Σε παλαιότερο – αδημοσίευτο ακόμη - κείμενο είχα μιλήσει για τον Καντόρ και τον Κρόνεκερ, δύο μαθηματικούς σε σχέση μαθητή και δασκάλου αντιστοίχως. Ο δάσκαλος, ο Κρόνεκερ, ήταν πιο συντηρητικός και αρκετά κλειστόμυαλος σε νέες ιδέες. Αποτέλεσμα ήταν τελικά ο Καντόρ να καταλήξει στο ψυχιατρείο (όπου πέθανε) τη στιγμή που ο μαθηματικός κόσμος ήδη γιόρταζε τις ανακαλύψεις του, προσπερνώντας τις θεωρίες του Κρόνεκερ.
Ο Κρόνεκερ θεωρούσε πως ο Θεός δε θα επέτρεπε κάτι τόσο άσχημο όσο οι άρρητοι αριθμοί, πόσο μάλλον ένα συνεχώς αυξανόμενο σύνολο από άπειρα που το ένα έμπαινε μέσα στο άλλο σα μπαμπούσκες. Αυτό έβλεπε, τουλάχιστον, στα λόγια του Καντόρ.
Σύμφωνα με τον Κρόνεκερ – τον επηρεασμένο και κλειδωμένο από την καθολική εκκλησία μαθηματικό νου – οι ακέραιοι αριθμοί αναπαριστούσαν την αγνότητα του Θεού, ενώ οι άρρητοι και άλλα περίεργα σύνολα αριθμών ήταν απεχθή, αποκυήματα της φαντασίας του ατελούς ανθρώπινου νου.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο Καντόρ έχει δίκιο αλλά πως ο Κρόνεκερ είχε δίκιο! Πώς γίνετια αυτό αφού ο τελευταίος απέρριπτε τις απόψεις του πρώτου; Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να πάμε πάρα πολύ πίσω και συγκεκριμένα στην εποχή των πρωτοπλάστων.
Οποιοσδήποτε πιστεύει στην ιστορία αυτή με τον Αδάμ και την Εύα – κάτι που ο Καντόρ και ο Κρόνεκερ έκαναν – δε μπορεί να πει πως ο Θεός, ως τέλειο Ον, δεν έπλασε τον Αδάμ ισάξιό Του, με τη δυνατότητα να είναι κι εκείνος τέλειος. Ο Αδάμ, όμως, ένιωσε μόνος. Ίσως γιατί δεν είχε καταλάβει τί σημαίνει να είσαι στον Παράδεισο. Ίσως γιατί έπρεπε να νιώσει μόνος, προκειμένου να δημιουργηθεί από το πλευρό του η Εύα.
Η φράση που όλοι γνωρίζουμε και λέει «ή μικρός-μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου» έχει ακριβώς το συσχετισμό που ψάχνουμε και θα γίνει αντιληπτό παρακάτω το «γιατί».
Τόσο ο Αδάμ, όσο και η Εύα, ήταν κομμάτι του θείου, του Παραδείσου. Η Εύα, μάλιστα, αποτελούσε κομμάτι τόσο του θείου κα του Παραδείσου, όσο και του Αδάμ. Αυτό, φυσικά, δεν την έκανε σε καμία περίπτωση πλάση του Αδάμ, αφού το χέρι του Θεού ήταν η θαυματουργός ενέργεια πίσω από την πλάση της. Πριν την Πτώση, λοιπόν, και ο Αδάμ και η Εύα ήταν, αν όχι τέλειοι, σίγουρα αναμάρτητα τέλειοι. Ήταν, συνεπώς, δύο άνθρωποι που σχετίζονταν μεν μεταξύ τους αλλά ο καθένας από μόνος του, μαζί με το Θεό, ήταν ένα όλον, ένα ακέραιο ον. Ανήκαν, θα λέγαμε, και οι δυο τους στο σύνολο των ακεραίων όντων.
Ύστερα, όμως, ο πειρασμός έφερε την Πτώση, την αμαρτία, ή με άλλα λόγια, τη δική μας πραγματικότητα. Πλέον, ο Αδάμ και η Εύα δεν αποτελούσαν μέρος του Παραδείσου αλλά κάτι απογοητευτικό για το Θεό. Τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να εισέρχονται στη λογική της μετάνοιας.
Ας υποθέσουμε - αφού έτσι κι αλλιώς και τα μαθηματικά είναι γεμάτα υποθέσεις- πως ο Κρόνεκερ είχε δίκιο και πως ο Θεός δεν είχε σκοπό να επιτρέψει «κάτι τόσο άσχημο όσο οι άρρητοι αριθμοί». Σε αυτή την περίπτωση ο Αδάμ και η Εύα θα έπρεπε να χαθούν στο 0 των αριθμών, στο πουθενά. Όμως, δε λέμε τυχαία πως ο Θεός είναι πολυέλεος.
Αντί να σβήσει για πάντα την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας, των ακεραίων δηλαδή, δημιούργησε τους ρητούς και τους άρρητους. Υπάρχουν, έχουν το δικό τους χώρο και το δικό τους πεδίο δράσης, μοιάζουν ως ένα βαθμό με τους ακεραίους αλλά ακέραιοι δεν είναι. Θα μπορούσαμε ακόμη και να υποθέσουμε πως το «π», αυτός ο συνεχής και αέναος άρρητος αριθμός, αυτό το συνεχώς αυξανόμενο 3,14, αυτός ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου, αυτός ο τόσο άσχημος - σύμφωνα με τον Κρόνεκερ – αριθμός, ίσως να δημιουργήθηκε μεταγενέστερα, με μόνο σκοπό να δημιουργηθεί ένας χώρος ύπαρξης για την αμαρτία και τους ακολούθους της.
Για τα ανθρώπινα δεδομένα, για να μπορέσει ένας ρητός ή άρρητος πραγματικός αριθμός να γίνει ακέραιος, χρειάζεται να στρογγυλοποιηθεί προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Στρογγυλοποίηση, όμως, ουσιαστικά σημαίνει να κρατάς μόνο το ακέραιο μέρος αλλά να αποκόβεις το δεκαδικό ή πραγματικό μέρος. Στη θεωρία είναι δυνατό. Όμως, μόνο στη θεωρία...
Από θείας όψεως αλλά και για τα αληθινά ανθρώπινα δεδομένα, για να μπορέσει ο (άρ)ρητός, πραγματικός, αμαρτωλός άνθρωπος να γίνει πάλι ακέραιος, χρειάζεται το Χριστό. Η μέθοδος αυτή δε λέγεται στρογγυλοποίηση αλλά πλήρωση.
Όπως είπαμε, στη στρογγυλοποίηση αποκόπτεται το πραγματικό μέρος. Στην πλήρωση, όλο το είναι του ανθρώπου γεμίζει με Αγάπη, με Ειρήνη, με Χριστό. Δεν αποκόπτεται βίαια το κομμάτι που «δεν κάθεται καλά στο μάτι» με σκοπό να γίνουν όλοι ίδιοι χωρίς ίχνος μοναδικής προσωπικότητας, αλλά ολόκληρος ο κόσμος καινουριείται και γιορτάζει την έλευση και την πλήρωση του νέου μέλους.
Υπάρχει, όμως, και κάποιος άλλος, θεϊκής προέλευσης, που δεν είναι άνθρωπος μα ξέμεινε στο σύνολο των ρητών ή αρρήτων μα σίγουρα πραγματικών αριθμών: ο πειρασμός.
Ο πειρασμός έφερε την αμαρτία στον άνθρωπο και γι' αυτό η τιμωρία του ήταν παρόμοια με τη δική μας. Η διαφορά είναι πως οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη μετάνοια, στην πλήρωση που αναφέραμε ήδη. Ο πειρασμός έχει κρατήσει μόνο την πονηριά, την αμαρτία και το ψέμα. Γι' αυτό μπορεί και εμφανίζεται σαν άγγελος φωτός στους ανθρώπους. Γιατί υπόσχεται πλήρωση σε όσους τον πιστέψουν, ενώ το μόνο που μπορεί να τους προσφέρει είναι στρογγυλοποίηση και απώλεια του εαυτού τους.
Σκοπός μας, λοιπόν, είναι να φτάσουμε στο ακέραιο. Όχι στο μηδέν που υπόσχεται ο πειρασμός αλλά στο δικό μας μοναδικό και προσωπικό ακέραιο. Όχι με τη στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, γιατί τότε θα γεμίσει η ζωή μας με περισσότερα άχρηστα από όσα έχει ήδη. Όχι με τη στρογγυλοποίηση προς τα κάτω, γιατί τότε θα κόψουμε κομμάτια του εαυτού μας κι αρετές που αρέσουν στο Θεό. Όχι με κάτι άλλο πέραν της μίας καθολικής και πέρα για πέρα αληθινής πλήρωσης που μόνο η ένωση με τον Κύριο μπορεί να φέρει.
Κάποιοι θα επιλέξουν να βρουν τον Κύριο μόνοι τους ή μέσα από μοναχικά κοινόβια. Άλλοι θα επιλέξουν να Τον βρουν μέσα από το Μυστήριο και τη ζωή του γάμου. Ο καθένας, όμως, όποιος κι αν είναι, όποιο δρόμο κι αν διαλέξει, σκοπό έχει το να βρει τη δική του θέση στο σύνολο των ακεραίων. Τη δική του θέση στο σύνολο της Βασιλείας του Θεού. Και μη φοβάστε που λένε πως οι ακέραιοι είναι λιγότεροι από τους πραγματικούς αριθμούς(ρητοί/άρρητοι). Το Θεό να φοβάστε και όχι τα λόγια!
Είναι μικρή και στενή η Πύλη του Παραδείσου, πραγματικά. Όμως, κανείς δε χάθηκε ποτέ επειδή κάποτε ήταν αμαρτωλός. Το ρητό ή το άρρητο δε μπορεί να μας εμποδίσει από το να κερδίσουμε τη θέση μας στο σύνολο των ακεραίων. Αρκεί, βέβαια, να επιλέξουμε και να προσπαθούμε για την πλήρωση. Η στρογγυλοποίηση είναι η εύκολη λύση. Κι οι εύκολες λύσεις δεν ταιριάζουν στους Χριστιανούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου