Ένιωσα πολλά...

Μου αρέσει που έφτιαξα στα αριστερά ειδικό μέρος για το "Τι ακούμε σήμερα". Όμως σήμερα ακούω δύο τραγούδια. Δηλαδή... με την Ακτή της Αρβανιτάκη ξεκίνησα, αλλά μετά τα όσα έγιναν, ειπώθηκαν κτλ μόνο με το "Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου" μπορώ να τελειώσω τη νύχτα μου. Κι όχι οποιαδήποτε εκτέλεση. Αυτή της Ευριδίκης και του Δάντη.

Θέλω πραγματικά να ευχαριστήσω τη στιγμή αυτή όλους όσους με αγάπησαν. Όλους ανεξαιρέτως. Από το λιγότερο έως το περισσότερο. Από τους παιδικούς μου φίλους, από τους τωρινούς μου φίλους, από τους γονείς μου, από την οικογένειά μου, από τους φίλους των φίλων μου, από τους ανθρώπους που με είδαν, κι ύστερα έφυγα(ν). Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Θεό. Χωρίς Αυτόν, χωρίς τις δικές Του ενέργειες, δε θα βρισκόμουν εδώ αυτή τη στιγμή. Δε θα είχα σταθεί στα πόδια μου. Θα φοβόμουν τα πάντα και τους πάντες. Δε θα μπορούσα να βοηθήσω κανέναν και τίποτα, αφού εγώ ο ίδιος θα ήμουν πνιγμένος στα ίδια μου τα λάθη.

Μην ξεγελαστεί κανείς. Έκανα πολλά λάθη. Δεν τα αναιρώ. Όμως, είμαι ευτυχισμένος. Είμαι χαρούμενος που μπόρεσα να τα διορθώσω. Βέβαια, μου επέτρεψαν κι αυτοί που αδίκησα, να τους ζητήσω συγγνώμη. Όμως κι εγώ, με τη χάρη του Θεού, είχα τη δύναμη να τη ζητήσω. Και τη δέχτηκαν...

Και... Ναι... Βασικά αυτά! Ελπίζω να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις που μου δόθηκαν. Κι ελπίζω να εκπληρωθούν και αυτά που θα ζητήσω στην προσευχή μου. Δεν είναι για μένα... Άρα... πρέπει να εκπληρωθούν. Δεν πρέπει;