Δυσαρθρία

Αυτό είναι το απόσπασμα της ιστορίας που είχα πει πως ήθελα να αντιγράψω από τη χώρα των θαυμάτων:
Άφησε τα πράγματά του στην ακτή, άνοιξε το μαγνητόφωνο (δώρο από τους γενήτορές του) και είπε:18,0,oο και συμπλήρωσε: αυτά θα τα καταλάβετε, είναι η γλώσσα σας. Αλλά εγώ, αντί για 18,0,οο λέω: Ώριμος άνθρωπος που κατέληξε ένα τίποτα μέσα στη δίνη της μιας παραφύσιν απειρίας του κόσμου τούτου. Το μόνο που επιθυμώ είναι να νιώσω το τίποτα και το άπειρο της στιγμής που γλυκά ο ρόγχος του θανάτου θα καλύπτει τη φράση:
Κι όμως έζησα ως Άνθρωπος...
...κι εσείς βαφτίσατε την αποξένωση δυσαρθρία. Η μόνη πραγματική αρρώστια είναι η ανικανότητα να μιλήσεις φυσικά, να επικοινωνήσεις πραγματικά. Δεν παραπονιέμαι, δεν κρατώ οργή, θυμό έχω μόνο για την παρωχημένη μου ψυχή που δεν κατάφερε τόσα χρόνια στις νέες επιταγές να προσαρμοστεί και να αφεθεί σε κάτι το ψυχρό, μηχανικό. Ολόκληρο το κείμενο>>> Αν θέλετε, περάστε μια βόλτα από τη σελίδα της blogger-συγγραφέως και πείτε της καμιά (καλή) κουβέντα!