να με συμβουλεύσει. Όταν κατάλαβα ότι η κυρία που είχα χαιρετήσει όταν μπήκα, και είχα περάσει για καθαρίστρια, έκλεινε την εκκλησία, σηκώθηκα και έκανα να φύγω όταν με ρώτησε από πού είμαι.
Ήταν τα πρώτα της λόγια, μετά το αρχικό "Γεια σου" που της απάντησα "Γεια σας", όταν μπήκα στην εκκλησία. Μόλις μπήκα στην εκκλησία. Πριν καταλάβω ότι η κυρία ήταν πράγματι καθαρίστρια. Απλώς όχι από τις συνηθισμένες. Είχε τη δύναμη να καθαρίζει το μυαλό από τις έγνοιες και το φως από το σκοτάδι. Είχε τη δύναμη να κλαίει, σκεφτόμενη τα δεινά των ανθρώπων. Και αυτό έκανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου