...πάντα θα βλέπω αυτά που προορίζονται για μένα, ακόμη κι αν δε μπορείς να με δεις...
Προάγγελος

Ο Αδάμ, η Εύα, οι ακέραιοι και οι πραγματικοί

Σε παλαιότερο – αδημοσίευτο ακόμη - κείμενο είχα μιλήσει για τον Καντόρ και τον Κρόνεκερ, δύο μαθηματικούς σε σχέση μαθητή και δασκάλου αντιστοίχως. Ο δάσκαλος, ο Κρόνεκερ, ήταν πιο συντηρητικός και αρκετά κλειστόμυαλος σε νέες ιδέες. Αποτέλεσμα ήταν τελικά ο Καντόρ να καταλήξει στο ψυχιατρείο (όπου πέθανε) τη στιγμή που ο μαθηματικός κόσμος ήδη γιόρταζε τις ανακαλύψεις του, προσπερνώντας τις θεωρίες του Κρόνεκερ.

Ο Κρόνεκερ θεωρούσε πως ο Θεός δε θα επέτρεπε κάτι τόσο άσχημο όσο οι άρρητοι αριθμοί, πόσο μάλλον ένα συνεχώς αυξανόμενο σύνολο από άπειρα που το ένα έμπαινε μέσα στο άλλο σα μπαμπούσκες. Αυτό έβλεπε, τουλάχιστον, στα λόγια του Καντόρ.

Σύμφωνα με τον Κρόνεκερ – τον επηρεασμένο και κλειδωμένο από την καθολική εκκλησία μαθηματικό νου – οι ακέραιοι αριθμοί αναπαριστούσαν την αγνότητα του Θεού, ενώ οι άρρητοι και άλλα περίεργα σύνολα αριθμών ήταν απεχθή, αποκυήματα της φαντασίας του ατελούς ανθρώπινου νου.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως ο Καντόρ έχει δίκιο αλλά πως ο Κρόνεκερ είχε δίκιο! Πώς γίνετια αυτό αφού ο τελευταίος απέρριπτε τις απόψεις του πρώτου; Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να πάμε πάρα πολύ πίσω και συγκεκριμένα στην εποχή των πρωτοπλάστων.

Οποιοσδήποτε πιστεύει στην ιστορία αυτή με τον Αδάμ και την Εύα – κάτι που ο Καντόρ και ο Κρόνεκερ έκαναν – δε μπορεί να πει πως ο Θεός, ως τέλειο Ον, δεν έπλασε τον Αδάμ ισάξιό Του, με τη δυνατότητα να είναι κι εκείνος τέλειος. Ο Αδάμ, όμως, ένιωσε μόνος. Ίσως γιατί δεν είχε καταλάβει τί σημαίνει να είσαι στον Παράδεισο. Ίσως γιατί έπρεπε να νιώσει μόνος, προκειμένου να δημιουργηθεί από το πλευρό του η Εύα.

Η φράση που όλοι γνωρίζουμε και λέει «ή μικρός-μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου» έχει ακριβώς το συσχετισμό που ψάχνουμε και θα γίνει αντιληπτό παρακάτω το «γιατί».

Τόσο ο Αδάμ, όσο και η Εύα, ήταν κομμάτι του θείου, του Παραδείσου. Η Εύα, μάλιστα, αποτελούσε κομμάτι τόσο του θείου κα του Παραδείσου, όσο και του Αδάμ. Αυτό, φυσικά, δεν την έκανε σε καμία περίπτωση πλάση του Αδάμ, αφού το χέρι του Θεού ήταν η θαυματουργός ενέργεια πίσω από την πλάση της. Πριν την Πτώση, λοιπόν, και ο Αδάμ και η Εύα ήταν, αν όχι τέλειοι, σίγουρα αναμάρτητα τέλειοι. Ήταν, συνεπώς, δύο άνθρωποι που σχετίζονταν μεν μεταξύ τους αλλά ο καθένας από μόνος του, μαζί με το Θεό, ήταν ένα όλον, ένα ακέραιο ον. Ανήκαν, θα λέγαμε, και οι δυο τους στο σύνολο των ακεραίων όντων.

Ύστερα, όμως, ο πειρασμός έφερε την Πτώση, την αμαρτία, ή με άλλα λόγια, τη δική μας πραγματικότητα. Πλέον, ο Αδάμ και η Εύα δεν αποτελούσαν μέρος του Παραδείσου αλλά κάτι απογοητευτικό για το Θεό. Τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουν να εισέρχονται στη λογική της μετάνοιας.
Ας υποθέσουμε - αφού έτσι κι αλλιώς και τα μαθηματικά είναι γεμάτα υποθέσεις- πως ο Κρόνεκερ είχε δίκιο και πως ο Θεός δεν είχε σκοπό να επιτρέψει «κάτι τόσο άσχημο όσο οι άρρητοι αριθμοί». Σε αυτή την περίπτωση ο Αδάμ και η Εύα θα έπρεπε να χαθούν στο 0 των αριθμών, στο πουθενά. Όμως, δε λέμε τυχαία πως ο Θεός είναι πολυέλεος.

Αντί να σβήσει για πάντα την ύπαρξη του Αδάμ και της Εύας, των ακεραίων δηλαδή, δημιούργησε τους ρητούς και τους άρρητους. Υπάρχουν, έχουν το δικό τους χώρο και το δικό τους πεδίο δράσης, μοιάζουν ως ένα βαθμό με τους ακεραίους αλλά ακέραιοι δεν είναι. Θα μπορούσαμε ακόμη και να υποθέσουμε πως το «π», αυτός ο συνεχής και αέναος άρρητος αριθμός, αυτό το συνεχώς αυξανόμενο 3,14, αυτός ο λόγος της περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου, αυτός ο τόσο άσχημος - σύμφωνα με τον Κρόνεκερ – αριθμός, ίσως να δημιουργήθηκε μεταγενέστερα, με μόνο σκοπό να δημιουργηθεί ένας χώρος ύπαρξης για την αμαρτία και τους ακολούθους της.

Για τα ανθρώπινα δεδομένα, για να μπορέσει ένας ρητός ή άρρητος πραγματικός αριθμός να γίνει ακέραιος, χρειάζεται να στρογγυλοποιηθεί προς τα πάνω ή προς τα κάτω. Στρογγυλοποίηση, όμως, ουσιαστικά σημαίνει να κρατάς μόνο το ακέραιο μέρος αλλά να αποκόβεις το δεκαδικό ή πραγματικό μέρος. Στη θεωρία είναι δυνατό. Όμως, μόνο στη θεωρία...

Από θείας όψεως αλλά και για τα αληθινά ανθρώπινα δεδομένα, για να μπορέσει ο (άρ)ρητός, πραγματικός, αμαρτωλός άνθρωπος να γίνει πάλι ακέραιος, χρειάζεται το Χριστό. Η μέθοδος αυτή δε λέγεται στρογγυλοποίηση αλλά πλήρωση.

Όπως είπαμε, στη στρογγυλοποίηση αποκόπτεται το πραγματικό μέρος. Στην πλήρωση, όλο το είναι του ανθρώπου γεμίζει με Αγάπη, με Ειρήνη, με Χριστό. Δεν αποκόπτεται βίαια το κομμάτι που «δεν κάθεται καλά στο μάτι» με σκοπό να γίνουν όλοι ίδιοι χωρίς ίχνος μοναδικής προσωπικότητας, αλλά ολόκληρος ο κόσμος καινουριείται και γιορτάζει την έλευση και την πλήρωση του νέου μέλους.

Υπάρχει, όμως, και κάποιος άλλος, θεϊκής προέλευσης, που δεν είναι άνθρωπος μα ξέμεινε στο σύνολο των ρητών ή αρρήτων μα σίγουρα πραγματικών αριθμών: ο πειρασμός.

Ο πειρασμός έφερε την αμαρτία στον άνθρωπο και γι' αυτό η τιμωρία του ήταν παρόμοια με τη δική μας. Η διαφορά είναι πως οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη μετάνοια, στην πλήρωση που αναφέραμε ήδη. Ο πειρασμός έχει κρατήσει μόνο την πονηριά, την αμαρτία και το ψέμα. Γι' αυτό μπορεί και εμφανίζεται σαν άγγελος φωτός στους ανθρώπους. Γιατί υπόσχεται πλήρωση σε όσους τον πιστέψουν, ενώ το μόνο που μπορεί να τους προσφέρει είναι στρογγυλοποίηση και απώλεια του εαυτού τους.

Σκοπός μας, λοιπόν, είναι να φτάσουμε στο ακέραιο. Όχι στο μηδέν που υπόσχεται ο πειρασμός αλλά στο δικό μας μοναδικό και προσωπικό ακέραιο. Όχι με τη στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, γιατί τότε θα γεμίσει η ζωή μας με περισσότερα άχρηστα από όσα έχει ήδη. Όχι με τη στρογγυλοποίηση προς τα κάτω, γιατί τότε θα κόψουμε κομμάτια του εαυτού μας κι αρετές που αρέσουν στο Θεό. Όχι με κάτι άλλο πέραν της μίας καθολικής και πέρα για πέρα αληθινής πλήρωσης που μόνο η ένωση με τον Κύριο μπορεί να φέρει.

Κάποιοι θα επιλέξουν να βρουν τον Κύριο μόνοι τους ή μέσα από μοναχικά κοινόβια. Άλλοι θα επιλέξουν να Τον βρουν μέσα από το Μυστήριο και τη ζωή του γάμου. Ο καθένας, όμως, όποιος κι αν είναι, όποιο δρόμο κι αν διαλέξει, σκοπό έχει το να βρει τη δική του θέση στο σύνολο των ακεραίων. Τη δική του θέση στο σύνολο της Βασιλείας του Θεού. Και μη φοβάστε που λένε πως οι ακέραιοι είναι λιγότεροι από τους πραγματικούς αριθμούς(ρητοί/άρρητοι). Το Θεό να φοβάστε και όχι τα λόγια!

Είναι μικρή και στενή η Πύλη του Παραδείσου, πραγματικά. Όμως, κανείς δε χάθηκε ποτέ επειδή κάποτε ήταν αμαρτωλός. Το ρητό ή το άρρητο δε μπορεί να μας εμποδίσει από το να κερδίσουμε τη θέση μας στο σύνολο των ακεραίων. Αρκεί, βέβαια, να επιλέξουμε και να προσπαθούμε για την πλήρωση. Η στρογγυλοποίηση είναι η εύκολη λύση. Κι οι εύκολες λύσεις δεν ταιριάζουν στους Χριστιανούς...

The Alphabet Project

Το The Alphabet Project είναι μια προσωπική προσπάθεια να δημιουργήσω ένα ποίημα 24άρων στροφών, μία στροφή για κάθε γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Επειδή, όμως, η εμφάνιση είναι ιδιαίτερα σημαντική όταν διαβάζεις κάτι, το The Alphabet Project έχει ανέβει και στο issuu.com και σας περιμένει να το διαβάσετε, να το απολαύσετε ή και να το σχολιάσετε, αν το επιθυμείτε!


Αναρρωτόμενος αναρρώνω
Αναπτερωμένος ανανεώνομαι
Ανακατασκευασμένος ανατρέχω
Αναλλοίωτος ανακατεύομαι

Βόρεια βορά γίνομαι στο έλεος θηρίων
Νότια νότες παίζουν στον τοίχο της αγάπης
Βολεύομαι στον χτύπο που χτυπάει η καρδιά μου
Βουνά περνώ και χαίρομαι που δεν είναι απάτη

Γερμανική σκοπιά ακούραστη κι ατέλευτη
Γόρδια η ένωση που δεν είναι απαίδευτη
Γροθιά γερή που σφίγγει μέσα της κάθε ελπίδα
Γέρικο το δέντρο που αντέχει καταιγίδα

Δρεπάνι σδυνατό που θυμίζει την απάτη
Δέρας όχι χρυσόμαλλο μα χρυσαφί, μ' αγάπη
Δούριεος ο Ίππος που τέλεια δουλεύει
Δε φταίω που δε χαίρεσαι! Φταίει όποιος με βλέπει!

Εγγύς ευθύνη εγείρεται
Εγγύς-μακριά οδεύω
Εγγύς είναι το ξέπλυμα
Και ό,τι εγώ γυρεύω

Ζηλεύω όποιον ζητάει κάθε μέρα το Θεό
Γι' αυτό κι εγώ ζητώ να γνωριστώ με το θεϊκό
Ζητώ ν' αγγίξω ζέβρες που έχουν δύο χρώματα
Αλλά από τα δυο τους, το άσπρο να διαλέξω.

Ήθελα και θέλω το Φως να αγαπάω!
Ήθελα και θέλω το Χριστό να προσκυνάω!
Ήταν το παιδί μέσα μου που μου έδειξε το δρόμο
Και είδε το σκοπό απ' τον ανθρώπινο πόνο.

Θεμιτά ή αθέμιτα
Θούριο τραγουδάω!
Θεριό αγάπης κι ανθρωπιάς
με όσους συναντάω!

Ιλαρυντικά από καρδιάς γελάω!
Ίκτερος που μου έδωσε την άλλη τη ματιά.
Ιστορία που γράφτηκε και γράφεται ακόμα.
Ίκαρος που ζει, μαθαίνει ακόμα να πετά!

Καλύτερα δε γίνεται!
Κάλος καλό κατέχω!
Κηδεύω καθετί κακό
και στο άπειρο οδεύω!

Λαϊκά σκεπτόμενος τη Λάικα θυμίζω
Λάρνακα αγίου τιμώ και αγγίζω!
Λεφτά δεν έχω αισθήματα μα ξέρω πώς να σέβομαι!
Λαχείο δεν κληρώθηκα ανθρώπινο μα χαίρομαι!

Μικρός σαν ήμουν μου 'παν
Μόνος θα μείνω! Μόνος!
Μα με αγάπη ντύθηκα!
Μόνος δε μένει ο δρόμος!

Νάνος που μεγάλωσε και ψήλωσε το σώμα.
Νεκρός πνευματικά που αγαπήθηκε απ' το χώμα.
Να ένιωθα συνέχεια πως είμαι Θεού πλάση!
Να είχα τέτοια χέρια που να άγγιζα του ήλιου τη χάση!

Ξέρεις τι εννοώ, ελπίζω και φαντάζομαι!
Ξέρεις πώς το φως διαθλάται μα αντιτάσσομαι!
Ξένος ξεκαθαρίζω όσο μπορώ κάθε κατάσταση!
μα η κακία καρκίνος που συνεχώς κάνει μετάσταση!

Ονείρωξη της μέρας το να επικοινωνώ μαζί σου!
Όποιος και αν είσαι και όπου και αν ζεις
Όταν ο ήλιος δύει, κοίτα να είσαι εκεί!
Όταν, όμως, ανατείλει, τότε ανάτειλε κι εσύ!

Προσπάθησε περιπλανώμενος περίπλοκα προβλήματα να λύσεις.
Πόρισμα προσπάθησε για καθετί να βγάλεις πριν μιλήσεις.
Πρόσεξε τις λεπτομέρειες και πρόσεχε να σκέφτεσαι!
Περπάτησε δίχως να χαθείς ακόμη κι όπου σιχαίνεσαι!

Ρινικά κινούμενος πρόσεχε πού οδεύεις!
Ρεαλιστής που ρέει στο ποτάμι της πραγματικότητας να γένεις!
Ρομπέν των δασών! Να ροκανίζεις τα δάση!
Ρούφηξε και τραγούδα ένα ρεφρέν που αγαπάς πριν το μυαλό ξεχάσει

Σαρωτικά σεβόμενος τη διαφορετικότητα
Στόχευσε στοϊκά να σιγοτραγουδάς!
Στο στόχαστρο του κόσμου η ομοιοπολικότητα!
Στο τέλος θα ερωτηθείς απλά πόσο αγαπάς!

Τελικά το τέλος δεν αξίζει να φοβάσαι!
Το πόσους πλήγωσες αξίζει να θυμάσαι!
Τώρα και τότε... Τέλος κι αρχή...
Τελικά ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ...

Υφιστάμενος ή δούλος, περήφανος να είσαι!
Υπαίτιος για ό,τι έχει αγάπη! Αυτό να είσαι!
Ύστερα, όταν τα φώτα σβήνουν... Υστερόβουλα...
Ύφανε με το νου σου σκέψεις αγάπης!


Φτερά αγγέλου φόρεσε και πέταξε ψηλά!
Φύγε μακριά απ' ό,τι σε ενόχλησε! Ναι, φύγε μακριά!
Φτερωτέ μου φίλε, είναι δικό σου το όνειρο!
Φωτιά άλλη μην ανάψεις! Να καις μόνο καρδιές!
 
Χαρούμενο σε θέλω μα κυρίως ευτυχισμένο!
Χαίρομαι όταν χαίρεσαι ελεύθερος απ' όλα!
Χτίστης δίχως χέρια, με τα πόδια θα χτίσει!
Χωρίς πόδια; Στόμα έχει, βοήθεια να ζητήσει!

Ψέμματα όλα! Ψεύτικος κόσμος! Ψεύτικες ευχές!
Ψέμα όμως και το ψέμα!
Ψεύτικα να ψεύδεσαι! Ν' αγαπάς την αλήθεια!
Ψηλά κι αν φτάσεις, συνέχισε να ζητάς βοήθεια!
 
Ωραία! Φτάνω στο τέλος το δικό μου κι ωριμάζω!
Ώριμους καρπούς στα χέρια σου αράζω!
Ωοθήκη γήινη που δέσμιο με κρατά
Ώσπου να μάθει η ψυχή σε θεϊκό ωκεανό να κολυμπά!

Με δάκρυ η Ευχή μου

Σκέφτηκα να βάλω την παραπάνω φωτογραφία σαν εξώφυλλο του facebook προφίλ μου. Ακόμη και τώρα όμως δε σκοπεύω να ανταλλάξω τους αγίους μου για να βάλω την Ευχή. Προτιμώ την Ευχή να την κρατήσω ζωντανή μέσα μου. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ούτε αυτή την ανάρτηση θα έκανα. Όμως, ο άνθρωπος κάποιες φορές χρειάζεται να γονατίσει πριν μπορέσει να σηκωθεί ξανά. Αυτή, λοιπόν, η ανάρτηση αναδεικνύει ακριβώς αυτό. Δεν έχω απελπιστεί ακόμη και δε μου επιτρέπει κι η πίστη μου να απελπιστώ. Όμως, θα γονατίσω και μία και δύο και χίλιες φορές αν χρειαστεί. Θα γονατίσω γιατί αυτό είναι που δημιουργεί τη σκάλα προς τον ουρανό του Χριστού μου. Γλυκύτατε Ιησού... Κύριε Ιησού Χριστέ... Υϊέ του Θεού... Ελέησόν με!

Το πηγάδι της ψυχής μου

Κάτι έγινε απόψε μες στης νύχτας τον καιρό
και οι σκέψεις μου αγγίξαν και πάλι το κενό.
Έχει βουλιάξει το σώμα σε ό,τι λέγεται λήθη.
Και χτίζω εξαρχής ένα ακόμη παραμύθι.

Η φωνή μου έχει χάσει την ισχύ αυτή την ώρα
έχει βουλιάξει στο κενό και αυτά είναι τα δώρα:
ησυχία, ηρεμία μα και κούραση πολλή
όμως το σώμα μου δε θέλει ακόμη να κοιμηθεί.

Αδρεναλίνη στο τέρμα
και στο νερό μου ένα κέρμα.
Κάποιος θα μπερδεύτηκε και θα 'κανε μια ευχή
νομίζοντας ότι μπορώ να την κάνω αληθινή.

Κι είναι περίεργο αλήθεια, πράγματι μπορώ;
Ή μήπως τελικά πιστεύω κάτι ψεύτικο;
Δε μιλάω για Θεό αλλά για δύναμη ευχής
Το πηγάδι το δικό μου ξεπροβάλλει από τη γης.

Είναι χτισμένο από πέτρα και οι χούφτες μας κουβάς
να μεταφέρει το νερό από αυτό σ' όλους εμάς.
Είτε το αξίζουμε είτε όχι.
Κι οι άνθρωποι που επέζησαν σηκώσανε τη λόγχη.

ΥΓ: Το παραπάνω ποίημα το είχα στα πρόχειρα του blog μου από το 2009. Το είχα βρει πολλές φορές μέχρι τώρα. Αυτή τη φορά όμως πιστεύω πως ήρθε ο καιρός να το δημοσιεύσω.

Μέχρι ρανίδος τελευταίας

 Αν είχα ένα όνομα θα ήταν Παναγιώτης
Στο τί επιθυμώ θα έλεγα "Αγιότης"
Στο ποια είναι τα όπλα μου θα 'λεγα το Χριστό μου
Στο από πού κατάγομαι θα 'δειχνα το Θεό μου

Είμαι απλά ένας άνθρωπος. Ένας απλός θνητός.
Ένας ανάξιος νεκρός που τον αγάπησε το Φως
κι αφού αγαπήθηκα πρώτος, είπα κι εγώ ν' αγαπήσω
είπα κι εγώ ν' αναδείξω την αλήθεια μην την κρύψω!

Όσο μπορώ δηλαδή! Όσο αντέχει η ψυχή!
Μέχρι ρανίδος τελευταίας! Μέχρι τέλους ζωής!
Μπορεί το σώμα ν' αντέχει, μα δεν αντέχει για πάντα.
Λένε αρχίζει να φθίνει κάπου μετά τα τριάντα.

Μα της ψυχής η παιδεία δεν ξεχνιέται ποτέ
Κι αν λίγο ζήσεις στο Φως το "όχι" γίνεται "ναι"
Αφού υπάρχει Θεός! Αφού υπάρχει Χριστός!
Αφού υπάρχει Πνεύμα Άγιο! Είναι Τριαδικός!

Τι να πω παραπάνω! Τι αλήθεια να πω!
Τι ανθρώπινο μου έμεινε πια για να σεβαστώ!
Να σεβαστώ αξίζει μόνο τελικά τους Αγίους!
Να σεβαστώ τους ταπεινούς, τους άρρωστους και μακαρίους!

Κι αν είμαι κι εγώ άγιος, μακάριος, ταπεινός
δε θα Τον απαρνηθώ και ας λαλεί ο πετεινός
Έχω μια καρδιά δοσμένη στους ανθρώπους που μου χάρισε
μα η ψυχή μου ανήκει σε Αυτόν που τη γονάτισε.

Δε γίνεται να έχει η ζωή μου δυο αφέντες
ούτε η πραγματικότητα να παίζει σε μακέτες.
Μα όταν κι η καρδιά μου έχει εγκριθεί απ' Αυτόν,
το μοναδικό μου "θέλω": ν' αναπνέω και γι' Αυτόν!