Εκ φύσεως εμπνευσμένο

Λόγια, λόγια, λόγια. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο σημαντικά. Καμιά φορά τα λόγια αντικατοπτρίζουν υπέρλαμπρα τα όνειρα των ανθρώπων. Καμιά φορά... Κάποιες άλλες φορές τα λόγια ακούγονται σαν ουρλιαχτά από λύκους που επηρεάστηκαν από το φεγγάρι. Άλλες πάλι φορές, τα λόγια είναι τόσο γλυκά, όσο γλυκά είναι και τα προϊόντα ενός τυχαίου ζαχαροπλαστείου.

Ανάλογα, όμως και με το ύφος και τις πράξεις του ομιλητή-λέκτορα, αντίστοιχα ακούγονται ή δεν ακούγονται τα λόγια. Κι αν ακουστούν, εισακούγονται. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τραγούδι ή για τα λόγια ενός λοφιοφόρου κόκορα. Όλοι γνωρίζουμε πώς μιλάει και πώς το λέει. Δε γνωρίζουμε όμως καθόλου το τί λέει.

Κάπως έτσι συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι λένε το τραγούδι ή τα λόγια τους. Στην αρχή, όλοι τραγουδούν μόνοι τους. Αργότερα, κι όσο συνεχίζουν να εκφράζονται, κάποιος σταματάει λίγο πιο μακριά ή δίπλα τους και προσπαθεί να κατανοήσει τη μελωδία που φτάνει στα αυτιά του. Σε κάποιους αρέσει, ενώ σε κάποιους άλλους όχι. Ανάλογα του αν αρέσει στον ακροατή αυτό που αφουγκράζεται ή όχι και με το αν ταιριάζει στο δικό του τραγούδι.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως κάθε τραγούδι μεταφράζεται σε παρτιτούρα, ταμπλατούρα ή, πιο φυσικά, σε ηχητικά κύματα. Όταν τα κύματα της μίας μελωδίας εφάπτονται στα κύματα της άλλης, ο ήχος ακούγεται αρμονικός. Μονότονος αλλά αρμονικός. Όταν τα κύματα είναι παράλληλα και οι κορυφές του ενός κύματος βρίσκονται στο κέντρο των κορυφών του άλλου, τότε ο ήχος είναι πάλι αρμονικός αλλά καθόλου μονότονος. Έχει μία γλύκα και μία υπεροχή έναντι των άλλων συμπαραγόμενων μελωδιών. Με την έννοια υπεροχή εννοούμε μία υπέροχη διαφορετικότητα μεταξύ των μελωδιών που φτάνουν στα αυτιά των υπόλοιπων ανθρώπων.

Υπάρχουν, βέβαια και περιπτώσεις όπου οι αρχές των δύο κυμάτων διαφέρουν ελάχιστα η μία από την άλλη. Όσο περνάει ο χρόνος, λόγω της διαφορετικότητας της ταχύτητάς τους, τόσο αυξάνεται η απόσταση μεταξύ των δύο αρχών. Μέχρι που κάποια στιγμή η αρχή του ενός κύματος εφάπτεται απόλυτα με την αρχή του άλλου κύματος. “Τυχαίνει” επίσης να εφάπτεται και κάθε άλλο σημείο του ενός κύματος με το άλλο.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπορεί το άτομο, πραγματικά, να συνειδητοποιήσει αν ταιριάζει, όπως λέμε, με το άλλο, ποια κοινά σημεία έχουν και κατά πόσον αξίζει η προσπάθεια να τα αναπτύξουν για να αποκτήσουν κάποια κοινή (ερωτική ή φιλική) ζωή. Αυτονόητο είναι βέβαια πως όσο περισσότερο χρόνο περνάει κάποιος με ένα άτομο, τόσο περισσότερες φορές εφάπτονται τα κύματά τους, οι φωνές και τα συναισθήματά τους και άρα τόσο λιγότερα περιθώρια για δικαιολογίες υπάρχουν ώστε να ακουστεί από τον ένα από τους δύο η φράση “δεν ταιριάζουμε”.

Ακόμη, όμως, κι αν δε βρεθούν σε απόλυτη εφαρμογή το ένα με το άλλο, κάποια σημεία τους τέμνονται με το πέρασμα του χρόνου. Αν το ενδιαφέρει το άτομο η επικοινωνία, μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τα τεμνόμενα σημεία και να τα αναπτύξει, παραμερίζοντας έτσι κάποια άσχημα ή ασύγχρονα σημεία όπου η επικοινωνία δε δύναται για διάφορους λόγους.

Με τις δύο προηγούμενες παραγράφους θέλω να πω ότι δύο άνθρωποι δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουν εξαρχής. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως με μεγαλύτερο ή μικρότερο κόπο τα πράγματα δε μπορούν να αλλάξουν. Ούτε, όμως, και ότι όσο περισσότερο εφάπτονται τα κύματα δύο ανθρώπων, τόσο πιο καλό θα είναι το αποτέλεσμα. Μια επαφή οποιασδήποτε φύσεως μπορεί κάλλιστα να καταλήξει και σε σύγκρουση.

Το σημαντικότερο, όμως, όλων είναι να μην πάψουμε να τραγουδάμε. Όσο μονότονη κι αν θεωρήσουν οι ακροατές μας τη μελωδία μας. Πάντα υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος εκεί έξω... Μια διαφορετική μελωδία... Που άμα ενωθεί με τη δική μας... Αρκεί να την αναζητήσουμε και θα τη βρούμε. Το ξέρω. Εγώ τη βρήκα. Σειρά σου...