Φοβάσαι...
Έτσι δεν είναι;
Φοβάσαι...
Για εσένα, για τους φίλους σου, για τους συγγενείς σου, για τα παιδιά σου, για όλους όσους αγαπάς και γνωρίζεις... Κι όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι. Υπήρξε μία εποχή που ο μόνος φόβος που γνώριζες ήταν κάτι το φανταστικό. Ένας παιδικός μπαμπούλας που δε μπορεί να πειράξει κανέναν και τίποτα.
Αν με τη σκέψη αυτή οδηγηθούμε στο σήμερα, θα δούμε πως ο ανύπαρκτος παιδικός μπαμπούλας έχει μετατραπεί σε έναν απόλυτα υπαρκτό και απτό ενήλικα πολιτικό. Το κοινό σημείο και των δύο, όμως, είναι το εξής: η ψυχολογική επίδραση που τείνουν να έχουν επάνω στην ψυχή και το μυαλό μας.
Έχω συζητήσει πολλές φορές σχετικά με το πώς η αγάπη μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο, μία οικογένεια, έναν τόπο, με άλλους ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι. Η άποψή τους δεν έχει αλλάξει, ούτε όμως και η δική μου. Ο κάθε άνθρωπος άλλωστε που έφτασε στο σήμερα, έφτασε με τις επιλογές του. Κι αυτές συνήθως, ο άνθρωπος διατηρεί κατά τη διάρκεια της ζωής του.
Ο παιδικός μπαμπούλας πολλές φορές δε σου επέτρεπε να κοιμηθείς. Τον σκεφτόσουν συνέχεια από τη στιγμή που έσβηνε το φως στο δωμάτιό σου. Πίστευες πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να εμφανιστεί και να σου πάρει ό,τι πιο πολύτιμο έχεις. Έπιανες πιο σφιχτά το λούτρινο αρκουδάκι που σου είχαν αγοράσει οι γονείς σου από αυτό το “καταπληκτικό κατάστημα με τα παιχνίδια”.
Τώρα, όμως, ακριβώς την ώρα που κλείνεις το φως, τώρα που μεγάλωσες, σκέφτεσαι έναν άλλο μπαμπούλα χειρότερο από τον πρώτο. Αυτός ο νέος μπαμπούλας είναι πιο χοντρός και πιο τρομακτικός. Χτυπάει κατευθείαν στην ψυχολογία σου και δε σου αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Μάλιστα, τώρα που μεγάλωσες, δεν έχεις το περιθώριο να πιάσεις το αρκουδάκι σου αγκαλιά και να πεις “θα περάσει κι αυτή η νύχτα”. Ίσως έχεις γυναίκα. Ίσως έχεις άντρα. Ίσως έχεις παιδιά. Πώς να τους δείξεις ότι φοβάσαι; Προσπαθείς να δώσεις το χέρι σου, να αρπάξεις μια αγκαλιά. Προσπαθείς, όμως, να μην συναντηθούν τα βλέμματά σας. Να μην προδοθείς ότι φοβάσαι. Και πια δεν έχεις αρκουδάκι να πιάσεις και να σφίξεις στην αγκαλιά σου. Έχεις να φροντίσεις την οικογένειά σου (γονείς, παιδιά) και δε μπορείς να δείξεις ότι ένας άνθρωπος ήταν ικανός να σε γονατίσει απλά με τη δύναμη των λόγων του. Άλλωστε, ολόκληρος Θεός κατέβηκε στη γη για να φέρει το μήνυμα της Βασιλείας του Θεού και του Παραδείσου και ελάχιστοι γονάτισαν έστω από δέος γι' αυτό που έβλεπαν. Κι όμως ένας άνθρωπος άδικος τα κατάφερε...
Ας είμαστε ειλικρινείς: τόσα χρόνια μας λένε να μη σπαταλάμε το νερό. Όταν θα διψάσουμε, θα φωνάξουμε και θα στενοχωρηθούμε. Έτσι έγινε και τώρα. Τόσα χρόνια γνωρίζαμε ποιος κλέβει και ποιος όχι. Γνωρίζαμε (γιατί όλοι είχαμε τέτοιους γνωστούς ή φίλους) ποιοί και πώς αντιδρούν όταν βλέπουν το εύκολο χρήμα να ξετυλίγεται μπροστά τους. Κι όμως, εμείς γελούσαμε με το πώς εκμεταλλεύονται τον κόσμο. Εμείς χαριτολογούσαμε με τις ιστορίες που μας έλεγαν για το πώς “ήρθε κάποιος και ζητούσε αυτό και του το αρνήθηκα. Μα ήταν τρελός;”, ξεχνώντας πως κι εμείς είχαμε υπάρξει αντίστοιχα τρελοί σε παρόμοιες ιστορίες.
Κάναμε λάθη, πολλά λάθη και πολλές φορές, μιας που κανείς δεν αξιώθηκε να μάθει από αυτά. Δεν είναι αργά για να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά θέλει προσπάθεια! Θέλει ό,τι θέλει κάθε νέο πλάσμα, κάθε νέα ζωή: αγάπη! Και η φράση “αγαπάω τον εαυτό μου” δεν έχει θέση εδώ! Να αγαπάς τον εαυτό σου μόνο αν βλέπεις τους άλλους ανθρώπους σαν εαυτόν. Αυτό είναι το μήνυμά μου γι' αυτές τις ημέρες. Να αγαπάς τους γύρω σου, τους αδελφούς και τις αδελφές σου, σαν εαυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου