Όλους μας αγαπάει ο Κύριος! Όλους θέλει να μας σώσει!

Θα περίμενε κανείς στη χώρα της χαράς, αν υπήρχε ή αν υπάρχει κάπου και για σένα, να υπήρχε ένας χώρος όπου ο χάρος δε θα μπορούσε να πάει. Όμως, ο χάρος μας κάνει χάρη που υπάρχει και μας δίνει τη χαρά του θανάτου. Τι χαρά όμως υπάρχει στο θάνατο;

Για κάποιους ανθρώπους ο θάνατος αποτελεί το βήμα που δε θέλουν να κάνουν. Για άλλους ανθρώπους, ο θάνατος αποτελεί τη λύτρωση που χρόνια ολόκληρα περίμεναν για να σταματήσουν να πονάνε. Ο θάνατος όμως αποτελεί το μεγάλο δώρο του Θεού στον άνθρωπο για να πεθάνει και η αμαρτία μαζί του.

Όταν συνέβη το - μετέπειτα λεγόμενο - "προπατορικό αμάρτημα", ο Θεός δεν άφησε τη μόλυνση να επεκταθεί στον Παράδεισο. Έδιωξε αμέσως τους δύο ανθρώπους που έχασαν τη χάρη Του και αναγνώρισε την κακία στο πρόσωπό του Όφεος. Ο άγγελος που έμεινε στην πόρτα του Παραδείσου φρόντισε τόσα πολλά χρόνια - και ακόμη φροντίζει - να μην περάσει καμία αμαρτία και μολύνει τον Παράδεισο.

Το θεόπνευστο έργο του Παραδείσου στερήθηκε για πολύ καιρό από δύο και μόνο ανθρώπους: τον Αδάμ και την Εύα. Στερήθηκε από όλους τους ανθρώπους. Δίκαιο; Άδικο; Δίκαιο! Γονείς αμαρτίας με γόνους αμαρτίας! Τότε δεν υπήρχαν και σχολεία για να δοθούν διαφορετικά ερεθίσματα στα παιδιά. Όταν λοιπόν οι δύο γονείς αποτελούν πλάσματα του Θεού της Αγάπης αλλά πέφτουν στην αμαρτία συνειδητοποιώντας όμως τελικά το λάθος τους, είναι απόλυτα λογικό το ένα τέκνο να είναι ο Άβελ, άνθρωπος της μετάνοιας, ενώ το άλλο ο Κάιν, άνθρωπος της αμαρτίας. Κι ο Άβελ φεύγει από αυτή τη ζωή από το χέρι του Κάιν.

Η κατάσταση γίνεται πιο σοβαρή αν σκεφτούμε πως ο Αδάμ και η Εύα δεν έζησαν πρώτα στη Γη μα πρώτα στον Παράδεισο. Ήταν τόσο μα τόσο κοντά στο Θεό! Όμως το παιδί τους, ο Κάιν, κατάφερε να χωρέσει μέσα του όλη την αμαρτία του κόσμου! Το σκεύος που θα μπορούσε να χωρέσει τόσο Θεό μέσα του, έπεσε στην αμαρτία του πρώτου φόνου. Ο ΟΦΙΣ όμως ζήλεψε το ΦΩΣ κι αυτό επαναλήφθηκε στο πρόσωπο του Κάιν και του Άβελ.

Η συνέχεια για κάποιους είναι γνωστή. Για άλλους ανήκει στις πιο "απόκρυφες" γνώσεις. Το σίγουρο είναι πως ο Θεός δεν ξέχασε τους ανθρώπους του, όσο κι αν απομακρύνθηκαν, όσες γενιές κι αν πέρασαν από τότε. Έστειλε λοιπόν τον Υϊό Του να μας βοηθήσει να σωθούμε. Δε λέει ψέματα το τροπάριο που υμνεί την Παναγία μας λέγοντας "ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών". Χρειάζεται όμως κι ο άνθρωπος να επιθυμεί τη σωτηρία του.

Ο Κύριος ημών, Ιησούς Χριστός, ο Υϊός του Θεού, έκανε ολόκληρο ταξίδι - για τα ανθρώπινα δεδομένα - από τον Ουράνιο Θρόνο Του στη Γη των αμαρτωλών ανθρώπων για να μπορέσει να ανοίξει το δρόμο της Σωτηρίας και να γίνει ο Ίδιος η Οδός και το Παράδειγμα.

Αν δείτε την αγιογραφία του Ιησού που ανασύρει από τον τάφο τον Αδάμ και την Εύα, θα συνειδητοποιήσετε πόσο συγκλονιστική πραγματικά είναι! Δεν αναφέρομαι στο ότι ο Θεός βοηθάει τον άνθρωπο, ούτε στο ότι ο άνθρωπος πιάνεται από το χέρι του Θεού! Αναφέρομαι στο πόσα χρόνια υπομονής και μετάνοιας έκαναν τα δύο αυτά πλάσματα του Θεού περιμένοντας το Θεό να εκπληρώσει την υπόσχεσή Του πως θα τους σώσει! Αναφέρομαι όμως και στην υπομονή που έκανε ο Θεός περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρώσει την υπόσχεση που είχε δώσει και να μπορέσει να βοηθήσει τελικά τα πολυαγαπημένα Του πλάσματα.

Όλους μας αγαπάει ο Κύριος! Όλους θέλει να μας σώσει! Μα έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στην υπομονή και τη μετάνοια για να μπορέσουμε να Τον γνωρίσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και να μπορέσουμε να Τον βάλουμε στη ζωή μας επιτρέποντάς Του να μας σώσει!