Η ιστορία μου

...ευχαριστώ το Θεό που ακόμα με κρατά ζωντανό...
...Αυτόν που άλλοι λένε Αλλάχ, Αυτόν που εγώ λέω Χριστό...
...είτε υπάρχει πραγματικά, είτε είναι απλώς μία ιδέα...
...Τον ευχαριστώ έτσι απλά για κάθε καινούρια μου μέρα...

"Η ιστορία μου"
Το έχει η μέρα λοιπόν
να κάνω παύση στο παρόν
να διακόπτω ό,τι κάνω
μα τελικά να μην χάνω.

Αυτή τη νύχτα λοιπόν,
γιατί πια μέρα δεν είναι,
σκέφτομαι το παρελθόν
και ποιος ήθελα να είμαι.

Κάποτε ήθελα να γίνω μπάτσος
για να πιάνω τους κακούς.
Όμως στο μέλλον κατάλαβα
πως ίσως να'μαι κι εγώ απ' αυτούς.

Δε συμφωνώ με όλα όσα τους λένε να κάνουν!
Ποιος είναι αλήθεια καλός και ποιος κακός για να τον πιάνουν;

Έπειτα σκεφτόμουνα να γίνω πυροσβέστης
να πολεμώ τη φωτιά παγιδευμένος στη μέση της.
Μα ίσως απλά τελικά να μου άρεσε μόνο η στολή.
Ίσως πάλι και όχι. Πώς σκεφτόμασταν μικροί;

Είχα επίσης σκεφτεί τραγουδιστής να γενώ,
συναυλίες να κάνω, να ξεσηκώνω το κοινό.
Μα μόνο αυτές είχα σκεφτεί.
Ούτε λεφτά, ούτε σι-ντί.

Και κάπου εκεί στα 15 έπιασα για πρώτη φορά
το στυλό για άλλη χρήση εκτός από τα μαθηματικά.
Άρχισα να χτίζω στίχους που είχαν μέσα την ψυχή μου
να ενημερώνω το χαρτί για κάθε χαρά ή γιατί μου.

Μέχρι τραγούδι είχα φτιάξει όμως δεν ήξερα να παίζω
ούτε πιάνο, ούτε βιολί. Άρα πώς να το συνθέσω;
Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισα να γράφω.
Δεν ήξερα το γιατί. Δεν ήξερα αν θέλω να το μάθω.

Άκουσα λόγια καλά. Κάποια πολύ δελεαστικά.
Μα δε σταμάτησα να γράφω για εμένα τελικά.
Και όταν λέω "για εμένα" εννοώ για την πάρτη μου
και όχι απλά για να βγαίνω και να κάνω το κομμάτι μου.

Δεν ξέρει ο κόσμος ποιος είμαι, ούτε τι κάνω.
Ο Χριστός θα με κρίνει. Αυτός γνωρίζει άμα χάνω.
Αυτός ήταν που μου χάρισε τους φίλους που έχω,
που με φροντίσαν τελικά κι απ' το κακό πια απέχω.

Το '86 γεννημένος και είκοσι χρόνια μετά
βρέθηκα να έχω ακουστικά στα αυτιά,
ένα μικρόφωνο στο στόμα, μία βαρύτονη λαλιά
και κάποιες φορές μαζί μου κι άλλα παιδιά.

Στην αρχή ραδιόφωνο, έπειτα ηχογραφήσεις.
Τώρα πλέον και μουσική δική μου, αν με αφήσεις.

Αυτά τα λόγια δεν τα'γραψα για να εκθειάσω ποιος είμαι.
Απλά είδα και πάλι τη ζωή μου για να δω ο Πάνος ποιος είναι.
Μήπως και βρω το λόγο που ακόμα εγώ γράφω.
Γιατί δε σταμάτησα; Τι άλλο μένει να μάθω;

Κι η αλήθεια είναι πως απάντηση δε βρήκα.
Όσο μέσα μου κι αν έψαξα, όσο βαθειά και αν μπήκα.

Κι ίσως καλύτερα έτσι...

Μα όπως και να'χει τ' αγαπούν αυτό που κάνω όσοι με γνώρισαν,
ακόμη κι αν στην αρχή κάποιοι για μένα απόρησαν.
Μα αυτός είναι ο χώρος ο δικός μου και αυτή η ιστορία μου.
Αυτή είναι το δώρο μου. Αυτή κι η αμαρτία μου.