...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Το πηγάδι της ψυχής μου

Κάτι έγινε απόψε μες στης νύχτας τον καιρό
και οι σκέψεις μου αγγίξαν και πάλι το κενό.
Έχει βουλιάξει το σώμα σε ό,τι λέγεται λήθη.
Και χτίζω εξαρχής ένα ακόμη παραμύθι.

Η φωνή μου έχει χάσει την ισχύ αυτή την ώρα
έχει βουλιάξει στο κενό και αυτά είναι τα δώρα:
ησυχία, ηρεμία μα και κούραση πολλή
όμως το σώμα μου δε θέλει ακόμη να κοιμηθεί.

Αδρεναλίνη στο τέρμα
και στο νερό μου ένα κέρμα.
Κάποιος θα μπερδεύτηκε και θα 'κανε μια ευχή
νομίζοντας ότι μπορώ να την κάνω αληθινή.

Κι είναι περίεργο αλήθεια, πράγματι μπορώ;
Ή μήπως τελικά πιστεύω κάτι ψεύτικο;
Δε μιλάω για Θεό αλλά για δύναμη ευχής
Το πηγάδι το δικό μου ξεπροβάλλει από τη γης.

Είναι χτισμένο από πέτρα και οι χούφτες μας κουβάς
να μεταφέρει το νερό από αυτό σ' όλους εμάς.
Είτε το αξίζουμε είτε όχι.
Κι οι άνθρωποι που επέζησαν σηκώσανε τη λόγχη.

ΥΓ: Το παραπάνω ποίημα το είχα στα πρόχειρα του blog μου από το 2009. Το είχα βρει πολλές φορές μέχρι τώρα. Αυτή τη φορά όμως πιστεύω πως ήρθε ο καιρός να το δημοσιεύσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: