Ένα ταξίδι στην Αθήνα

        Εποικοδομητική η σημερινή βόλτα/μπαρότσαρκα/συζήτηση. Εποικοδομητική και για μένα και για τους 2 φίλους που είχαν να βρεθούν από πέρσι στα γενέθλιά μου. Βρήκαν και την ευκαιρία να μιλήσουν για ένα κοινό θέμα που τους ενδιέφερε. Καλά περάσαμε.
        Προηγουμένως, είχαμε συζητήσει και μεταξύ μας οι δύο πρώτοι, ένα θέμα που μας ενδιέφερε. Και καταλήξαμε στο εξής.
        Κατέστρεψα αυτό που θεωρούσες εσύ πιο σημαντικό. Το ότι σε έμπλεξα στην υπόθεση κατέστρεψε αυτό που θεωρούσα εγώ πιο σημαντικό.
        Άρα είμαστε πάτσι φίλε μου.Όμως ούτε εγώ, ούτε εσύ σκοπεύουμε να τα παρατήσουμε. Όσο έχω χέρια και υλικά από τη φύση μπορώ να συνεχίζω να οικοδομώ γέφυρες, τουλάχιστον, με τα άτομα που με ενδιαφέρουν. Κι αυτό δεν είναι εγωιστικό. Το "τουλάχιστον" σημαίνει πως θα κάνω προσπάθεια για όλους αλλά κάποια άτομα τα θέλω σίγουρα πολύ πιο κοντά μου από άλλα.
        Πάντως υπέροχη κι εκείνη η συζήτηση που έμαθα ότι έγινε:

-Λοιπόν...Εσύ πρέπει να είσαι πολύ κλειστός τύπος. Δε μιλάς πολύ. Δεν εκφράζεσαι συχνά. Ναι... Πρέπει να είσαι πολύ κλειστός τύπος.
-Δε μιλάω πολύ γιατί ΔΕ σε πάω!

Και η παρακάτω εικόνα πρέπει να είναι η απόλυτη έκφραση της εικόνας που είχε η κοπέλα που το άκουσε αυτό

Η παρακάτω εικόνα αντίθετα είναι, από όσο μπορώ να γνωρίζω, τάφος από τη Βαρσωβία. Υποθέτω πως οι Έλληνες έχουμε ένα τακτ, ή μια διακριτικότητα καλύτερα, ώστε να μην φωτογραφίζουμε τάφους, γιατί δε βρήκα κανέναν. Εκτός από αρχαία ευρήματα φυσικά. Όταν είχα ταξιδέψει στο σπίτι ενός φίλου λοιπόν, είχαμε πάει στο νεκροταφείο της περιοχής. Διάφοροι τάφοι τριγύρω. Παππούδες, γιαγιάδες και ελάχιστοι νέοι.
Πρόσεξα μία επιγραφή που μου άρεσε πάρα πολύ και έλεγε για έναν παππούλη:

Πολλά υπέφερε...
        Πολλά προσέφερε...
       Λίγα χάρηκε...

Μαγκιά του που το κατάφερε!
Μαγκιά μου αν το καταφέρω!