Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ

Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 2014... Όλα αλλάζουν λοιπόν... Όλα; Όχι! Ένα μικρό μέρος συνεχίζει να αντιστέκεται και θα αντιστέκεται πάντα στον κατακτητή.

Μα τι αλλάζει; Ποιος αντιστέκεται; Τι μπορεί πια να συνεχίσει να αντιστέκεται όταν όλα καταρρέουν;

Για όποιον επιθυμεί τη σύντομη - μα απολύτως περιεκτική - απάντηση, διαβάστε την ακόλουθη φράση: "Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ".

Στην περίπτωσή μου, όλα άρχισαν να αλλάζουν προς το χειρότερο λίγο πριν το Πάσχα φέτος. Προστέθηκαν επιπλέον ώρες εργασίας που με απέσπασαν από το να πάω στους "Χαιρετισμούς" όπως είχα τηρήσει πέρυσι. Δεν ήταν κάτι που ήθελα, μα συμφωνήσαμε με τη γυναίκα μου πως δε μπορούσε να γίνει αλλιώς. Έτσι, θέλοντας και μη, ξεκίνησα να εργάζομαι περισσότερες ώρες, αγγίζοντας τις 11 ημερησίως. Μέρα με τη μέρα, όμως, τα πράγματα συνέχισαν να σκοτεινιάζουν, χωρίς εμφανή λόγο. Όπως έγραψα όμως στο προτελευταίο μου τραγούδι: ακόμη και στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχει λίγο φως που μας αγγίζει.

Πέρασαν αρκετές ημέρες με τα πράγματα να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Ώσπου ήρθε η ώρα της κανονισμένης άδειας: 6 υπέροχες ημέρες με την οικογένειά μου. Κατάφερα επιτέλους να ζήσω και να γνωρίσω από κοντά για πολλή ώρα το νέο μας μέλος και να με γνωρίσει κι αυτή ως πατέρα της κι όχι απλά ως "αυτός που με κρατάει λίγο πριν πέσει η μαμά για ύπνο". Οι ημέρες όμως πέρασαν γρήγορα και οι πτωτικοί ρυθμοί ξανάρχισαν.

Ξαφνικά, ένας συγγενής που πριν από χρόνια είχε αναλάβει ένα οικονομικό φορτίο που κανονικά μας αναλογούσε, μας ενημέρωσε πως δε μπορούσε πλέον να το καλύπτει. Από παντού προβλήματα λοιπόν... Μέχρι την Κυριακή το βράδυ...

Η κόρη μας έπεσε για ύπνο και εγώ αποσύρθηκα στο σκοτεινό δωμάτιο του σπιτιού για προσευχή... Δεν αντέχαμε άλλο. Το μόνο που είχε μείνει να ζητήσω ήταν θείο Έλεος... Τίποτε άλλο! Μόνο έλεος! Ύστερα από λίγο ήρθε και η γυναίκα μου να συμμετάσχει στην προσευχή μου... Ζητήσαμε και οι δύο το ίδιο πράγμα από την Παναγία Μητέρα μας. Έλεος!

Το επόμενο πρωί ετοιμάστηκα και έφυγα για τη δουλειά. Περνώντας από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπη και των Αγίων Αναργύρων ζήτησα εκ νέου αυτό που είχαμε ζητήσει και οικογενειακώς το προηγούμενο βράδυ: έλεος!

Όταν έφτασα, εργάστηκα 30' και μετά με κάλεσε ο εργοδότης μου στο γραφείο του. Απόλυση...

Στενοχωρήθηκα για το τέλος αυτό. Τους χαιρέτησα όλους μέσα από δάκρυα. Όμως, όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου συνειδητοποίησα πως τα προβλήματα της δουλειάς είχαν πια λυθεί ως εκ θαύματος. Αφού δεν υπήρχε δουλειά, δεν υπήρχαν και τα προβλήματά της.

Σήμερα πήγα να υπογράψω τα απαραίτητα χαρτιά για την απόλυση και την είσπραξη της αποζημίωσής μου. Υπέθεσα πως θα άγγιζε το ύψος του μισθού μου. Όταν έφυγα όμως από εκεί συνειδητοποίησα πως είχα αποκτήσει το μεγαλύτερο κομμάτι του οικονομικού φορτίου που μας ανατέθηκε εκ νέου.

Συνοψίζουμε λοιπόν, όχι οικονομικά προβλήματα, όχι εργασιακά προβλήματα και αυτόματη απόκτηση χώρου και χρόνου για να μπορέσω να χαρώ την κόρη μου και να ξεκουράσω τη γυναίκα μου. Τι άλλο να ζητήσω; Όλα αλλάζουν! Κι ο Κύριος ξέρει να θαυματουργεί και να τα αλλάζει προς το καλύτερο. Γιατί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός καινουριεί τον κόσμο. Αυτός είναι ο Θεός μας! Άλλωστε "Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ".