Στην αίθουσα Παρνασσός...

"Καλώς τον Προάγγελο". Έτσι ξεκίνησε η χτεσινή βραδιά. Μέσα σε μία "καινούρια" τάξη με παλιούς συμμαθητές και νέους, στον περίγυρό μου, ανθρώπους. Στο άκουσμα του ονόματος που με χαρακτηρίζει εδώ και κάποιον καιρό στην υπογραφή των έργων μου ή των σκέψεών μου, δε μπορούσα παρά να χαμογελάσω πραγματικά από καρδιάς και απλόχερα.

Ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς τί σήμαινε η λέξη αυτή. Ίσως μια συμμαθήτριά μου να κατάλαβε. Το πιο πιθανόν, όμως, είναι να νόμισαν όλοι απλώς πως ήταν ένα χαζό ψευδώνυμο κάποιου νεαρού στο Internet.

Όσοι είχαν αυτή την άποψη, όμως, είμαι σίγουρος πως αναθεώρησαν μετά από λίγο όταν τα λόγια μου κατάφεραν να αποτελέσουν αδιαπέραστο σύνορο για άτομα μέχρι και 30 χρόνια μεγαλύτερά μου. Άτομα με τα οποία οι απόψεις μας, άλλοτε συνέκλιναν και άλλοτε απέκλιναν. Εκεί που απέκλιναν, όμως, κέρδιζαν οι δικές μου.

Δε θέλω να περιαυτολογήσω. Δε με πειράζει, βέβαια, κιόλας. Απλώς, να... Όταν άκουσα αυτό το "Καλώς τον Προάγγελο", σα να πληρώθηκα για ό,τι κάνω ως Προάγγελος όλον αυτό τον καιρό. Και το ευτυχέστερο; Το ίδιο ένιωσε και η σύντροφός μου, Ξαναδόθηκε νόημα στη ζωή μου. Πολύ έντονα. Ένιωσα, και νιώθω ακόμη, πολύ περήφανος για μένα. Που έκανα τις επιλογές που έκανα. Που είμαι αυτός που είμαι. Που έχω τη σύντροφο και τους φίλους που έχω.

Λοιπόν... Καλώς με βρήκα..!

Προάγγελος