Αλήθεια λέω: ο ίδιος αριθμός γραμμάτων είναι

Φτάσαμε στο σήμερα λοιπόν. Ήρθε η μέρα. Ήρθε η λύτρωση. Ήρθε η Παναγία στο χώρο μας. Έφερε το Ζωοποιό Φως. Έφερε το θεϊκό Φως του Χριστού στην πόρτα μας. Χρειάστηκε λίγος καιρός αλλά ήρθε.

Πιο πολύ χρειάστηκε ο καιρός για εμένα. Προσπαθώντας να εισακούσω την ψυχή των γύρω μου, τελικά κατέληξα στο να μη δείχνω τη δική μου ψυχή. Κι όμως αυτό ήταν που ήθελαν και χρειαζόντουσαν όλοι. Τη δική μου ψυχή. Την πίστη που βγαίνει από την ψυχή μου. Γιατί θα ήθελα να μιλούσα ώρες και ώρες ολόκληρες για το Χριστό. Κι αφού ακούσω όσα θα έχουν να μου πουν, κι αφού διδάξω όσα θα έχω να τους πω, να φτάσει τελικά η ώρα που θα γυρίσω και θα πω το βράδυ πριν ξαπλώσω, ένα μεγάλο, ένα τεράστιο Ευχαριστώ! Όχι λεκτική προσευχή! Όχι... Απλώς μια ανάσα! Ένας ευχαριστήριος αναστεναγμός... Απλά ένα Ευχαριστώ! Ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου Κύριε! Ευχαριστώ που μου χάρισες κάτι δικό Σου. Ευχαριστώ που φρόντισες να μη χάσω τη Φως. Ευχαριστώ που πλησιάζοντας στα χρόνια της κρίσης, με βοηθάς να μένω σταθερός. Ευχαριστώ που μου δίνεις το δικαίωμα να συνεχίζω να κάνω λάθη. Γιατί έτσι διορθώνομαι. Ευχαριστώ που αφήνεις πίσω μου κεφάλαια ζωής να κλείνουν.

Δεν είμαι περήφανος για τον εαυτό μου. Έκανα λάθη τα οποία δεν έχω ακόμη εξομολογηθεί. Θα έρθει η ώρα και για αυτό όμως! Ξέρεις... μου φαίνεται περίεργο Κύριε που τη 15η μέρα του 8ου μήνα του έτους, εμείς εορτάζουμε την κοίμηση της Μητέρας Σου. Είναι η εποχή άλλωστε που το καντήλι κουνιέται στο θρόνο της στον Άγιον Όρος. Χαιρετάει τους παρευρισκόμενους. Με αγάπη, με στοργή, με πίστη, με αγνότητα. Δώσε και σε εμάς Κύριε. Δώσε μας τη Ζωή.

Ξέρεις, είχα μια εικόνα σου στο πορτοφόλι μου. Την είχα πίσω-πίσω γιατί ήταν σε απλό χαρτί και ανά πάσα στιγμή μπορούσε να πάθει κάτι. Έτσι, μπροστά είχα βάλει τη Μητέρα Σου τη Χρυσαφίτισσα. Ώσπου αποφάσισα να βάλω Εσένα μπροστά. Και ξέρεις τί κατάλαβα Κύριε λίγες μέρες αργότερα; Η εικόνα Σου σκίστηκε στην άκρη. Μόλις σε έβαλα μπροστά μου, πληγώθηκες Εσύ αντί για εμένα. Εγώ ήξερα πως η μητέρα στέκεται μπροστά στο παιδί της για να μην πάθει κακό. Εγώ ήξερα πως ο πατέρας στέκεται μπροστά στο παιδί του για να μην πάθει κακό. Εσύ που είσαι και Πατέρας και Μητέρα και Φίλος και Αδελφός; Πόσο πολλά μπορείς να κάνεις για εμένα Κύριε; Και πόσα είμαι διατεθειμένος να σε αφήσω να κάνεις;

Στις 2 Αυγούστου εορτάζαμε τον Άγιο Βασίλειο τον σαλό. Ωραία κατηγορία οι σαλοί. Έδιωξαν παντελώς τον εαυτό τους και αμέσως ήρθες εσύ να τους γεμίσεις το κενό. Και το ξέρω καλά... Αν οι άνθρωποι ήξεραν το πόσο λαμπρό είναι το Φως Σου Κύριε... όλοι θα έδιωχναν τον εαυτό τους μακριά για να γεμίσουν από το Φως της Ζωής. Όλοι Κύριε... Εγώ σαλός δεν είμαι, οπότε κρατάω ακόμη τον εαυτό μου. Μπορεί όχι τον εγωισμό μου, αλλά σίγουρα τον εαυτό μου. Αυτό, όμως, ευτυχώς δε με περιορίζει από το να βλέπω τα θαύματά Σου. Ευτυχώς...

Δώσε μας τη δύναμή Σου Κύριε. Αυτή τη θεϊκή δύναμη της ειρήνης, της αγάπης, της πίστης. Πιστεύω.... Πιστεύω....

Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γής, ορατών τε πάντων και αοράτων. Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιό του Θεού, τον μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων, φως εκ φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ού ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί, διού τα πάντα εγένετο. Τον δι ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρία κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα. Και αναστάντα την τρίτη ημέρα, κατά τας Γραφάς. Και ανελθόντα εις τους ουρανούς, και καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός. Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ού της Βασιλείας ούκ έσται τέλος. Και είς το Πνεύμα το ’γιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών. Είς Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.

Άλλωστε, όπως έχω ξαναπεί... Είμαι ένας αλήτης της νύχτας που να φέξει περιμένει... Ένας λυρικός εκφραστής του εαυτού μου...

Γιατί ξέρω καλά Κύριε πως ο άλλος εκφραστής του εαυτού μου είσαι Εσύ. Όπως έλεγε και σε ένα κόμικ... "Μην τον βλέπεις έτσι. Κάτω από τη μάσκα που φοράει είναι ένα φοβισμένο παιδαρέλι". Έτσι κι εγώ. Ο μόνος λόγος που δε φοβάμαι είναι γιατί ξέρω πως έχω Εσένα κοντά μου. Αλλιώς θα φοβόμουν. Θα είχα πολλούς λόγους να φοβάμαι. Αλλά τώρα δε φοβάμαι. Ξέρω τη Ζωή Σου και ξέρεις τη  ζωή μου. Άλλωστε όπως έλεγε και σε ένα άλλο κόμικ: "Κάποιες φορές η πίστη είναι όλα όσα χρειάζεσαι". Και ξέρω πολύ καλά πως πάντα η πίστη είναι όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος.

Άλλωστε κάθε φορά που τελειώνω ένα κείμενό μου ξέρω πως ήσουν δίπλα μου. Κι αν όχι Εσύ ως Εσύ, σίγουρα ήσουν εδώ μέσα από τα δημιουργήματά Σου(βλ. τους Αγίους, τις Αγίες και τους αγγέλους Σου).

Και ξέρεις κάτι Κύριε; Αλήθεια λέω! (=Αμήν)

Π.........

(έτσι κι αλλιώς ο ίδιος αριθμός γραμμάτων είναι).