Ασυνάρτητα κύματα

Μπαλωμένα υφάσματα μοιάζει ο τόπος και το τραγούδι του γυμνό. Ούτε νότες, ούτε όνειρα, ούτε φωνές. Δεν υπάρχει κανείς που ονειρεύεται μέχρι τελικά κάποιος να ονειρευτεί. Και τότε ονειρεύονται όλοι. Δεν υπάρχει κανείς που σκέφτεται μέχρι τελικά κάποιος να σκεφτεί. Και τότε σκέφτονται όλοι. Δεν υπάρχει κανείς που αγαπά μέχρι τελικά κάποιος να αγαπήσει. Και τότε τον μισούν όλοι. Τι λογική είναι αυτή; Σκοτώνεις κάτι που δε σου αρέσει κι όταν δεις το ακριβώς αντίθετο αυτού, το σκοτώνεις κι αυτό.

Μπαλωμένα υφάσματα ο τόπος. Υφάσματα που ύφανε ο Θεός και στον άνθρωπο δεν άρεσαν. Δεν ήταν δυνατόν ο απλός άνθρωπος να φοράει τα ίδια ρούχα που φορούσαν κι οι πλούσιοι. Θα ήταν ντροπή! Θα ήταν ντροπή για έναν άνθρωπο που έχει παραδώσει την ψυχή του στα λεφτά, το να ντυθεί με τα ρούχα κάποιου απλού, ταπεινού και αγαπητού από πολλούς ανθρώπου. Έτσι στον άνθρωπο δεν άρεσαν τα ρούχα που του έφτιαξε ο Θεός. Όταν τα είδε είπε "Ωραία" και έφυγε αμέσως για άλλο κατάστημα. Αν μιλούσε ο σημερινός άνθρωπος θα Του έλεγε "Κανονικά δε θα τα έπαιρνα τα ρούχα σου. Αλλά είναι δωρεάν οπότε...".

Μπαλωμένα υφάσματα ο τόπος. Αφού τα πράγματα που έφτιαξε ο Θεός δεν είναι τέλεια ή "τα άφησε στη μοίρα τους", εμείς οι άνθρωποι έχουμε το δικαίωμα να τα ράψουμε στα μέτρα μας. Έτσι το "στενό" έγινε το μέτρο μας. Όσο πιο εφαρμοστό το ρούχο πάνω μας, τόσο καλύτερα. "Δεν ξέρει ο Θεός! Στενό φόρεμα χρειαζόμουν και φαίνομαι πιο όμορφη τώρα" θα έλεγε μια κοκκέτα της εποχής μας.

Μπαλωμένα υφάσματα ο τόπος. Αλλά ο Θεός είχε προνοήσει ώστε το ρούχο να έχει χώρο και για τα φτερά μας. Φτερά που δε χρειαζόντουσαν όταν τελικά μας άρεσε το σώμα πιο πολύ από το πνεύμα. Η γη πιο πολύ από τον ουρανό. Το σεξ πιο πολύ από τον έρωτα. Το ψέμα πιο πολύ από την αλήθεια. Το ύφασμα πιο πολύ από την ίδια την υφάντρα.