Συζητώντας με εμένα - Μέρος X

Κι έτσι, κάπως, έφτασε. Ήταν κρύα η νύχτα. Ήταν σχεδόν μοναχική παρόλο που παρέα υπήρχε. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία. Παρέα υπήρχε. Κι ήταν όλα τόσο όμορφα. Τόσο δυνατά. Υπήρχε ένας δυναμισμός μέσα σε κάθε τι. Δε μπορούσε να προσδιορίσει τί ήταν. Ήταν ίσως ο αέρας που έπερνε με το, καθόλου απαλό, άγγιγμά του, τη σκόνη από τον δρόμο; Κι αυτή η σκόνη... Δεν ήταν ακριβώς καλό που σηκωνόταν. Σηκώνονταν μαζί και πεθαμένες αναμνήσεις. Αναμνήσεις από έναν άλλο κόσμο. Αναμνήσεις που έφερναν πάλι το μυαλό σε μία σύγχυση.

Είναι αυτή η αιώνια μάχη μεταξύ του καλού και του κακού. Όταν κάτι δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, τότε τί είναι; Σε αυτές τις περιπτώσεις τί κάνουμε; Λαμβάνουμε υπόψην μας το πού θα μας οδηγήσουν; Αυτός δε θα έπρεπε να είναι ο καταλληλότερος τρόπος να χαρακτηρίσουμε μία πράξη ως καλή ή κακή;

Αν η τάδε πράξη με οδηγήσει στο να είμαι καλά μέσα μου και ευτυχισμένος, τότε αυτό σημαίνει πως είναι μία καλή πράξη... Ενώ αν με οδηγήσει στο να μην είμαι καλά μέσα μου;
Ε τότε θα είναι μία κακή πράξη...

Κι αν εμένα μου αρέσει να σκοτώνω ανθρώπους; Αν έχω αυτή τη μανία;
Τότε μία κακή πράξη κάνει σε εσένα καλό για λίγο, μέχρι να νιώσεις πάλι την ανάγκη να σκοτώσεις.

Μα... Γιατί να θέλω να σκοτώσω;
Γιατί, πολύ απλά, σου λείπει η ένταση στη ζωή σου.
Όχι η αγάπη;
Η αγάπη; Γιατί να σου λείπει η αγάπη; Είσαι τριγύρω σου περιστοιχισμένος με αγάπη. Γιατί να σου λείπει η αγάπη; Τη νιώθεις. Δεν τη νιώθεις;
Απολυτα! Και έντονα!
Είδες λοιπόν; Το πρόβλημα είναι ότι σου λείπει η ζωντάνια. Βαριέσαι. Θέλεις ένταση στη ζωή σου. Και θέλεις και ένα σκοπό. Δε θέλεις πράγματα ανούσια στη ζωή σου. Θέλεις καθετί που κάνεις, να γνωρίζεις γιατί το κάνεις.

Ναι αλλά έτσι δεν αφήνομαι.
Σε αυτό ίσως έχεις ένα δίκιο. Όμως, πού να αφεθείς; Ποιον να εμπιστευτείς σε αυτόν τον κόσμο;
Γιατί; Τόσον καιρό ποιον εμπιστευόμουν;
Εσένα;
Όχι μόνο. Όλους τους εμπιστευόμουν. Πίστευα στις καλές προθέσεις του κάθε ανθρώπου.
Ίσως γι' αυτό να έφτασες εδώ που είσαι τώρα.
Και πού έφτασα τώρα;
Σε ένα τροπικό νησί στη μέση του ωκεανού, με τη θάλασσα να είναι ήρεμη και με εσένα να καλείς συνεχώς τη βροχή με την διάθεσή σου. Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;

Ίσως γιατί έπρεπε να δακρύσω. Ίσως γιατί οι συμφορές έρχονται. Ίσως γιατί δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν όταν ξεκίνησα το ταξίδι μου. Ίσως γιατί είμαι απλά ένα χαμένο σώμα που ταξιδεύει για να βρει την ψυχή του. Ίσως και να είμαι απλά μία χαμένη ψυχή που ταξιδεύει για να βρει το σώμα της. Ίσως απλά να είμαι ένας τρελός που κάθομαι και μιλάω μαζί σου από τη στιγμή που δεν υπάρχεις.

Εδώ κάνεις ένα λάθος, υπάρχω.
Κι εγώ που το ξέρω;
Μιλάς μαζί μου, μπορείς να με νιώσεις μέσα σου, μπορείς να ακούσεις το παραμιλητό μου την ώρα που κοιμάσαι, μπορείς να νιώσεις το χέρι μου να σου κλείνει το στόμα τη στιγμή που προσπαθείς να ουρλιάξεις. Υπάρχω.
Αλλά δεν είμαι εσύ.
Όπως κι εγώ δεν είμαι εσύ.

Ναι αλλά τότε;
Τότε τι;
Πού έκανα λάθος; Πού έφταιξα; Τί δεν έκανα καλά; Πέθανα πολλές φορές και αναστήθηκα. Γιατί πάλι και πάλι; Αυτή θα είναι η ζωή μου;

Όχι... Δε θα είναι έτσι η ζωή σου. Απλώς... Φύγε.
...
Φύγε από όλα, από τον εαυτό σου, από εμένα, φύγε από αυτούς που αγαπάς, φύγε από αυτούς που μισείς.
Δε μισώ κανέναν.
Τότε φύγε από αυτούς που αγαπάς.
Και πού να πάω;
Δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα το να μένεις εδώ δε σε βοηθάει να προχωράς.
Κι αν πεθάνω μόνος;
Όλοι μόνοι μας πεθαίνουμε στο τέλος...

ΥΓ:Οι φωτογραφίες είναι από τoυς blewis και allecait.