Πριν το τέλος ήμαστε άνθρωποι

Κανείς δεν άκουσε ποτέ το θόρυβο του μυρμηγκιού που γλίστρησε και έπεσε. Αυτοί που το ανακάλυψαν θα ήταν μάλλον ζωόφιλοι και θα πήγαν να δουν αν είναι καλά.

Όταν έπεσε ο γίγαντας όλοι το άκουσαν. Όμως μόνο η αστυνομία, οι γιατροί και οι δημοσιογράφοι πλησίασαν. Οι υπόλοιποι, ακόμη κι όσοι τον γνώριζαν, προτίμησαν να μάθουν τί έγινε από τα ΜΜΕ την επόμενη μέρα.

Ήλπιζαν βέβαια ο γίγαντας να μην είχε πάρει μαζί του και τις κεραίες της τηλεόρασης ή τα καλώδια του ρεύματος γιατί τότε...θα έχαναν το βραδινό ματς οι άντρες... θα έχαναν το τούρκικο - βραζιλιάνικο - ισπανικό σίριαλ οι γυναίκες... θα έχαναν την αμερικάνικη ταινία με τη βία, το αίμα και τις σφαίρες τα αγόρια... θα έχαναν τις ταινίες με τους έρωτες και το ποιος απάτησε ποια και με ποιο τρόπο τα κορίτσια.

Μόνο οι μωροί και τα μωρά δε θα άλλαζαν το πρόγραμμά τους εκείνο το βράδυ. Θα έπρεπε να κοιμηθούν νωρίς για να μην ενοχλούν τους υπόλοιπους στο πρόγραμμά τους. Κρίμα που ύστερα από μερικά χρόνια μόνο οι μωροί και τα μωρά θα επιβίωναν. Θα ακούγονταν όμως οι φωνές των υπολοίπων που θα φώναζαν πως "...πριν το τέλος ήμαστε άνθρωποι".

Τώρα είμαστε μόνο σκιές.
Τώρα που το σήμερα έχει νικήσει το χθες.
Τώρα που βγήκε ο ήλιος και δεν υπάρχουν αυτές
εμείς γιατί είμαστε ακόμα σκιές;

Δεν αγαπήσαμε εμείς;
Δεν πληγωθήκαμε εμείς;
Δεν τραγουδήσαμε εμείς;
Όπως κι εσείς...

Δεν πληγώσατε εσείς;
Δεν κοροϊδέψατε εσείς;
Δεν "σκοτώσατε" εσείς;
Όπως κι εμείς...

Τώρα είσαστε μόνο φως.
Τώρα που οι απαντήσεις έχουν εξαφανίσει το πώς!
Τώρα που η αλήθεια έχει δείξει πως είναι πραγματικός.
εσείς γιατί γίνατε φως;

Δεν πληγώσατε εσείς;
Όπως κι εμείς...
Δεν αγαπήσαμε εμείς;
Όπως κι εσείς...
...πριν το τελος, ήμαστε άνθρωποι