Παίρνει ο ομορφονιός τη μπαλαρίνα...

"Ένα άλλο ερωτικό (Ένα άλλο φως της πανσελήνου)"
Τις καλύτερες προσευχές μου
πουθενά δεν τις έγραψα.
Το λάθη του χθες μου
μαζί με στάχυα τα έκαψα.

Σε εκείνο το παράξενο λιβάδι
με τα λουλούδια τα ανθισμένα
και την κοπέλα ξαπλωμένη που άδει
με τα χέρια απλωμένα.

Θυμάμαι και μία λίμνη
αν και δεν τραγούδησα γι' αυτή.
Θυμάμαι και ν' ακούγονται ύμνοι
και να τραγουδάω κι εγώ μαζί.

Να προσπαθώ δηλαδή,
γιατί η φωνή μου μάλλον τη χαλούσε.
Ήταν η μελωδία τόσο μαγευτική
και να μη σταματήσω να τραγουδάω με παρακαλούσε.

Τότε λοιπόν πήγα στην κοπέλα
της άνοιξα τα μάτια και τη φίλησα.
Σκίρτησε η καρδιά της και φώναξα "έλα".
Από το χέρι την έπιασα και μπροστά της λύγισα.

Τρέξαμε στον άνεμο
σαν τα σύννεφα κι εμείς.
Κρουαζιέρα κάναμε με πλοιάριο απάνεμο
κι αγαπηθήκαμε εμείς.

Και ύστερα την αγκάλιασα
την ένιωσα στο κορμί μου
Κι ύστερα στον εαυτό μου έμοιασα
γιατί επιτέλους τον βρήκε η ψυχή μου.

Κι εκείνη τη μέρα δεν την ξέχασα.
Σταμάτησα πια να σκέφτομαι αν κέρδισα ή αν έχασα.
Στα μάτια μου τα μάτια της έπιασα
κι αν ήταν πραγματικότητα ή όνειρο ξέχασα.

Ήξερα μόνο πως την ήθελα
πιο πολύ κι από μένα.
Και η μέρα έγινε νύχτα ύστερα
με ένα υπέροχο φεγγάρι μα αστέρι κανένα.

Και μου είπε δακρυσμένη να μην κλάψω.
Μου είπε πως τη ζητούσε ο ουρανός.
Μου είπε για μια τελευταία φορά να την αγκαλιάσω.
Μου είπε να μη γίνω ποτέ μου εχθρός.

Να περιμένει λίγο ήθελα να της φωνάξω.
Ήθελα να πάμε μαζί.
Το "Σ' αγαπώ" μέσα στη νύχτα να ουρλιάξω
μα τελικά δε βγήκε η φωνή.

"Να προσέχεις", μου είπε. "Με καλεί ο ουρανός".
"Συγγνώμη", μου είπε. "Μη μου γίνεις εχθρός".
Και μέσα από το φύλλωμα των δέντρων με είδε ο θεός,
του έρωτα ο φτερωτός θεός.

Μου είπε λοιπόν μια φράση που δεν ξέχασα ποτέ.
Αν δε μπορώ να συγχωρήσω, να αγαπήσω πιο πολύ.
Και ρώτησα αν με αγάπησε. Ν' απαντήσει με "όχι" ή "ναι".
Μου έκλεισε τα μάτια, με φίλησε και είπε πολύ.

Και τα σύννεφα ενώθηκαν για να ρίξουνε βροχή
χωρίς να κρύψουν το φεγγάρι ή το δρομολόγιο για τον ουρανό
και τα ζώα του δάσους πλησίασαν να δουν τι συμβαίνει και γιατί
και τα όνειρα που έκανα γι' αυτήν γίναν ένα περίεργο κενό.

Τότε ήταν που ο εαυτός μου ζήλεψε το σώμα μου
γιατί το σώμα μου είχε αγγίξει το δικό της.
Τότε ήταν που ξεκίνησε το, από αγάπη, πιόμα μου
γιατί το στόμα μου είχε αγγίξει το δικό της.

Έκλεψα το τόξο και τα βέλη του φτερωτού θεού
για να κάνω τα ζώα να νιώθουν όπως ένιωθα εγώ.
Μα όλα βρήκανε ζευγάρι πλην του έρωτα κι εμού.
Και το τραγούδι μου βρήκε θάνατο αργό.

Και όταν ανέβαινε αυτή στον ουρανό
γέμισε ο ουρανός αστέρια.
Και για να μη χάσω αυτή που αγαπώ
έκρυψα το πρόσωπό μου απ' το φεγγάρι με τα δυο μου χέρια.

Κι ήρθε λοιπόν ένα μικρό αστέρι τόσο δα
για να μου πει πως δε με ξεχνά και μ' αγαπά.
"Και πού είναι τώρα!",φώναξα."Γιατί με πονά;".
Κι αυτό, σαν από θαύμα, φώναξε κι άλλα αστέρια φωτεινά.

Στην πλάτη τους με σήκωσαν
με πήγαν στο φεγγάρι.
Κι έπειτα πάλι ζύγωσαν
και μου 'πανε με χάρη

ότι αυτή που ψάχνω, ζει πλέον μέσα τους
και ότι στόλισε τον ουρανό με την αγάπη μας.

Έκτοτε κάθομαι και παίζω τη φλογέρα τους
στην άκρη του φεγγαριού τραγουδώντας για την αγάπη μας.

---

Αν αναρωτιέστε για τον τίτλο και για το ποιο ήταν το πρώτο μου φως της πανσελήνου ακούστε αυτό το τραγουδάκι/απαγγελία.
Όσο για τον τίτλο της ανάρτησης(βλ. "Παίρνει ο ομορφονιός τη μπαλαρίνα") είναι στίχος του Βασίλη Καζούλη από το τραγούδι του "Κάτι να γυαλίζει".

Μην κρατάς ομπρέλα στη βροχή, ούτε στον ήλιο....

...Να αφήνεις τη φύση να σε αγγίζει.

        Όσο μεγαλώνεις, θα σε αγγίζει η άλλη πλευρά της φύσης. Ο θάνατος. Το τελείωμα. Γιατί να κλείνεσαι λοιπόν στους 5 τοίχους(*) όταν μπορείς να βγεις και να χαρείς τη φύση; "Μα δεν έχω χρόνο". "Έχω παιδιά να φροντίσω". Και τα παιδιά σου δεν θέλουν επαφή με τη φύση; Από αυτή γεννήθηκαν. Αν δεν υπήρχε η φύση δε θα υπήρχαν ούτε αυτά, ούτε εσύ.
        Οι Γενίτσαροι, αν θυμάμαι καλά από τα μαθητικά μου χρόνια, ήταν τα παιδιά που έπαιρναν οι Τούρκοι απο τις ελληνικές οικογένειες(άρα Έλληνες) και τα εκπαίδευαν και τα έστρεφαν εναντίον των οικογενειών τους.
        Μην παίρνεις λοιπόν τα παιδιά από τη φύση που αγαπούν, για να τα στρέψεις εναντίον της όσο θα μεγαλώνουν(βλ. εργοστάσια, σκουπίδια στις παραλιες, άπειρα αυτοκίνητα, φωτιές στα δάση).
        Κι ένα τραγουδάκι για όσους σκέφτηκαν(και βάζω και εμένα, στο παρελθόν, μέσα) πως οι Χριστιανοί(αλλά γιατί όχι και κάθε ένας που πιστεύει σε μια θρησκεία!) δεν έχουν χιούμορ; Όπως είπε και ο δάσκαλος των θρησκευτικών μου "πού ξέρουμε ότι στη δευτέρα παρουσία ο κόσμος θα καταστραφεί;" και είναι σωστή η ερώτηση. Η Βίβλος δε λέει ότι θα βγει το θηρίο με τα κεφάλια και τα κέρατα και θα υποταχθούν οι άνθρωποι; Ωραία! Μακάρι! Γιατί αμέσως μετά από αυτό θα έρθει και Εκείνος και θα το νικήσει.
        Το φαντάζεστε; Θεός εναντίων διαβόλου! Μιλάμε για τρελά κέφια. Ο διάβολος να ιδρώνει, να προσπαθεί, να ξεφυσάει, να βρωμάει ιδρωτίλα και να μη μπορεί να νικήσει. Ο Θεός για το γέλιο και μόνο θα του πετάει και ψάρια για να βρωμάει ψαρίλα και ιδρωτίλα μαζί(σαν τους δύο γαλάτες που τσακώνονταν γιατί ελεγε ο ένας στον άλλο ότι τα ψάρια του βρωμούσαν). Χαχαχα.

        Και τώρα που σας χαλάρωσα ορίστε και το τραγουδάκι που το ξέρετε μεν αλλά όχι έτσι. Και σίγουρα δεν το περιμένετε έτσι. Αν βρω χρόνο θα βάλω και τα λόγια. Πράγμα λίγο απίθανο βασικά αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

(*)Κανονικά η φράση λέει για 4 τοίχους. Εγώ έβαλα και έναν πέμπτο. Έτσι γιατί έχω κέφια.

Σαν από θαύμα

        Από την μέρα που το ζήτησα, ήρθε στη ζωή μου. Σαν από θαύμα. Μήπως τελικά το λάθος το έκανα εγώ; Μήπως αυτή η μία αμαρτία με αποσπούσε από το καλό; Από όταν το ζήτησα, τα πράγματα έχουν αρχίσει να ομορφαίνουν πολύ. "Όταν τους μιλάω για τον Χριστό πρέπει να με καταλαβαίνουν και όχι να με κοιτάζουν σα να είμαι τρελός!". Και ζήτησα και κάτι ακόμη εκείνη τη μέρα, σαν προέκταση αυτού. Να Τον γνωρίσουν οι οικείοι μου.
        Οι άνθρωποι γύρω μου δεν είναι κακοί άνθρωποι. Απλώς δεν Τον γνώρισαν. Δεν πίστεψαν σε Αυτόν. Δεν κατάλαβαν ποτέ. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ να Τον γνωρίσουν. Γιατί μιλούνε οι άνθρωποι γι' Αυτόν; Ψάχνουν την αλήθεια σε βιβλία όπως το Illuminatis ή το Davinci Code, όχι για μάθουν την αλήθεια αλλά για να σιγουρέψουν το εγώ τους και ότι έχουν δίκιο που δεν πιστεύουν. Και τόσον καιρό παρακαλούσα, αυτοί που δεν καταλάβαιναν την πίστη μου, να με αφήσουν ελεύθερο να ζήσω. Να φύγω από κοντά τους. Όμως έκανα λάθος. Δε χρειαζόταν να φύγω. Αυτό που αρκεί είναι να έρθει ο Χριστός να τους βρει και να τους δείξει ποιος είναι. Για εμένα δε θα το κάνει. Πιστεύω ήδη σε Αυτόν.Με τα λάθη μου μεν, αλλά πιστεύω. Δε χρειάζεται λοιπόν να μου δείξει ποιος είναι.
        Αυτοί οι οικείοι μου όμως είναι αμαρτωλοί. Γι' αυτούς θα το κάνει! Είναι ο μόνος που μπορεί να τους σώσει! Αυτός και το θαύμα της ζωής. Μα έτσι κι αλλιώς Ζωή ο ίδιος είναι άρα ένα και το αυτό.
        Και αυτό Του ζήτησα λοιπόν. Να κάνει μια ακόμη προσπάθεια να τους καλέσει να Τον γνωρίσουν. Και ξαφνικά όλα γύρω μου μυρίζουν Χριστό. Ξαφνικά όλα γύρω μου αγαπούν το Χριστό ή τουλάχιστον καταλαβαίνουν την πίστη μου σε Αυτόν.
Θεέ μου...
Χριστέ μου...
Υϊέ του Θεού μου...
Σαν από θαύμα... Σε ευχαριστώ...

Η ιστορία μου

...ευχαριστώ το Θεό που ακόμα με κρατά ζωντανό...
...Αυτόν που άλλοι λένε Αλλάχ, Αυτόν που εγώ λέω Χριστό...
...είτε υπάρχει πραγματικά, είτε είναι απλώς μία ιδέα...
...Τον ευχαριστώ έτσι απλά για κάθε καινούρια μου μέρα...

"Η ιστορία μου"
Το έχει η μέρα λοιπόν
να κάνω παύση στο παρόν
να διακόπτω ό,τι κάνω
μα τελικά να μην χάνω.

Αυτή τη νύχτα λοιπόν,
γιατί πια μέρα δεν είναι,
σκέφτομαι το παρελθόν
και ποιος ήθελα να είμαι.

Κάποτε ήθελα να γίνω μπάτσος
για να πιάνω τους κακούς.
Όμως στο μέλλον κατάλαβα
πως ίσως να'μαι κι εγώ απ' αυτούς.

Δε συμφωνώ με όλα όσα τους λένε να κάνουν!
Ποιος είναι αλήθεια καλός και ποιος κακός για να τον πιάνουν;

Έπειτα σκεφτόμουνα να γίνω πυροσβέστης
να πολεμώ τη φωτιά παγιδευμένος στη μέση της.
Μα ίσως απλά τελικά να μου άρεσε μόνο η στολή.
Ίσως πάλι και όχι. Πώς σκεφτόμασταν μικροί;

Είχα επίσης σκεφτεί τραγουδιστής να γενώ,
συναυλίες να κάνω, να ξεσηκώνω το κοινό.
Μα μόνο αυτές είχα σκεφτεί.
Ούτε λεφτά, ούτε σι-ντί.

Και κάπου εκεί στα 15 έπιασα για πρώτη φορά
το στυλό για άλλη χρήση εκτός από τα μαθηματικά.
Άρχισα να χτίζω στίχους που είχαν μέσα την ψυχή μου
να ενημερώνω το χαρτί για κάθε χαρά ή γιατί μου.

Μέχρι τραγούδι είχα φτιάξει όμως δεν ήξερα να παίζω
ούτε πιάνο, ούτε βιολί. Άρα πώς να το συνθέσω;
Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισα να γράφω.
Δεν ήξερα το γιατί. Δεν ήξερα αν θέλω να το μάθω.

Άκουσα λόγια καλά. Κάποια πολύ δελεαστικά.
Μα δε σταμάτησα να γράφω για εμένα τελικά.
Και όταν λέω "για εμένα" εννοώ για την πάρτη μου
και όχι απλά για να βγαίνω και να κάνω το κομμάτι μου.

Δεν ξέρει ο κόσμος ποιος είμαι, ούτε τι κάνω.
Ο Χριστός θα με κρίνει. Αυτός γνωρίζει άμα χάνω.
Αυτός ήταν που μου χάρισε τους φίλους που έχω,
που με φροντίσαν τελικά κι απ' το κακό πια απέχω.

Το '86 γεννημένος και είκοσι χρόνια μετά
βρέθηκα να έχω ακουστικά στα αυτιά,
ένα μικρόφωνο στο στόμα, μία βαρύτονη λαλιά
και κάποιες φορές μαζί μου κι άλλα παιδιά.

Στην αρχή ραδιόφωνο, έπειτα ηχογραφήσεις.
Τώρα πλέον και μουσική δική μου, αν με αφήσεις.

Αυτά τα λόγια δεν τα'γραψα για να εκθειάσω ποιος είμαι.
Απλά είδα και πάλι τη ζωή μου για να δω ο Πάνος ποιος είναι.
Μήπως και βρω το λόγο που ακόμα εγώ γράφω.
Γιατί δε σταμάτησα; Τι άλλο μένει να μάθω;

Κι η αλήθεια είναι πως απάντηση δε βρήκα.
Όσο μέσα μου κι αν έψαξα, όσο βαθειά και αν μπήκα.

Κι ίσως καλύτερα έτσι...

Μα όπως και να'χει τ' αγαπούν αυτό που κάνω όσοι με γνώρισαν,
ακόμη κι αν στην αρχή κάποιοι για μένα απόρησαν.
Μα αυτός είναι ο χώρος ο δικός μου και αυτή η ιστορία μου.
Αυτή είναι το δώρο μου. Αυτή κι η αμαρτία μου.

...όταν βρέχει θυμάμαι ό,τι αγάπησα...

-Έλα ρε φίλε. Πώς είσαι;
-Σκατά.
-Γιατί ρε τι έγινε;
-Θα σου πω κάτι που έμαθα αλλά δε θα το συζητήσουμε περαιτέρω. οκ;
-Οκ.
-Ποιος πέθανε σήμερα;
-...(σήμερα?).... Μη μου πεις η Β*******!
-Θα σου το πω!
-...
-...
-...
-...
-Ρε φίλε να σε ρωτήσω κάτι; Είμαι πολύ κάφρος που δε με νοιάζει;
-...Όχι. Όπως το σκέφτομαι.
-Δηλαδή... γιατί να στενοχωρηθώ για κάτι που δεν είχα ποτέ;
-Έχεις δίκιο σε αυτό...

---

Ίσως να ακούγεται κυνικό αυτό... Ίσως όμως κι εγώ έτσι να αντιδρούσα... Πιο πολύ...
Πιο πολύ...
Πιο πολύ...
Κι όλα ξυπνούν σιγά σιγά...

Κάτι η βροχή που πέφτει...
...πιο πολύ απ' όσο φαντάζεσαι, πιο πολύ απ' όσο φοβάσαι...
...πιο πολύ απ' ό,τι ονειρεύεσαι μέσα στα χέρια μου όταν κοιμάσαι...
Κάτι οι σταγόνες που ποτίζουν το χώμα...

Πάω έξω...
Θέλω να νιώσω τη βροχή...
...μέσα στο σκοτάδι της νύχτας

Αυτά μου λένε κι αυτά ακούω μεγαλώνοντας...

        [...] Το μυαλό και η καρδιά μου, μου [...] λένε πως όταν ανοίξω το ραδιόφωνο, θα χρειαστεί περίπου ένα λεπτό να ζεσταθεί και θα ακούσω μουσική και όχι θόρυβο ή μια περίεργη γλώσσα. Μου λένε πως όταν μιλάω για τον Θεό ως κάτι πραγματικό, οι άνθρωποι πρέπει να καταλαβαίνουν και όχι να με κοιτάνε σα να είμαι τρελός. Μου λένε πως θα έπρεπε να κερδίζω έναν πόλεμο που θα κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους και ίσους και όχι να αντικρίζω το αποτέλεσμα 60 χρόνων συμβιβασμών και χαμηλών προσδοκιών. Μου λένε πως είμαι απλώς ένας άντρας. Όχι καλύτερος από τους άλλους. Αλλά όχι χειρότερος.

Υπάρχουν πάντα στιγμές...

...αρκεί να είσαι ζωντανός,γιατί τότε μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Όταν ήμαστε μικροί, μας έβαζε η καθηγήτρια μουσικής μια κασέτα "Ο Πέτρος και ο Λύκος" και μας έλεγε να αναγνωρίσουμε τα όργανα. Έκτοτε, πόσοι αναρωτήθηκαν πόσα όργανα χρειάζονται για να δημιουργήσουν τη νύχτα αυτή;

Κάθε ανάσα ένα Ντο και κάθε δάκρυ ένα Σολ.
Κάθε δέντρο ένα Ρε και κάθε αστέρι ένα Μι.
Φα η καμινάδα που βλέπω απέναντι αναμμένη.
Σι το φεγγάρι που φωτίζει τον ουρανό.
Λα είναι η νότα που ακούγεται από του πολέμου τον απόηχο.

Κλειδί του Σολ η ασφάλεια της πόλης.
Κλειδί του Φα οι σειρήνες στους δρόμους.
Κλειδί του Ντο ο Θεός που έφτιαξε τα πάντα.

Κάθε όργανο έχει το δικό του ρυθμό.
Αν και όλα εναρμονίζονται τη νύχτα.
Κάπου εκεί...
...γύρω στα 4/4.

Αυτές οι σκέψεις...

Κι αυτές οι σκέψεις του ποτέ
που κρύβουν σύννεφα ουρανέ
υπάρχουν μέσα στο μυαλό
μένουν πολύ καιρό εδώ.

Δεν πέφτουνε με τη βροχή
όσο κι αν είναι δυνατή
Χρειάζεται καιρός αν θες, λοιπόν,
να ξεφύγεις απ΄ το χτες και να ζήσεις στο παρόν.

Όμως με πίστη φτιάχνονται όλα
και δεν ανήκει αυτή στα μπόλια
δεν είναι ψέμα, είναι η αλήθεια
κι αυτή η ιστορία κομμάτι από τα άπειρα ξενύχτια

Μια ιστορία για έναν άνθρωπο ή ένα μεγάλο παιδί
που μεγαλώνοντας έφτιαξε στίχους και ξανάχτισε τη γη
με όσα είδε στον ουρανό και θαύμασε από το Θεό
με ό,τι αγάπησε στους Ανθρώπους και στης καρδιάς τον θησαυρό.

Δεν ξαναέγραψε τίποτα από τότε...

        Ήταν πάντα φιλελεύθερο πνεύμα. Δεν του άρεσαν τα όρια που του έβαζαν οι καθηγητάδες στο σχολείο. Δεν του άρεσαν αυτά τα "εδώ είναι η εισαγωγή" ή "εδώ είναι το κυρίως μέρος". Δεν του άρεσε να φαίνεται ακριβώς η διαφορά. Ήθελε πάντα να υπάρχει συνοχή στο κείμενο και ομαλή αλλαγή και σίγουρα όχι έτσι. Οι έννοιες υπήρχαν στο μυαλό του αλλά δεν λειτουργούσε με βάση αυτές.
        Δεν έγραφε ποτέ απλά για να γράψει. Ακόμη κι αν ξεκινούσε να γράψει γιατί "έτσι", τελικά καταλάβαινε πως ήθελε, έστω υποσυνείδητα, να γράψει. Έγραψε πολλά ποιήματα, πολλά κείμενα. Έγραψε και είπε πολλά. Και συνεχίζει ακόμη να γράφει. Όμως δεν έγραψε έκθεση ούτε τίποτε άλλο στοχευμένο από τότε...

Και η κούρασή του φάνηκε στις σταγόνες της βροχής...

Ξεκίνησε το φως το ταξίδι του στη χώρα του ποτέ ή και του πάντα...
...και το μυαλό σκέφτεται λόγους να αντισταθεί στην πρόκληση...
...όμως δεν βρίσκει και μάλλον θα πιάσει για μια φορά ακόμη το χέρι το στυλό...
...και θα γεμίσει τη συλλογή με μια ή δυο σελίδες ακόμη...
...κάτι με το οποίο το χαρτί δε θα προλάβει να ενημερωθεί...

Ο συγγραφέας ενός βιβλίου, όμως, όταν βλέπει το έργο του ολοκληρωμένο, πιάνει, αμέσως, το χαρτί να γράψει κάτι καινούριο...μα αν το σκεφτούμε καθαρά...
...δεν είμαι εγώ ποιητής...
...δεν είμαι εγώ τραγουδιστής...
...δεν είμαι εγώ στιχουργός...
...δεν είμαι εγώ συνθέτης μουσικής...
...δεν είμαι δούλος...
...δεν είμαι κύριος κανενός...
...δεν είμαι προστάτης...
...δεν είμαι προστατευόμενος...
...δεν είμαι γρήγορος...
...δεν είμαι αργός...

Δεν υπάρχει μία λέξη να περιγράψει το ποιος είμαι. Είμαι τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα μαζί ταυτόχρονα. Είμαι απλά ο εαυτός μου...

Ας φτιάξουμε λοιπόν...
...ό,τι μπορεί ο καθένας...
......χωρίς να βάζουμε τίτλους...
.........παλεύοντας για να μείνουμε ο εαυτός μας...
............που πηγάζει από την καρδιά μας...
...............κι όχι από το τι διαλέξαμε μέχρι τώρα...
............με τελικό σκοπό να δημιουργήσουμε γέφυρες...
.........γιατί οι γέφυρες μπορούν να προφυλάξουν από τον άνεμο μέσα στα σύννεφα...
......γιατί οι γέφυρες μπορούν να φτάσουν και στους πιο ψηλούς τοίχους για να βρούμε τι κρύβουν πίσω τους...
...γιατί κάποια τείχη έχουν τα πάντα εκτός από μια γέφυρα...

Όμως τη νύχτα δεν περνάνε....

....όταν το εφηβικό μου όνειρο κάποτε την πόρτα θα χτυπήσει
ξέρω καλά πως πάντα θα 'ναι κάποιος εκεί για να του ανοίξει...

Να προσέχουν όλοι όσοι υπάρχουν εκεί έξω...
...αυτοί που είδα...
...αυτοί που άκουσα...
...αυτοί στους οποίους φώναξα...
...αυτοί με τους οποίους κάποτε γέλασα...
...αυτοί που δε γνώρισα ποτέ...

Να προσέχουν τα όνειρά τους...
...το πάθος τους...
...τον έρωτά τους...
...την αγάπη τους...
...τη ζωή τους...
...τη μουσική τους...
...την καρδιά τους...

Να προσέχουν ό,τι έφτιαξαν...
...τα δάκρυα που έχυσαν...
...τα τρένα που πέρασαν...
...τους εφιάλτες που έζησαν...
...τις καρδιές που δε γέμισαν...
...τις πληγές που δε μέτρησαν...
...τα αισθήματα που πίσω δεν άφησαν...

Να προσεχουν...
...γιατί τα τρένα περνάνε κάθε 5 λεπτά.

Να χαρείς επομένως...

...γιατί έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου για αυτές τις σκέψεις που καταγράφονται εδώ. Μια υπόσχεση κρυφή που δεν είναι κάτι σημαντικό αλλά είναι κάτι που διάλεξα. Πλέον ο χώρος αυτός θα είναι τόσο σημαντικός όσο σημαντικά είναι και τα γραπτά μου(ποιήματα, κείμενα, στίχοι κτλ) στο χαρτί. Τις αρνητικές σκέψεις δεν τις εκφράζω ούτε στο χαρτί, ούτε στους ανθρώπους. Και εννοώ τις σκέψεις που τρέφονται από την οργή. Και αν κάτι δεν εκφράζεται, μετά από λίγο ξεχνιέται και πεθαίνει...

Ταξιδεύω

Για άλλα μέρη κίνησα και άλλα μέρη βρήκα
κι ανέβηκα ψηλά, πιο ψηλά κι από την πνύκα
για να δω την αθήνα όπως ήτανε παλιά
για να δω τον ουρανό που θαυμάζαν τα παιδιά.

Για να δω την αγορά και να πάρω ό,τι μπορώ
να δω το μνημείο για τον άγνωστο θεό
να περάσω μια βόλτα απ' την γιορτή του Διονύσου
να με κεράσουν κρασί κι ως Έλληνα να με φροντίσουν

Να περπατήσω μέχρι το γνωστό Μοναστηράκι
και ίσως λίγο πιο ψηλά παρέα μ' ένα φεγγαράκι
Στο Ηρώδειο να δω πέντε - έξι παραστάσεις
και με τον Αριστοφάνη να μου κάνουν τις συστάσεις

Επιτέλους να μάθω ποιος ήταν ο Όμηρος
Ποιος ο Οδυσσέας που ήταν παμπόνηρος
Ποιος ο Ηρακλής και ποια η Αφροδίτη
Μια ιέρεια να κλέψω και να κρυφτούμε σε κρύπτη

Χωρίς λόγο, απλά έτσι για να το ζήσω
και φεύγοντας πίσω στο ναό να την αφήσω.
Να γνωρίσω πώς ήταν οι γυναίκες του τότες,
πώς τα ζευγάρια και πώς οι προδότες.

Πώς πολεμούσαν ή πώς φιλοσοφούσαν!
Τι κάναν οι σκλάβοι και πώς τα περνούσαν!
Τι κάναν όταν ήρθε ο Παύλος να τους πει
για κάποιον βασιλιά που δεν εδρεύει στη γη!

Πίστεψαν αμέσως ή μήπως ήταν σκεφτικοί;
Αγάπησαν το Θεό του ή τον χλεύασαν μερικοί;
Είναι πολλές ερωτήσεις και πολλά να γνωρίσω,
μα η ώρα ήρθε και γυρνώ, το παρόν ν' αντικρίσω.

Μεταφέρομαι λοιπόν στο τωρινό μοναστηράκι
με τα σκουπίδια, τους μπάτσους και το πρεζόνι στο παγκάκι.
Κι όμως μοιάζει να 'χει ακόμα την ίδια μαγεία
όπως είχε και τότε, απλώς με άλλη μελωδία.

Αλλάξαν πολλά κάτω απ' το φως της μέρας,
μα αν το δεις μες στη νύχτα είναι ίδιος ο αέρας.
Είναι η ίδια ησυχία. Είναι τα ίδια μνημεία.
Κι όσα μπορεί να φανταστεί η καρδιά εν συνεχεία...

Αφιερωμένο στον Αθηναίο για τα ταξίδια στις σκέψεις,τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς του...

Αν σε πειράζει, ξέχασέ το...

...μα αν σου άρεσε, αναπόλησέ το...
..κράτα το καλά ριζωμένο στη μνήμη...
...καλά στεριωμένο στην καρδιά για να μπορεί να αναπαράγεται όταν το εκφράζεις...
...να θυμάσαι τους φίλους σου...
...να θυμάσαι τους ανθρώπους που σε θυμήθηκαν στη χαρά τους και στον πόνο τους...
...κι αν τους θυμήθηκες κι εσύ στην χαρά σου και στον πόνο σου, αυτοί είναι φίλοι σου...
...κι όλα αυτά είναι απλά λόγια για εμπειρίες που μου θυμίζουν τον εαυτό μου...
...είναι απλά λόγια για ανθρώπους που ενώ έτρεχαν για τα δικά τους προβλήματα με γρήγορους ρυθμούς...

...σταμάτησαν με κοίταξαν στα μάτια και μου είπαν Αν σε πειράζει, ξέχασέ το.

Και τότε κατάλαβα τον ουρανό...

...και τι εννοούσε όταν μου είπε ότι θα με ακολουθεί για πάντα...
...μέσα σε αυτά τα χρώματα που δίνει το φως του ήλιου ή του φεγγαριού πάνω του...
...έξω από το σπίτι...
...και έξω από το φως των κεριών που μάλλον απορροφάται από το σκοτάδι παρά φωτίζει.

...και τι εννοούσε όταν μου είπε ότι είναι μεγάλος...
...και μας χωράει όλους...
...και δεν έπαψε ποτέ να συγχωρεί τους κατοίκους της γης που ήθελαν να τον φτάσουν...
...ακόμη κι αν από μια ολόκληρη πτήση άξιζε μόνο ένας...
...θα ζούσαν όλοι προς χάριν αυτού...
...για λίγο ακόμα...

...και τι εννοούσε όταν μου είπε...

Καληνύχτα...
                   ...να προσέχεις

Ο Αύγουστος έχει δύο φεγγάρια...

...όμως εγώ χρειάστηκα 1,5 χρόνο για να...
...φτάσω στη δική μου φωτεινή πλευρά του φεγγαριού
...αλλάξω το ψευδώνυμό μου σε Προάγγελος
...πετάξω τα μαύρα από πάνω μου
...κρατήσω ό,τι θέλω
...σηκώσω τα χέρια ψηλά και φωνάξω "αγαπώ"

Και η ιστορία αρχίζει ξανά.
Όχι από την αρχή.
Ούτε από τη μέση.
Από το τέλος τότε μήπως;
Μπα...

Η ιστορία ξεκινάει εκεί που τελείωσε η προηγούμενη.
Η ιστορία ξεκινάει λοιπόν κάπως έτσι:
Ο Αύγουστος έχει δύο φεγγάρια...
και συνεχίζουμε...