Μέχρι ρανίδος τελευταίας

 Αν είχα ένα όνομα θα ήταν Παναγιώτης

Στο τί επιθυμώ θα έλεγα "Αγιότης"

Στο ποια είναι τα όπλα μου θα 'λεγα το Χριστό μου

Στο από πού κατάγομαι θα 'δειχνα το Θεό μου

Είμαι απλά ένας άνθρωπος. Ένας απλός θνητός.

Ένας ανάξιος νεκρός που τον αγάπησε το Φως

κι αφού αγαπήθηκα πρώτος, είπα κι εγώ ν' αγαπήσω

είπα κι εγώ ν' αναδείξω την αλήθεια μην την κρύψω!

Όσο μπορώ δηλαδή! Όσο αντέχει η ψυχή!

Μέχρι ρανίδος τελευταίας! Μέχρι τέλους ζωής!

Μπορεί το σώμα ν' αντέχει, μα δεν αντέχει για πάντα.

Λένε αρχίζει να φθίνει κάπου μετά τα τριάντα.

Μα της ψυχής η παιδεία δεν ξεχνιέται ποτέ

Κι αν λίγο ζήσεις στο Φως το "όχι" γίνεται "ναι"

Αφού υπάρχει Θεός! Αφού υπάρχει Χριστός!

Αφού υπάρχει Πνεύμα Άγιο! Είναι Τριαδικός!

Τι να πω παραπάνω! Τι αλήθεια να πω!

Τι ανθρώπινο μου έμεινε πια για να σεβαστώ!

Να σεβαστώ αξίζει μόνο τελικά τους Αγίους!

Να σεβαστώ τους ταπεινούς, τους άρρωστους και μακαρίους!

Κι αν είμαι κι εγώ άγιος, μακάριος, ταπεινός

δε θα Τον απαρνηθώ και ας λαλεί ο πετεινός

Έχω μια καρδιά δοσμένη στους ανθρώπους που μου χάρισε

μα η ψυχή μου ανήκει σε Αυτόν που τη γονάτισε.

Δε γίνεται να έχει η ζωή μου δυο αφέντες

ούτε η πραγματικότητα να παίζει σε μακέτες.

Μα όταν κι η καρδιά μου έχει εγκριθεί απ' Αυτόν,

το μοναδικό μου "θέλω": ν' αναπνέω και γι' Αυτόν!