...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Ο βρώμικος - Πρώτο

Ένιωθε τόσο βρώμικος. Όσο και να τριβόταν, το σαπούνι ήταν άχρηστο. Το νερό το ίδιο. Τα διάφορα αρώματα που κυκλοφορούσαν στο εμπόριο δεν ήταν αρκετά για να δώσουν χρώμα κι άρωμα στη ζωή του. Κυρίως άρωμα. Ένιωθε πως κάτι ήταν βρώμικο. Ήταν σίγουρος γι' αυτό.

Υπήρχε κάτι μέσα του. Κάτι που τον επηρέαζε ολόκληρο να νιώθει έτσι. Τι ήταν όμως και πώς μπορούσε να το αντιμετωπίσει; Ο κόσμος τριγύρω, του έλεγε "τι ωραία άρωμα!" κι αυτό είναι το περίεργο, πως εκείνος δεν έβαζε άρωμα. Ποτέ του. Φοβόταν κιόλας. Φοβόταν γιατί δεν ένιωθε καμία παρουσία θελκτικής οσμής στη ζωή του. Αλλά το πρόβλημα ήταν πιο βαθύ.

Κάθισε κάτω στο γρασίδι στον κήπο του σπιτιού του, κάτω από τη σκιά μιας αμυγδαλιάς. Με την πλάτη στον κορμό της, ο ήλιος έστελνε τις ακτίνες του στα μάτια του. Όσο επέτρεπε το φύλλωμά της δηλαδή.

Σκέφτηκε τη ζωή του. Κάποτε ήταν τολμηρός και ριψοκίνδυνος. Τώρα πια είχε παραιτηθεί. Δεν έκανε κάτι για να γεμίζει το χρόνο του. Ούτε νοιαζόταν να βοηθήσει κανέναν, όπως παλιά. Ούτε έπαιζε πιάνο, όπως παλιά. Ούτε ήταν ο ίδιος, όπως παλιά. Κάπου εκεί ανάμεσα στις τόσες σκέψεις και τα βάσανα είχε χάσει τον εαυτό του. Όμως πού ακριβώς; Και ποιος έφταιγε;

Σκέφτηκε πως μάλλον έφταιγε ο ίδιος. Το να αντιμετωπίζει τους δαίμονές του ένας άνθρωπος κάθε μέρα είναι κουραστικό. Όταν, όμως, φτάνεις στο τέλος κάποιων κύκλων της ζωής σου, είναι σημαντικό να ξέρεις ποιος είσαι, και γιατί καθώς και πού πας από εδώ και πέρα. Ανάλογα την επιλογή σου , φτάνεις και στο ωραιότερο ή χαμηλότερο σημείο. Εκεί που το μόνο που έχεις πια είναι ο εαυτός σου... ή οι δαίμονές σου. Αν είχε κάποιον να του μιλήσει, κάποιον φίλο, αυτό θα ήθελε να του πει αλλά δεν του είχε μείνει κανένας πια. Κανένας που να μην έχει χάσει τον εαυτό του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: