"Κανείς δε θα με διώξει από τον οίκο μου". Αυτή τη φράση έφερε στο προσκήνιο το μυαλό μου μόλις εξήλθα της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου στα Πατήσια, λίγο πριν το τέρμα της οδού Στρατηγού Καλλάρη. Αυτή τη φορά ήμουν μόνος, χωρίς τη σύντροφό μου, αν και κάπου εκεί κοντά παραθέριζε κι εκείνη. Μια καρδιά που αγαπά και μια που αγαπά να αγαπιέται και να το ανταποδίδει, δε μπορούν παρά να εκμηδενίσουν κάθε στιγμή τη όποια φυσική(ή υλική) απόσταση.Μου φάνηκε μικρός ναός μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα της περιοχής όπου μεγάλωσα. Αυτή τη μέρα, όμως, πιο μεγαλόπρεπος στάθηκε ο Άγιος Δημήτριος.
Όταν εισήλθα, η πόρτα έκλεισε ήσυχα και αέρινα πίσω μου. Παρακολουθώντας τη λειτουργία ενός κύριος βάδισε από το δεξί και μεσαίο μέρος της αίθουσας προς το μέρος μου και στάθηκε δίπλα μου. Τον παρατήρησα, ενδιαφερόμενος προς αυτόν. Κοίταξα τα μάτια του. Είχαν δακρύσει. Όχι δάκρυα απελπισίας λόγω της οικονομικής κρίσης. Τα μάτια του κάτι άλλο μαρτυρούσαν: την κρίση που συνέβαινε στην ψυχή του. Λυπόταν για τους ανθρώπους που δεν πίστεψαν στον Ιησού όσο ήταν ζωντανός για όλους. Λυπόταν για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Ιησού τώρα που είναι φανερός για όσους τον αναζητήσουν για να τον βάλουν στην καρδιά τους.
Οι ψάλτες όλο αυτό το διάστημα υμνούσαν το Θεό και εξιστορούσαν την ιστορία του Υϊού Του με τα καθιερωμένα γραμμένα λόγια τους. Τίποτα ιδιαίτερο. Όταν, όμως, ο ιερέας εμφανίστηκε μέσα στο ιερό μπροστά στην Αγία Τράπεζα, όλοι οι παρευρισκόμενοι, γέροι/γυναίκες/παιδιά σηκώθηκαν όρθιοι και περίμεναν το μήνυμα που είχε να μεταφέρει με το θυμιατήρι του. Τότε ήταν που είδα το δεύτερο θαύμα.
Ήταν η στιγμή που είχε μόλις ξεπροβάλλει από το ιερό. Εγώ στεκόμουν όρθιος ακριβώς μπροστά από την πόρτα, έχοντας προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας μόνο, της Βρεφοκρατούσας. Ένιωθα ντροπή που στεκόμουν εκεί και δεν είχα πάει πιο κοντά. Δεν ήθελα, όμως, σε καμία περίπτωση να καταστήσω αδύνατο για τις γιαγιάδες και τους λοιπούς ανθρώπους που κάθονταν στα αριστερά μου και στα δεξιά μου, να δουν και να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Δεν είναι θέατρο όπου αν χάσεις μια ατάκα δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις το έργο. Είναι, όμως, κάτι ακόμη πιο ιερό και αξιόλογο κατ' εμέ. Ανάλογα και την ποιότητα των συμμετεχόντων φυσικά.
Όσο, λοιπόν, τα σκεφτόμουν αυτά, συνειδητοποιούσα ότι ο ιερέας ερχόταν προς το μέρος μου. Ξεκίνησε από το ιερό και αντί να φτάσει μέχρι το τέλος του διαδρόμου με τα καθίσματα, όπως είχα κάνει τόσοι άλλοι που είχα παρακολουθήσει κατά καιρούς, έφτασε μέχρι εμένα, έφτασε μέχρι τη μητέρα με τα δύο της παιδιά μπροστά μου, χαμογέλασε μέσα από τα γένια του στο μωράκι της στο καροτσάκι και μας άφησε για να συνεχίσει το δρομολόγιό του.
Γύρισε όλη την εκκλησία. Κάθε γωνία της. Κάθε άνθρωπο που φιλοξενούσε στην εκκλησία του τον επισκέφτηκε. Μόνο στον εξώστη δεν ταξίδεψε με το θυμιατό του. Δεν πρόλαβε μέχρι να τελειώσουν οι ψάλτες τα λόγια τους. Η μυρωδιά, όμως, έφτασε μέχρι τον Παντοκράτορα στον τρούλο.
Αμέσως, μετά ήταν η στιγμή για το τρίτο θαύμα. Ο ιερέας μπήκε μέσα στο ιερό εκ νέου και, όταν εξήλθε, τον ακολούθησε ένας άλλος κληρικός, ενδεδυμένος με τα ίδια ρούχα με αυτόν και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Μυστικού Δείπνου. Προσκύνησαν, έκαναν το σταυρό τους και ξαναπροσκύνησαν. Ο άλλος κληρικός ξεσκέπασε το κεφάλι του και προσκύνησε, ενώ ο άλλος στεκόταν ακίνητος. Ξαναντύθηκε και έδωσε τη σκυτάλη στον ιερέα της εκκλησίας να προσκυνήσει μόνος του. Αυτός δεν ξεσκέπασε την κεφαλήν του. Απλώς προσκύνησε, έκανε το σταυρό του αργά και με πίστη και, έπειτα, προσκύνησαν μαζί άλλες δύο φορές πριν εξαφανιστούν πάλι στο ιερό.
Άφησα τη μητέρα με τα παιδιά της πίσω μου. Ύψωσα το χέρι μου στο μέτωπό μου και, περπατώντας, ολοκλήρωσα το σχήμα του σταυρού, μέχρι να φτάσω μπροστά στην εικόνα του Μυστικού Δείπνου με το Χριστό και τους μαθητές Του. Προσκύνησα. Άλλα δύο άτομα περίμεναν πίσω μου. Έκανα το σταυρό μου άλλη μία φορά και βάδισα προς την έξοδο. Δεν είχα άλλο χρόνο στη διάθεσή μου. Με έπνιγε η ανάγκη να καταγράψω όλα αυτά που με τα μάτια μου είχα δει και είχα ζήσει. Ίσως να επέστρεφα αργότερα. Ίσως και να επέστρεψα τελικά. Τη στιγμή, όμως, που όλα τα μωρά στην εκκλησία άρχισαν να κλαίνε ταυτόχρονα, χωρίς κάποια καθυστέρηση μεταξύ τους, ακόμη κι αν δεν την ανέφερα ή περιέγραψα πιο πάνω, δεν πιστεύω πως θα την ξεχάσω σύντομα.
Καλό Πάσχα & Καλή Ανάσταση,
Προάγγελος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου