...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Ο βρώμικος - Τρίτο

"Όμως κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μου αρέσει να ζω έτσι. Τώρα το καταλαβαίνω. Όμως μεγάλωσα πια. Δεν έχω τη δύναμη να αλλάξω τον κόσμο. Κι άλλωστε σάμπως ο κόσμος θέλει να αλλάξει; Αν ήθελε θα είχε αλλάξει...". Αυτά σκεφτόταν ο νέος στον κήπο του σπιτιού του.

Σκέφτηκε να πάει καμιά βόλτα... όμως πού! Κάθε κομμάτι της πόλης του είχε μολυνθεί από έναν καθωσπρεπισμό που, σαν την λάσπη, είχε κολλήσει στα πόδια του. Πώς όμως διώχνεις κάτι που δε βλέπεις; Κάτι που πλέον έγινε καθημερινή αξία για κάθε άνθρωπο; Και το χειρότερο είναι πως ακόμη και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, που όπως και να το κάνουμε, αυτοί διαμόρφωναν τον πολιτισμό της πόλης ,είχαν πιστέψει τα ίδια τους τα ψέμματα και είχαν παγιδευτεί κι αυτοί στο ίδιο τους το κόλπο περί καθυπόταξης των πολιτών.

Προ δεκαετίας, μάλιστα, είχε βγει ένα κόμικ που είχε πέσει στα χέρια του νεαρού και το είχε διαβάσει. Ο πρωταγωνιστής είχε πει "Η καρδιά μου και το μυαλό μου...Μου λένε πως όταν μιλάω για τον Θεό ως κάτι πραγματικό, οι άνθρωποι πρέπει να καταλαβαίνουν και όχι να με κοιτάνε σα να είμαι τρελός. Μου λένε πως θα έπρεπε να κερδίζω έναν πόλεμο που θα κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους και ίσους και όχι να αντικρίζω το αποτέλεσμα 60 χρόνων συμβιβασμών και χαμηλών προσδοκιών". Και του φαινόταν τόσο σωστό αυτό!

Ήταν τόσο σίγουρος πως οι άνθρωποι μπορεί να ξέχασαν τον Θεό αλλά Εκείνος δεν τους είχε ξεχάσει..! Κι όσο κι αν δεν το έλεγε παραέξω, πίστευε στο Θεό. Και προσευχόταν καμιά φορά κρυφά, όμως ποτέ δεν είχε ακούσει, δει ή νιώσει την ύπαρξή Του. Παρόλα αυτά όμως συνέχιζε να προσεύχεται πού και πού. Και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο περιορισμένη γινόταν η προσευχή του σε μία και μόνο ερώτηση. "Τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω τον κόσμο;"

Δεν υπάρχουν σχόλια: