Ήταν μόνο ένας αλήτης της νύχτας. Ένας αλήτης που κάθε βράδυ τα φώτα άναβαν και έσβηναν στην παρουσία του. Ένας αλήτης ελεύθερος αλλά και δεσμευμένος μες στη ζωή. Με το μοναδικό τρόπο που η ζωή μπορεί να σε δεσμεύσει. Με την ύπαρξη. Η μορφή δεν παίζει σπουδαίο ρόλο.Αυτός ο αλήτης, όμως. Είχε την ιδιότητα κάθε βράδυ να σπάει τη σιωπή της νύχτας, να ακούει τη φωνή του να επιστρέφει αντηχώντας στις επιφάνειες της γύρω περιοχής και κανείς να μην του λέει λόγια προτρεπτικά για να σταματήσει.
Είχε όλο το χρόνο και όλο το χώρο να εκπληρώσει τα όνειρά του. Δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να του τα κόψει. Άλλωστε, εκεί που περπατούσε ή έτρεχε, ανάλογα τη διάθεση, ελεύθερος, δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες παρεμβολές από μη-ανθρώπινα μάτια. Κι αφού δεν καταλάβαινε τη γλώσσα των ανθρώπων, αν και είχε τη διανοητική ικανότητα να τη μάθει, κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ να του πει ότι είναι δύσκολο να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Κι αφού δεν του είπε κανείς τί δε μπορεί να κάνει, δεν τον περιόρισε και κανείς στο τί τελικά μπορεί να κάνει.
Μπορεί να μην είχε ένα σπίτι να κλειστεί σε αυτό, να τρώει και να κοιμάται μόνο, όπως είχαν τόσοι άλλοι γνωστοί του, αλλά είχε την ελευθερία του. Και δεν είχε σκοπό να την ανταλλάξει με τίποτα. Όχι τώρα που την είχε ζήσει. Όχι ποτέ.
Καμιά φορά πέρναγε ένας άνθρωπος, πότε μόνος του, πότε με την οικογένειά του, του έριχνε μια ματιά και τον ρώταγε αν είναι καλά και αν χρειάζεται κάτι. Αυτός, όμως, αν και δε μιλούσε, πλησίαζε με το κεφάλι ψηλά, περήφανα, το χέρι του "άγνωστου" φίλου του κι ο τελευταίος τον χάιδευε στο κεφάλι.
Όχι, μην ανησυχείτε. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν πέθανε. Ο πρωταγωνιστής ποτέ δεν πεθαίνει. Αν πέθαινε, θα ήταν η ιστορία ενός άλλου. Αυτή, όμως, είναι απλά η ιστορία ενός αλήτη της νύχτας, ελεύθερου από κάθε είδους δέσμευση, που επέλεγε να ακούει τη φωνή του κάθε βράδυ. Σαν ένα χαιρετισμό στη νύχτα. Σαν μία καλημέρα στο ξημέρωμα. Ελευθερία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου