Δε νύχτωσε ποτέ πια...

Όσο ζούμε, υπάρχουν φορές που τα όνειρά που κάναμε κατά καιρούς, μας φαίνονται τόσο μακριά. Μας φαίνεται πως δε θα καταφέρουμε ποτέ να φτάσουμε εκεί ψηλά. Όσο ζούμε και προσπαθούμε να καταφέρουμε τα όνειρα που είχαμε ως παιδιά, τόσο περισσότερο, ως μεγάλοι πια, γεμίζουμε τη ζωή μας με ανούσια πράγματα και με λάθη που μας κρατάνε μακριά από τα όνειρά μας.

Άραγε ποιο καπρίτσιο που κάναμε μικροί να μας οδήγησε στο σήμερα; Είναι σημαντικό το να γνωρίζεις πως ένα παιδί είναι αθώο. Όμως ένας αθώος μπορεί να κάνει και λάθη. Δε σημαίνει κάτι αυτό. Ειδικά ο αθώος, σε καταστάσεις άγχους, μπορεί να κάνει και λάθη. Όλοι μπορούν να κάνουν λάθη. Από την άλλη, υπάρχουν και φορές, που τα λάθη που κάνουμε είναι, ως επί το πλείστον, σωστά. Σωστά για μας. Σωστά για το μέλλον μας.

Έχω πολλή δυνατή μνήμη κι αυτό δεν το λέω για περηφάνια. Είναι ταυτόχρονα βάσανο και χάρισμα. Είναι βάσανο γιατί ήθελα από την πρώτη μέρα που ξεδιάλεξα τους φίλους μου, να πετάξω από πάνω μου το κάθε παρελθόν μου. Το όποιο δυσάρεστο παρελθόν μου. Και, όμως, συνέχισα να κάνω λάθη ξανά και ξανά. Λάθη που με κράταγαν κάθε φορά πιο μακριά από το στόχο μου.

Δε χρειαζόμουν το παρελθόν μου. Είχα το μυαλό μου να μου το θυμίζει. Και σε κάθε επαφή με συγκεκριμένα άτομα του παρελθόντος, κάποια ανάμνηση ενεργοποιούσε πάλι εκείνο το κρυμμένο σκοτεινό κομμάτι του εγκεφάλου μου, και βρισκόμουν υπόλογος μέσα μου για πράγματα που είχα κάνει στα 6, στα 11 ή στα 14 μου. Χρειαζόμουν να προχωρήσω. Μέσα σε λίγο καιρό έκανα περισσότερα από όσα έκανα τόσον καιρό.

Δεν είναι το αίσθημα του έρωτα που με κάνει να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Ούτε ο έρωτας, ούτε η απόλαυση της σάρκας μπορεί να με κάνει να αναθεωρήσω αυτά που πίστευα για τη φιλία, για την αγάπη, για την αδικία, για το Θεό, για μένα...

Μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον, να βρεθώ αντιμέτωπος με κάτι που θα μπορούσα να αντιμετωπίσω αν είχα τα άτομα που έδιωξα κοντά μου, και όχι τις αναμνήσεις μου. Ας είναι. Το επέλεξα εγώ για μένα και μόνος μου θα σηκώσω το βάρος της ευθύνης. Τουλάχιστον, επέλεξα. Αργά. Πολύ αργά μάλλον.

Όπως και να έχει, λίγο ακόμη καιρό, θα νιώθω κατατρεγμένος. Θα νιώθω πως ένα κομμάτι από το παρελθόν μου έφυγε. Το αν είναι καλό ή κακό, θα δείξει. Εγώ πάντως διάλεξα. Άλλωστε αυτή τη στιγμή το μόνο που με νοιάζει είναι να μη μετανιώσω για το σύνολο των επιλογών που θα έχω κάνει μέχρι να φτάσω στο τέλος. Μέχρι να φτάσω στο κέντρο του σπιράλ της ζωής μου.