Μικρές Ιστορίες - Συζήτηση με εμένα

-Ξέρεις... Βρήκα πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου. Γνώρισα πολλούς. Έκλαψα μαζί τους. Τους αγκάλιασα. Χάρηκα μαζί τους.
-Και τώρα πού είναι;
-Ε τώρα... Έφυγαν.
-Γιατί;
-Ο άνθρωπος ξέρεις, χρειάζεται άτομα δίπλα του που να μπορούν να του παρέχουν ασφάλεια. Σιγουριά. Ένα συναίσθημα τουλάχιστον πως ό,τι κι αν συμβεί, ο άλλος θα είναι δίπλα τους για να τους φροντίσει αν το χρειαστούν.
-Κι εσύ δεν το παρείχες αυτό;
-Χμ.. στην αρχή μπορεί ναι. Μετά... όχι τόσο.
-Γιατί;
-Είδα τη ζωή από μια πιο σοβαρή ματιά. Τελείωσαν τα όνειρα. Τελείωσαν όλα.
-Γιατί; Γέρασες;
-Όχι... Απλώς... Ε δεν είμαι και παιδάκι πια. Έχω φτάσει 23 χρονών.
-Και λοιπόν;
-Ε πρέπει να βρω δουλειά, να ζήσω τη ζωή μου.
-Θα ζήσεις τη ζωή σου δουλεύοντας;
-Αυτό δεν κάνουν όλοι;
-Και τσιγάρο κάνουν όλοι. Εσύ κάνεις;
-Όχι αλλά...
-Και ναρκωτικά κάνουν πολλοί. Εσύ κάνεις;
-Όχι αλλά...
-Δεν έχει "αλλά". Ζούμε σε μια εποχή που οι ρυθμοί της ζωής είναι πιο γρήγοροι κι από την ταχύτητα του φωτός. Το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου αυτή τη στιγμή είναι να σκοτώσεις το παιδί μέσα σου.
-Μα είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσω.
-Και από πότε ανησυχείς για την επιβίωσή σου; Εσύ δεν ήσουν που έλεγες πως δε χρειάζονται χρήματα και πως σου αρέσει να προσφέρεις στους ανθρώπους και όλα αυτά;
-Ναι εγώ ήμουν...
-Και τότε τί έγινε; Σε ποιους ανθρώπους προσφέρεις πια; Ποιοι άνθρωποι ξέρουν ότι υπάρχεις; Κοίταξέ με στα μάτια! Είμαι το παιδί που δεν είσαι. Είμαι η φωνή της συνείδησης που αντικατέστησες με τη λογική. Δε γέρασες ακόμη. Έχεις χιλιάδες παραδείγματα ανθρώπων που έζησαν με τον τρόπο που θες να ζήσεις τώρα και τα κατάφεραν. Και γι' αυτό πέθαναν μόνοι τους.
-Μα έτσι κι αλλιώς, όλοι μόνοι μας πεθαίνουμε στο τέλος.
-Όχι όλοι. Κάποιοι πεθαίνουν με ένα υπέροχο κόσμο ζωής και θαυμάτων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Μόνο και μόνο γιατί κράτησαν το παιδί μέσα τους ζωντανό. Δεν είναι αργά. Μπορείς να τα καταφέρεις.