Justice Prevailed

        Ήταν δύσκολη η μέρα σήμερα. Ή τουλάχιστον είχα πολλά να αντιμετωπίσω. Πολλά ψυχολογικής φύσεως φυσικά... Ένιωσα σήμερα όπως πριν 3 καλοκαίρια. Που με μια φίλη μου είχαμε περάσει το βράδυ μιλώντας στο τηλέφωνο... Σιωπώντας ουσιαστικά... Ήταν υπέροχα. Δε θέλαμε να πάμε για ύπνο. Θέλαμε να μείνουμε εκεί να ακούμε τη σιωπή μας.
        Σήμερα δεν είχα την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ήμουν θλιμμένος και στενοχωρημένος. Και τελικά ήθελα να κλάψω. Τα μάτια μου δε δάκρυζαν όμως. Δεν ήθελαν; Δεν ξέρω... Δε θυμάμαι καν πώς και γιατί πήρα τα ακουστικά στα χέρια μου. Έφτιαξα μια μελωδία και την έστειλα σε μια φίλη μου σαν demo γιατί θα κοιμόταν νωρίς και δε θα προλάβαινε να το ακούσει ολοκληρωμένο το τραγούδι.
Κι όλα αρχίσαν ξανά...
Μείναμε εκεί...
        ...να ακούμε και οι δύο το τραγούδι μου...ό,τι είχα ολοκληρώσει τουλάχιστον...
        Ήταν αργά. Έπρεπε ήδη να κοιμάται. Και όμως καθόμασταν και ακούγαμε το τραγούδι μου... Ήταν περίεργο. Όπως είπε "Ήμουν αλλού και με έφερες πίσω. Με έφερες γλυκά κοντά σου". Κι εκεί ψέλλισα ένα δειλό "Σ'αγαπώ". Σιγά-σιγά το ντροπαλό αυτό συναίσθημα έγινε πιο δυνατό. Έμεινε σττην αθήνα αλλά ένας καρπός του ταξίδεψε στη θεσσαλονίκη όπου πρώτη φορά το είπαμε με μια άλλη κοπέλα. Πλέον η λέξη αυτή είχε χάσει το νόημά της. Η λέξη "αγαπώ" δε σήμαινε πια τίποτα για μένα. Τίποτα ανθρώπινο. Μόνο ένα ταξίδι. Στον ουρανό! Στις πεδιάδες! Στα ποτάμια! Σε ό,τι μας ενώνει!
        Όπως είπα όμως στην αρχή, ήμουν θλιμμένος. Ακόμη είμαι. Όταν κλαις όμως ηρεμείς. Εγώ μπορεί να μην έκλαψα... Όμως αυτό είναι το δάκρυ μου. Καλή ακρόαση! Καλό κατέβασμα!