...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Ο βρώμικος - Δεύτερο

Συνειδητοποίησε πως είχε ρίξει το βλέμμα του ανάμεσα στα γόνατά του και κοιτούσε το γρασίδι. Μικρός μιλούσε σε αυτόν τον φλογισμένο πλανήτη, που αποκαλούσαν "ήλιο", και του έλεγε τα προβλήματά του. Του άρεσε να τον κοιτάει στα "μάτια" και να νιώθει ζωντανός. Μα είχε πολύ καιρό να το κάνει έκτοτε.

Ένιωθε πως δε χρειαζόταν. Κανείς άλλος δεν το έκανε. Αυτός γιατί να διαφέρει; Σάμπως και έναν γεράκο τις προάλλες δεν τον έβγαλαν τρελό που περπατούσε με το κεφάλι ψηλά ή που κοιτούσε στα μάτια τους συνομιλητές του; Πόσα υβριστικά σχόλια είχαν ακουστεί τότε! Κι όμως, ο γεράκος δεν έβλαπτε κανέναν. Φοβόντουσαν, φαίνεται, επειδή, με τις πράξεις του αυτές, τάραζε τα νερά του καθωσπρεπισμού. Αυτή όμως ήταν η ζωή πλέον.

Σκέφτηκε λίγο τι θα έλεγε ο δικός του παππούς αν ζούσε... Έτσι οφείλουν να μιλάνε οι άνθρωποι. Κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Να κοιτάς τα μάτια του συνομιλητή σου και να σου δείχνουν ότι λέει αλήθεια. Έχει άλλη μαγεία αυτό.

"Περασμένες θεωρίες", σκέφτηκε. "Οι άνθρωποι πλέον δεν νοιάζονταν να μιλήσουν ειλικρινά μεταξύ τους. Το ψέμα τούς είχε γίνει τρόπος ζωής. Παλαιότερα όταν έλειπε κάτι από το σπίτι, πηγαίναν οι άνθρωποι στο μπακάλη της γειτονιάς, προμηθευόντουσαν ό,τι επιθυμούσαν, χαιρετούσαν τους άλλους ανθρώπους της γειτονιάς, λέγανε μια καλημέρα. Όλα αυτά όμως πριν πολύ πολύ καιρό. Έπειτα ήρθε η Υπέρ-Αγορά και το μπακάλικο έκλεισε",μονολογούσε.

"Τώρα πια, όποιος θέλει κάτι για το σπίτι, πηγαίνει στην Υπέρ-Αγορά αυτή, το βάζει στο καλάθι του, πάει στο ταμείο, και στην έξοδο από το κτήριο, ένας σαρωτής χρεώνει το τσιπάκι στο χέρι μας. Όσο για επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, ούτε λόγος, με τις τόσο δυνατές διαφημίσεις προϊόντων. Αν και... γιατί συνεχίζω να το σκέφτομαι. Η Υπέρ-Αγορά αυτή ήταν η αρχή του προβλήματος. Όλοι άφησαν τις ιδιωτικές τους επιχειρήσεις για να εργαστούν σε αυτό το... έκτρωμα. Κι όμως, κι εγώ από εκεί ψωνίζω. Αφού δεν υπάρχει τίποτε άλλο...".

"Πόσες φορές δε σκέφτηκα να το καταστρέψω... Όμως, έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, που το πολυκατάστημα αυτό έχει μπει στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου, θα προτιμήσουν να φονεύσουν εμένα παρά να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Κι εγώ άλλωστε τι μπορώ να κάνω;".

2 σχόλια:

Artistz είπε...

αυτα φίλε βλέπει ο κόσμος και βάζει μία κουκουλα και τα καταστρέφει..
Η κοινωνια μας θελει μια ριζικη αποτιναξη..και αν θες να το δεις στη πολη που ζουμε..η Αθηνα θελει μία ανατίναξη απο τα θεμελια της ετσι οπως την έκαναν οι ανθρώποι..

Βεβαια χωρις δειγμα κινδυνολογιας στα λογια μου πιστευω πως για να υπαρξει κατι χειροπιαστο στο να αλλάξει η ζωή μας πρέπει να εντριφυσεις στο μυαλό του κοσμου τόνους συνείδησης και σκέψης..

Ο κοσμος ουτε σκέψη εχει,ουτε συνειδηση..ας φροντισουμε εμεις με τους αγωνες μας στο δρομο να αφυπνιζουμε λιγο το κοσμο ωστε καποια στιγμη να λεμε οτι τουλαχιστον προσπαθησαμε και δεν μειναμε με σταυρωμενα τα χέρια

Ένα παιδί / Ένας άνθρωπος (Προάγγελος) είπε...

Καλώς ήρθες Artistz!
Γράφεις "αυτα φίλε βλέπει ο κόσμος και βάζει μία κουκουλα και τα καταστρέφει". Τα άλλα που λες τα δέχομαι αλλά σε αυτό διαφωνώ. Στους 10 οργανωμένους που καταστρέφουνε κτήρια μεγαλοεπιχειρήσεων υπάρχουνε άλλοι 50 μπάχαλοι που καταστρέφουν τα μικρομάγαζα από τα οποία ο κάθε μαγαζάτορας περιμένει να ζήσει. Τη Sprinter δεν τη νοιάζει το κατάστημα της Αθήνας που κάηκε. Θα το ξαναχτίσει. Τον μικροεπιχειρηματία όμως, πώς του λες ακριβώς ότι πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή?