Χαμογελάστε!

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλά πρόσωπα. Άλλα μπορώ να τα “διαβάσω”, ενώ άλλα όχι. Άλλες φορές, το κάθε πρόσωπο, έχει πολλές μεταφράσεις. Πολλά κρυμμένα νοήματα. Νοήματα που περιμένουν αυτόν ή αυτήν που θα το ερωτευτεί για να αποκαλύψει. Άλλες πάλι φορές υπάρχουν καθαρά νοήματα αλλά κρυμμένα πρόσωπα. Κι αυτό είναι χειρότερο από το να υπάρχουν πολλά πρόσωπα κρυμμένα πίσω από το ίδιο πρόσωπο.

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλά σώματα. Άλλα μπορώ να τα “διαβάσω”, ενώ άλλα όχι. Άλλες φορές, το κάθε σώμα, έχει πολλές μεταφράσεις. Πολλά σώματα έχουν μάθει να μη μιλάνε. Ό,τι τους συμβαίνει, αφήνουν μόνο το στόμα να το πει. Η γλώσσα του σώματος και ο αυθορμητισμός είναι κάτι σταθερό και ανύπαρκτο. Μία αέναη ευθεία. Χωρίς προορισμό και χωρίς τέλος.

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλούς άντρες. Αλλά και πολλές γυναίκες. Άντρες κάθε ηλικίας. Άλλους με μαύρο και άλλους με άσπρο δέρμα. Άλλους με ελληνικά και άλλους με σχιστά μάτια. Άλλους με πολλά μαλλιά και άλλους με καθόλου. Άλλους με μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα και άλλους με χαρτομάντιλα στο χέρι. Άλλους με σακάκι και πουκάμισο που περπατάνε βιαστικά και άλλους με αθλητικό φανελάκι που τρέχουν με την άνεσή τους.

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλές γυναίκες. Αλλά και πολλούς άντρες. Γυναίκες κάθε ηλικίας. Άλλες κοντές και άλλες ψηλές. Άλλες εύσωμες και άλλες αδύναμες. Άλλες με κοντό και άλλες με μακρύ μαλλί κότσο. Άλλες με μεγάλα πόδια και άλλες με πιο μικρά. Άλλες με στήθος που αναδεικνύεται από τα ρούχα που φοράνε και άλλες στις οποίες δε συμβαίνει αυτό.

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω συνδυασμούς. Πολλούς συνδυασμούς. Συνδυασμούς προσώπων, σωμάτων και αντρών ή γυναικών. Μερικές φορές αντικρίζω και συνδυασμούς και αντρών και γυναικών. Περπατάνε όπως κι εγώ. Μόνοι τους ή με παρέα, όπως συμβαίνει και σε εμένα.

Αντικρίζω ανθρώπους χοντρούς... Μεγάλους ανθρώπους... Άσχημους ανθρώπους. Ζουν την ίδια ζωή με τους υπόλοιπους... Ίσως πιο φτωχή, ίσως και όχι. Περπατάνε μόνοι τους και χαμογελούν. Βλέπουν τις στιγμές που περνάνε σαν στιγμές ζωής. Σαν ευκαιρίες να ζήσουν. Και πράγματι τέτοιες είναι. Κι ύστερα...

Ύστερα αντικρίζω ανθρώπους λεπτούς... Νέους ανθρώπους... Όμορφους ανθρώπους. Ζουν την ίδια ζωή με τους υπόλοιπους... Ίσως πιο πλούσια, ίσως και όχι. Περπατάνε συχνά με παρέα και δείχνουν χαμογελαστοί. Περπατάνε μόνοι τους και δείχνουν θλιμμένοι, εκνευρισμένοι και απογοητευμένοι. Βλέπουν τις στιγμές που περνάνε σαν στιγμές μάταιες. Σαν ευκαιρίες του θεού της ματαιότητας να τους αρπάξει. Ενώ δεν είναι έτσι...

Έχω πραγματικά κουραστεί να βλέπω ανθρώπους που δείχνουν ότι τα έχουν όλα να μη χαμογελάνε. Όσοι δεν τα έχουν, κάνουν ό,τι κι εγώ. Χαμογελάνε! Βλέπετε...

Εμείς πιστεύουμε ότι όσα μας λείπουν μπορούμε να τα αποκτήσουμε. Όσα μας λείπουν, ο Θεός θα μας τα προσφέρει, αν μοχθήσουμε κι εμείς γι' αυτά ίσως. Όπως και να έχει, όμως, ο μόνος λόγος να μη χαμογελάει κάποιος όταν περπατάει στο δρόμο, είναι αν ο Χριστός είχε μείνει στον τάφο. Αλλά αν είχε μείνει, δε θα μιλούσε κανείς πλέον γι' αυτόν. Αλλά ο Χριστός δεν έμεινε εκεί. Ο Χριστός αναστήθηκε. Αυτό γιορτάζουμε τις μέρες αυτές. Την Ανάσταση του Κυρίου. Μοιραστήκαμε το πένθος μας για τα βάσανά του. Μοιραστήκαμε την τέλεση της ταφής του και την περιφορά του τάφου του μέσα στις καρδιές μας. “Εμείς καταδικάζουμε το Χριστό σε θάνατο (μέσα από τις πράξεις μας). Εκείνος μας καταδικάζει σε αθανασία”. Ο Χριστός πέρασε όσα πέρασε και αναστήθηκε ώστε να μπορείς εσύ, εγώ και όλοι μας να χαμογελάμε. Μην το στερήσεις από όσους σε βλέπουν έστω και στιγμιαία στο δρόμο. Κι αν δε σε παρατηρήσει κανείς, σήκωσε το χέρι σου και φώναξε “Καλό Πάσχα”. Εγώ αυτό κάνω...

Καλό Πάσχα