ΑρκοΤεστ

Κάντε το εδώ: http://www.arkas.gr/index.php/gr/10
Πάντως...

...αν δεν είμαι εγώ πολύπλευρος χαρακτήρας, τότε δεν ξέρω ποιος είναι!
Καλησπέρα σε όλους!

...ειλικρινά...

...δε θέλω να μου εξηγήσεις.
Μου αρκεί να μου χαμογελάσεις...

Η πιο μεγάλη μάχη

It was God’s Grace that placed me in the midst of the wolves.
Where great suffering brought me to see Him

Απόψε δε μιλάω για νοήματα εγώ.
Μιλάω για πράξεις που οδηγούν στο όμορφο.

Ξέρεις τι είναι να τρέχεις στον σκοτεινό ουρανό
ή κάτω να πηδάς από τον πρώτο όροφο;
Ψυχικά απ' τον τρίτο. Σωματικά απ' τον πρώτο.
Κι εκεί που όλα ήρεμα, να ξυπνάς απ' τον κρότο.

Να περπατάς στο σκοτάδι και να νιώθεις τον αέρα
και να υψώνονται λάβαρα που κυματίζουν στον αγέρα.
Μετά με τρέξιμο να φτάσεις από το ξένο στο οικείο
και να ακούς την καρδιά σου σα μουσική από ηχείο.

Απόψε δε μιλάω για νοήματα εγώ.
Μιλάω για πράξεις που οδηγούν στο όμορφο.

Κι, όμως, όλα τα όμορφα κάποτε τελειώνουν
κι όσοι φίλοι χαθήκαν, ξανά ξανανταμώνουν.
Και προσπαθώ αληθινά να μη μετατραπεί
η αγάπη της καρδιάς μου σε λύπησης ριπή.

Αν χάσω τώρα, θα χαθώ
και τα όνειρα που έκανα, δε θα τα ξαναδώ.
Αυτή είναι η πιο μεγάλη και δύσκολη μάχη
κι αν κερδίσουμε, θα ανέβουμε στην πιο ψηλή ράχη.

Στο βουνό των ζωντανών που ζουν οι αγαπημένοι.
Όσοι κρατήσαν τον εαυτό τους όταν ήταν διωγμένοι.
Στη χώρα που οι δαίμονες και οι άγγελοι μπορούν
Μαζί να πετούν. Στον ουρανό μαζί να ζουν

Τους δόθηκε η ευκαιρία να δείξουν ότι αγαπούν
και στους επικρητές τους να μην απαντούν.
Και όσοι το κατόρθωσαν, στα μάτια μου βρεθήκαν
να μου πουν πως στο Χριστό την αλήθεια τους βρήκαν.

Και προσπαθώ αληθινά να μη μετατραπεί
η αγάπη της καρδιάς μου σε λύπησης ριπή.
Άλλωστ' απόψε δε μιλάω για νοήματα εγώ.
Μιλάω για πράξεις που οδηγούν στο όμορφο.

Δαίμονες του μυαλού

Οι παλιοί πολεμιστές και οι στρατιώτες είχαν το σώμα τους γεμάτο με πληγές. Κάθε πληγή ήταν απομεινάρι μίας μάχης. Κάθε τραύμα ήξεραν πότε είχε δημιουργηθεί και ποιος ή ποια το φρόντισε. Τα χειρότερα τραύματα όμως είναι αυτά της ψυχής. Όσο δεν βρίσκεις αμέσως το πώς δημιουργήθηκαν, τόσο πιο δύσκολο είναι να τα αντιμετωπίσεις. Κι έτσι σήμερα, κουρασμένος, σχεδόν τρελός, πήρα το σπαθί μου στο χέρι, κάρφωσα πάνω τα αισθήματα και τις αισθήσεις μου και βγήκα σεργιάνι να κυνηγήσω δαίμονες. Και σκοπεύω να κερδίσω...

Δωδέκατη Νύχτα

~~~Ιστορικά Στοιχεία~~~

        Πιθανόν, όσοι διαβάσατε τον τίτλο να περιμένετε να δείτε κάτι σχετικό με το ομώνυμο έργο του Shakespeare, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Απογοητευτήκατε; Δεν πειράζει. Έχω κάτι εξίσου καλό.
        Την περίοδο 1998~2000 (που πρωτοέβαλα internet) ήταν πολύ δημοφιλές το πρόγραμμα Napster. Μέσα από αυτό όλοι αντάλλαζαν αρχεία που λεγόντουσαν mp3 και συνήθως ήταν τραγούδια.
        Άπειρος λοιπόν εγώ, άνοιξα τον Ιnternet Εxplorer(ο Νetscape δε με βόλευε) και πάταγα διάφορες διευθύνσεις. Ανακάλυψα λοιπόν την ιστοσελίδα www.mp3.com από την οποία έκανα stream μουσική που παιζόταν στο εξωτερικό(και στο background εκτελούσα το πρόγραμμα ηχογράφησης των Windows!). Μετέπειτα σκέφτηκα... Αφού υπάρχει mp3.com γιατί να μην υπάρχει και .gr? Και υπήρχε!
        Μεταφράζω το σκοπό του site όπως ήταν γραμμένος στην αρχική σελίδα: Ευχαριστούμε που επισκεφτήκατε το MP3.gr. Σκοπός μας είναι να παρέχουμε δωρεάν μουσική σε όλους. Προωθούμε νέους καλλιτέχνες δωρεάν, επειδή πιστεύουμε πως η μουσική είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή και γι' αυτό πρέπει να παρέχεται δωρεάν στον καθένα.
        Το συγκεκριμένο site δεν υπάρχει πλέον οπότε όποιος θέλει, μπορεί να το δει από εδώ.

~~~Κυρίως κείμενο ανάρτησης~~~

Στο mp3.gr είχα βρει ένα συγκρότημα με όνομα "Δωδέκατη Νύχτα". Μου άρεσε η φωνή της τραγουδίστριας αλλά και η μουσική τους. Πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ. Εγώ, προσωπικά, θέλω απλά να σας δείξω ένα κομμάτι της δουλειάς τους που μου αρέσει πολύ:

Δωδέκατη Νύχτα - Φωτιά
Σαν φωνάξω ποιος θα ακούσει
την τελευταία μου την κραυγή;
Όσο να 'βρω ρυθμό
στης χαράς το σκοπό
{κάθε μέρα στη ζωή θα χαρακώνομαι}
Κι ένα πλοίο θαρρώ
είμαι μοναχικό
{που τα κύμματα το παρασέρνουν}

Φωτιά καλώ
για να κάψει μαζί μου το κακό
Να ουρλιάξει
και να κλάψει
στον τελευταίο του χορό

Ήρθε η ώρα να με βοηθήσω
και της άνοιξης το χρώμα ν' αφήσω
Θεέ μου θα μ' αρνηθώ
για να σ' ακολουθώ
{και στα πόδια μου πια να στηρίζομαι}
Το κακό να χτυπώ
νικητής για να βγω
{και να πάψω πια να βασανίζομαι}

Φωτιά καλώ
για να κάψει μαζί μου το κακό
Να ουρλιάξει
και να κλάψει
στον τελευταίο του χορό

~~~

Δωδέκατη Νύχτα - Η γυάλα
Από τη γυάλα μου κοιτώ
τον κόσμο με αμφιβολία
Μ' έχουν προδώσει
Μ' έχουν πληγώσει

Μα εγώ πολύ θα το σκεφτώ
Για να βγω
{απ' ό,τι κι αν βρω
απ' ό,τι κι αν δω}

Από τη γυάλα μου κοιτώ
και νιώθω μονάχη
γι' αυτά που χάνω
και που δε ζω
για κείνα που είχα
και τώρα μπορώ

Σα δέντρο λυγίζω
στη σκέψη σου ελπίζω

Μα για σένα είμαι εδώ
και φωνάζω "Σ' αγαπώ"
Τη χαμένη ζωή μου θρηνώ
μα βήμα δεν κάνω από δω

Ο χρόνος περνά
κι οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν
Ο χρόνος περνά

Μα για σένα είμαι εδώ
και φωνάζω "Σ' αγαπώ"
Τη χαμένη ζωή μου θρηνώ
μα βήμα δεν κάνω από δω

Σημείωση: Με κλικ στους τίτλους των τραγουδιών μπορείτε να τα ακούσετε.

Για μερικούς(αν και γράφτηκε για όλους)...

Δε φταις εσύ για τα βέλη που δέχεσαι, τις πληγές που έχεις αποκτήσει, το κουτσομπολιό που έχει γίνει εις βάρος σου, την απάτη που μεθοδεύτηκε εναντίον σου. Παρόλα αυτά, μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις όλα αυτά για να αυξηθείς στη χάρη. Δες τα σαν ευκαιρίες που σου δίνονται για να μοιάσεις περισσότερο στο Χριστό. Αντέδρασε απαλά, με ταπεινό πνεύμα. Συγχώρεσε όλους αυτούς που σε χρησιμοποιούν με μοχθηρία

Σημείωση:
Έψαξα να βρω κάποιο e-mail μήπως και μπορέσω να αντιγράψω ολόκληρο το κείμενο αλλά δε βρήκα. Έτσι πήρα το κομμάτι που με ενδιέφερε, και για το ολόκληρο κείμενο, σας παραπέμπω εκεί που το βρήκα. Πρώτα από όλα το λέω σαν προσωπική συμβουλή, για μένα, και εν συνεχεία γιατί ήθελα κάτι να γράψω περί Χριστού σήμερα, και αυτό το κείμενο του Παύλου ήταν το καταλληλότερο.

Ο βρώμικος - Δεύτερο

Συνειδητοποίησε πως είχε ρίξει το βλέμμα του ανάμεσα στα γόνατά του και κοιτούσε το γρασίδι. Μικρός μιλούσε σε αυτόν τον φλογισμένο πλανήτη, που αποκαλούσαν "ήλιο", και του έλεγε τα προβλήματά του. Του άρεσε να τον κοιτάει στα "μάτια" και να νιώθει ζωντανός. Μα είχε πολύ καιρό να το κάνει έκτοτε.

Ένιωθε πως δε χρειαζόταν. Κανείς άλλος δεν το έκανε. Αυτός γιατί να διαφέρει; Σάμπως και έναν γεράκο τις προάλλες δεν τον έβγαλαν τρελό που περπατούσε με το κεφάλι ψηλά ή που κοιτούσε στα μάτια τους συνομιλητές του; Πόσα υβριστικά σχόλια είχαν ακουστεί τότε! Κι όμως, ο γεράκος δεν έβλαπτε κανέναν. Φοβόντουσαν, φαίνεται, επειδή, με τις πράξεις του αυτές, τάραζε τα νερά του καθωσπρεπισμού. Αυτή όμως ήταν η ζωή πλέον.

Σκέφτηκε λίγο τι θα έλεγε ο δικός του παππούς αν ζούσε... Έτσι οφείλουν να μιλάνε οι άνθρωποι. Κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Να κοιτάς τα μάτια του συνομιλητή σου και να σου δείχνουν ότι λέει αλήθεια. Έχει άλλη μαγεία αυτό.

"Περασμένες θεωρίες", σκέφτηκε. "Οι άνθρωποι πλέον δεν νοιάζονταν να μιλήσουν ειλικρινά μεταξύ τους. Το ψέμα τούς είχε γίνει τρόπος ζωής. Παλαιότερα όταν έλειπε κάτι από το σπίτι, πηγαίναν οι άνθρωποι στο μπακάλη της γειτονιάς, προμηθευόντουσαν ό,τι επιθυμούσαν, χαιρετούσαν τους άλλους ανθρώπους της γειτονιάς, λέγανε μια καλημέρα. Όλα αυτά όμως πριν πολύ πολύ καιρό. Έπειτα ήρθε η Υπέρ-Αγορά και το μπακάλικο έκλεισε",μονολογούσε.

"Τώρα πια, όποιος θέλει κάτι για το σπίτι, πηγαίνει στην Υπέρ-Αγορά αυτή, το βάζει στο καλάθι του, πάει στο ταμείο, και στην έξοδο από το κτήριο, ένας σαρωτής χρεώνει το τσιπάκι στο χέρι μας. Όσο για επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, ούτε λόγος, με τις τόσο δυνατές διαφημίσεις προϊόντων. Αν και... γιατί συνεχίζω να το σκέφτομαι. Η Υπέρ-Αγορά αυτή ήταν η αρχή του προβλήματος. Όλοι άφησαν τις ιδιωτικές τους επιχειρήσεις για να εργαστούν σε αυτό το... έκτρωμα. Κι όμως, κι εγώ από εκεί ψωνίζω. Αφού δεν υπάρχει τίποτε άλλο...".

"Πόσες φορές δε σκέφτηκα να το καταστρέψω... Όμως, έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, που το πολυκατάστημα αυτό έχει μπει στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου, θα προτιμήσουν να φονεύσουν εμένα παρά να ξαναρχίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Κι εγώ άλλωστε τι μπορώ να κάνω;".

Περπατώντας στο δάσος

Όταν το τραγούδι μου στη φύση έγινε συνήθεια,
κινδύνεψα να ξεχάσω το τραγούδι της φύσης

Τα όρια της αλήθειας είναι στον ορισμό της

Υπάρχουνε βράδια
που σε τυλίγουνε οι σκέψεις
και εμφανίζονται σημάδια
που σε καλούν να τα πιστέψεις.

Και εσύ ψάχνεις να βρεις
στις ενοχές να κρυφτείς
για κάποιον περίεργο λόγο της ζωής
που σου έχουν μάθει να ζεις.

Κι οι νότες έρχονται και φεύγουν
και τα όνειρά που έκανες πεθαίνουν.
Όσο για τις αναπνοές σου που φύγανε, κλαίγουν
τα παιδιά της γειτονιάς που στο θάνατο κοντά μένουν.

Δεν αρνούνται πως μεγάλωσαν κοντά του.
Δεν αρνούνται πως ίσως να είναι και παιδιά του.
Δεν αρνούνται πως ένιωσαν την αγκαλιά του.
Ήταν η μόνη που ένιωσαν κι όταν ήταν μακριά του.

Τι σημασία έχει για αυτά τα παιδιά η αγάπη
αφού κανείς άνθρωπος δεν τους την έδωσε ποτέ!
Όλοι τα κοίταζανε με περίσια λύπηση και κάτι
που λεγόταν οργή και δεν κατάλαβαν γιατί ποτέ.

Ήταν απλώς ένα παιδί που περπάτησε σε δρόμους
σε χωματόδρομους,
σε λασπόδρομους,
σε χιονισμένους τρόμους.

Κι όλα αυτά του είχαν δώσει μια απίστευτη δύναμη
να είναι διαφορετικός και να μη φοβάται να το δείχνει.
Κι άλλαξε τον κόσμο και την κοινωνία με αυτή τη δύναμη.
Προσπάθησε μήνες και χρόνια πριν σταματήσει η ζωή κάτω να τον ρίχνει.

Η ιστορία μας τελειώνει κάπου εδώ.
Ο ήρωάς μας περπατά στον κόσμο αυτό.

Εις την καρδίαν υμών, όλοι ήρωες είσασθε.
Κάποιοι εκ υμών, πιο ήρωες από άλλους ήσασθε.
Μα η αλήθεια της ζωής για όλους έστιν.
Και πας μη μεθ'ημων, καθημών έστιν.

Φάουστ

Μυθοπλασία του έρωτα, του νου, της λογικής
ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή της γης
τα όνειρα που έκαναν τα ζώα του κόσμου
και οι πάγοι της αβύσσου που κλείστηκαν στο φως μου.

Σε ένα φως που κρύφτηκε τη νύχτα
και τη μέρα ξεπρόβαλε το σώμα
σε ένα σκοτάδι ψυχής πίχτρα
και σε μια λάσπη που στέγνωσε κι έγινε χώμα

Χάρισμα ανθρώπων

Ας κάνουμε απόψε μια χάρη στον εαυτό μας
κι ας μοιράσουμε στον κόσμο το όποιο χαμόγελό μας.
Έχω δει όμορφα πράγματα πολλά
μα σαν χαμόγελο γυναίκας δεν υπάρχει τίποτα.

Να περπατάς και να βλέπεις ότι σου χαμογελά
Να βλέπεις τη ζωή σου ξανά με χαρά.
Να νιώθεις χαρούμενος για έναν περίεργο λόγο.
Να κάνεις την ανάμνηση, για το ταξίδι, μπόγο.

Συνονθύλευμα τρελό συναισθημάτων
Να θες να γράψεις εξαρχής το "Άσμα ασμάτων".
Μα δεν υπάρχουν νότες να περιγράψουν τη χαρά.
Είναι ωραία η ζωή όταν υπάρχουν χαμόγελα.

Από κάθε γυναίκα. Από οποιαδήποτε γυναίκα.
Αρκεί να είναι αληθινό και θα έχει δέκα στα δέκα.
Δεν υπάρχουνε γυναίκες που να είναι άσχημες ή όχι.
Μόνο γυναίκες που δε χαμογελούν... ή όχι.

Ένα ταξίδι η ζωή που δεν έκανε ο Σεβάχ.
Μια περιπέτεια που μας χάρισε ο αποκαλούμενος Αλλάχ.
Μια ζωή που μας χάρισε ο Χριστός.
Ένα χάρισμα που έχουν οι γυναίκες αλλά και κάθε άνθρωπος.

Βιώσιμο - Ψηλά στον ουρανό

Όσο σκοτάδι κι αν υπάρχει από τα κτίρια,
υπάρχει πάντα φως μόλις περάσεις τα σύννεφα

Γαλήνη

        Έχω ακούσει από τόσους ανθρώπους πράγματα που δεν ισχύουν ξανά και ξανά. Έχω ακούσει ότι είμαι εξαρτημένος από τον υπολογιστή. Έχω ακούσει ότι είμαι εγωιστής. Έχω ακούσει ότι ζω σε ένα ρομαντικό κόσμο, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι... Κι όλοι κάνουν λάθος. Κι έχουν καταφέρει να αποκλείσω τέτοιες φράσεις από το μυαλό μου όταν τις λένε τα άτομα αυτά. Και όλοι κάνουν τόσο λάθος που αν συμβεί κάτι από τα παραπάνω, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι και δε θα τους πιστέψω.
        Πραγματικά, δε νιώθω πως χρειάζεται να απαντήσω στις "φήμες". Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας την άποψή μου.
        Υπάρχουν πράγματι μερικά πράγματα από τα οποία είμαι εξαρτημένος. Κι αυτά είναι τα παρακάτω...

• Η ανάσα μου
  Το σώμα μου, μου δίνει το δικαίωμα να μείνω χωρίς ανάσα για κανένα λεπτό. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, την έχω ανάγκη ξανά. Θέλω να ξυπνάω το πρωί. Να ξυπνάω το πρωί και ν' αναπνέω.
• Η ζωή μου
  Όσο είμαι ζωντανός, είμαι εξαρτημένος από τη ζωή μου. Χάρις στην ιδιότητα "ζωντανός" μπορώ και αγγίζω τους ανθρώπους, συνομιλώ μαζί τους, μπορώ να τους δείξω με ευκαταφρόνητο τρόπο πως είμαι εδώ, κοντά τους. Σίγουρα κι ο θάνατος έχει κάποια γνωρίσματα αλλά δε με ενδιαφέρουν. Όσο είμαι ζωντανός, θα χαίρομαι τη ζωή.
• Η μουσική
  Δεν εννοώ τη δική μου μουσική. Εννοώ οποιαδήποτε μουσική! Τι νόημα έχει ένας ανοιχτός υπολογιστής αν δε μπορεί να παίξει τραγούδια; Ακόμη και ο πρώτος μου υπολογιστής... Του έβαζα τη δισκέτα, πατούσα 3 εντολές και έπαιζε με το ταπεινό ηχειάκι του το "Every breath you take".
• Την αγάπη μου
  Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αγάπη στην καρδιά μου. Δε με ενδιαφέρει τόσο να παίρνω αγάπη, όσο το να μπορώ και να θέλω να δώσω αγάπη. Αν συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, θα είναι γιατί θα έχω πεθάνει. Ψυχικά νεκρός. Και αυτή θα είναι η πιο μεγάλη αποτυχία μου.

        Κάτι άλλο δε μου έρχεται στο μυαλό τώρα...
        Η Neni έχει μια ψηφοφορία στο blog της. Ρωτάει αν πραγματοποίησα(κάθε επισκέπτης, όχι μόνο εγώ) το πιο τρελό μου όνειρο, αν θα το πραγματοποιήσω, αν δεν πραγματοποιείται ή αν δεν κάνω όνειρα.
        Ξέρω πως δε με ρώτησε κανείς αλλά εγώ θέλω να το πω. Άλλωστε είπα πως γράφω ό,τι θέλω κι όχι απαντήσεις στους, κατά καιρούς, κατήγορούς μου. Λοιπόν...
Το πιο τρελό μου όνειρο;
        Να συνεχίσω να ονειρεύομαι...
        Κι αφού η Η ιστορία μιας φωτογραφίας με ταξίδεψε με τη φωνή της Enya, οφείλω να πω αυτό που νιώθω.
Κι αυτό που νιώθω είναι...
        ...Αγάπη
        ...Ηρεμία
        ...Ειρήνη
        ...Γαλήνη
Με λίγα λόγια...
        ...Αλήθεια

Μιλώντας στον καθένα...

Άραγε το παιδάκι αυτό να ζωγραφίζει
μια καρδιά ή από καρδιάς;
Άραγε εσύ να αγαπάς
μια καρδιά ή από καρδιάς;

My Beast

        Αυτό τον τίτλο έχω δώσει σε ένα τραγουδάκι που έφτιαξα προ καιρού και μπορείτε να κατεβάσετε ή να ακούσετε αν θέλετε. Αρχικά σκεφτόμουν να το αφήσω ως απλό instrumental. Τελικά όμως μίλησα με ένα φίλο και μου πρότεινε κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν είχα ξανακάνει αλλά μου άρεσε πολύ τελικά.
        Έτσι, ενώ έβαλα στίχους στο τραγούδι, δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβετε τι λέω! Είναι ψίθυροι+ελληνικά+αγγλικά! Άντε να ξεχωρίζει στο τέλος του τραγουδιού ένα "I'll find you!" που το λέω πιο δυνατά. Για όποιον λοιπόν έχει την απορία γράφω εδώ τους στίχους και ενημερώνω πως δεν είναι δικοί μου αλλά τους είχα βρει γραμμένους πάνω σε μια εικόνα στο internet.

You were afraid that you would disappear,
that you would be lost and forgotten.
I held you tight against the dark and
said that I would always come for you.
Then one day it happened. You were
torn from my arms and vanished
from this world.
Maybe you don't remember
my promise but I meant
every word.
I hope you' re not afraid,
wherever you are.
You don't need to be.
I'm not.
I will find you.

Μικρές Ιστορίες - Συζητώντας με εμένα

-Τι σου συνέβη;, ρώτησε η κοπέλα το αγόρι.
-Πνίγομαι στην οργή μου. Κοιτάζω γύρω μου και ψάχνω ευκαιρίες να ξεστομίσω φράσεις όπως Είμαι μόνος ή Έτσι μεγάλωσα απλά!, απάντησε αυτός.
-Μα ξέρεις πως δεν ισχύουν αυτά. Σωστά;, είπε το κορίτσι.
-Σωστά. Αλλά νιώθω οργισμένος. Όχι μόνος. Φίλους έχω. Οργισμένος είμαι! Και δικαιολογημένα!.
-Δεν είσαι εσύ για την οργή φτιαγμένος. Τα όνειρα που έφτιαξες δε δικαιολογούν το μένος. Μπορεί να είσαι μπερδεμένος μα ήσουνα πάντα αληθινός. Ούτε καν σκεφτόσουν πράξεις αν δεν έβγαζαν φως.
-Μα τι σημαίνουνε αυτά; Μάλλον δεν ξέρεις καλά. Τι να κάνω προσπαθώ! Ούτε καν ποιος είμαι εγώ!
-Έτσι θες να νομίζεις; Ότι είσαι σκληρός; Μπορείς να αρχίσεις να βρίζεις μα δε θα ανοίξει ο ουρανός.
-Μα ποια νομίζεις πως είσαι; Τι νομίζεις πως κάνω; Τι ακριβώς προσποιείσαι; Λες να μ' αρέσει να χάνω;
-Γιατί να πρέπει να χάσεις; Τι νομίζεις πως τρέχει; Θεωρείς πως αν την οργή πιάσεις ο κόσμος θα πάψει να απέχει;-Μα τι με νοιάζει ο κόσμος; Να με τρελάνεις προσπαθείς; Πώς θα πεθάνει ο φόβος αν δε θες δίπλα μου να σταθείς;
-Μα που δίπλα να σταθώ; Καταλαβαίνεις τι λες; Να γνωρίσεις το Θεό χωρίς τις τύψεις για το χτες!
-Μα πώς να το κάνω;
-Να κοιτάξεις μπροστά!
-Θυμάμαι και χάνω!
-Να κοιτάξεις μπροστά!
-Μα είναι δύσκολο σου λέω δε μπορώ να το κάνω. Υπάρχουνε στιγμές που κλαίω γιατί δεν πρέπει να λανθάνω.
-Μα δεν υπάρχουνε πρέπει αλλά νιώθω και θέλω. Για όσα σου μένουνε έτη να είσαι ο ίδιος θέλω.
-Μα πώς ίδιος να είμαι; Να καταλάβεις δε θες;
-Ντυμένος στο φως γίνε!
-Δεν είμαι άνθρωπος του χτες!
-Ωραία! Ξέχνα το χθες! Αλλά μην σταματήσεις τις σκέψεις και τις προσευχές!
-Και τι προτείνεις λοιπόν να κάνω το βράδυ;
-Να ζήσεις το παρόν και να ξεχάσεις τον Άδη.
-Πώς δηλαδή;
-Μαζί μου έλα μαζί... Ορίστε το ποδήλατο που έφτιαξε τα όνειρά μου. Και για να είσαι ασφαλής πάρε μαζί και τα φτερά μου...

Σήμερα...Χτες δηλαδή...

Το σήμερα έφυγε άδοξα. Άβουλα μπορεί.
Ανύπαρκτα ίσως να έφευγε η πνοή.
Κι είναι από εκείνες τις μέρες που έχω ζητήσει
να μη λογαριαστούν στην τελική μου Κρίση.

Δεν προσέφερα απόψε σε κανένα
ούτε σε εμένα.
Μόνο με τον εαυτό μου πάλεψα για λίγα λεπτά
μα βαρεθήκαμε κι οι δυο μας τελικά.

Τα αστέρια και απόψε ταξίδεψαν
Καρδιές πληγώθηκαν γιατί σε ανθρώπους πίστεψαν
Κι εγώ αντιμέτωπος με δαίμονες
να καίγομαι σαν από χίλιους Φαέθονες.

Μικρές Ιστορίες - Βιώσιμο

Έκλεισα το χρόνο σ' ένα παλιό καθρέφτη και τον έσπασα να μην ξανακυλήσει

Ήταν πολύ κουρασμένος. Είχε πολλά που όφειλε να αντιμετωπίσει και κάποια πράγματα δε μπορούσε να αφήσει απλά να συμβούν. Όχι χωρίς να προσπαθήσει έστω λίγο. Οι σωματικές του δυνάμεις τον είχαν εγκαταλείψει.

Προσπάθησε λοιπόν να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της ψυχής του για να κάνει κάτι τελευταίο πριν κοιμηθεί. Τι όμως μπορούσε να κάνει; Αυτός ένας μικρός απλός άνθρωπος. Με όλες τις δυνάμεις ενός ανθρώπου. Αλλά τι πραγματικά μπορούσε να κάνει; Πώς ήταν δυνατόν να επηρεάσει κάτι που ήταν τόσα χιλιόμετρα μακριά του; Ακόμη κι αν μπορούσε με τα σύγχρονα μέσα να φτάσει εκεί που χρειαζοταν, θα έφτανε αργά. Όταν όλα θα είχαν τελειώσει.

Πήγε στο κρεβάτι της γιαγιάς του και έψαξε δίπλα στο μαξιλάρι της να βρει ένα μικρό βιβλίο με την εικόνα Του για εξώφυλλο που ήξερε ότι είχε. Ήξερε ότι ήταν εκεί και δε δυσκολεύτηκε έτσι να το βρει. Το πήρε, έσβησε το φως και επέστρεψε στο δωματιό του.

Έβαλε απαλή μουσική αλλά σύντομα την έκλεισε γιατί τον ενοχλούσε σε αυτό το εγχείρημά του. Έκλεισε την πόρτα του δωματίου του και γονάτισε στο τραχύ χαλί στο κέντρο. Διάβασε ό,τι διαβαζόταν απο τη θρησκεία του τέτοια περίοδο. Ύστερα το έκλεισε και σκέφτηκε να προχωρήσει και σε άλλα θρησκευτικά κείμενα. Όφειλε όμως, αν ήθελε να γίνει κάτι, να Του μιλήσει κι όχι απλά να Τον ακούει μέσα από τα βιβλία Του. Έκλεισε το βιβλιαράκι. Έκλεισε τα μάτια. Και Του μίλησε.         Του είπε για όλα. Για τον ίδιο. Για τους φίλους του. Για όλα όσα τον απασχολούσαν. Κι αυτά τα όλα ήταν μόνο ένα εκείνο το βράδυ. Κάτι που είχε γίνει με έναν φίλο του και την κοπέλα του. Ήξερε την αιτία του προβλήματος. Ήξερε τα πάντα. Εκτός από το πιο σημαντικό. Τον τρόπο να το επιλύσει. Γι' αυτό στράφηκε στον θεό του. Για να το λύσει Εκείνος αφού ο ίδιος δε μπορούσε.

Οι σκέψεις του, προσπαθούσαν να τον πείσουν όσο προσευχόταν. Να τον πείσουν ότι δε θα καταφέρει τίποτα. Ότι δεν ακούγεται εκεί πάνω. Όμως δεν τον ένοιαζε να ακουστεί εκεί πάνω. Τον ένοιαζε να ακουστεί κάπου. Οπουδήποτε. Κι Αυτός θα τον άκουγε.

Και ξέρεις τι; Με άκουσε...

Αλλάζουμε τα σύμβολα απόψε

Καταστράφηκαν τα αρχαία σύμβολα μυθικών πολιτισμών σήμερα. Το κόκκινο πανί που ήταν η σημαία τους γέμισε με αίμα και σήμερα. Το κίτρινο του ήλιου που ήταν ωραία κεντημένο πάνω του, έφυγε. Πλέον μια άψυχη μάζα η σημαία τους που από την τριβή του χρόνου ξέφυγε. Ήρθαν από το παρελθόν αλλά στο μέλλον μας δεν είχαν τύχη. Ίσως κάτι να μπορεί να διορθωθεί πριν σταματήσει η ελπίδα να βήχει. Όμως μαζί με τον παράδεισο, μας έφερε και την κόλασή του. Κάθε πλανήτης που πέθανε, φέρνει μαζί και την κόλασή του. Κι αυτό δε συμβαίνει μόνο με τους πλανήτες του κόσμου. Συμβαίνει και με τους ανθρώπους που κάποιοι αποκαλούν “Φως μου”. Μιλάω για ανθρώπους και όχι για θεούς. Όχι για αθάνατους αλλά για θνητούς. Άλλωστε όταν κάποιος ταξιδεύει, με στόχο το άγνωστο κι αν οδεύει, κουβαλάει πάντα την πόλη του μαζί του. Τα πάρκα, τα σπίτια κι όσο ουρανό μπορεί να δει, μαζί του. Κι αν είδε την ειρήνη σε αυτά, την ειρήνη θα δει και μετά. Κι αν είδε τον πόλεμο μέσα σε αυτά, τους ίδιους εφιάλτες θα έχει ξανά. Κι αυτό ένα μικρό κείμενο έχοντας αλλάξει παραστάσεις. Πιθανόν να μην ξέρεις ποιος είμαι, αλλά δε χρειάζονται συστάσεις. Είμαι κάποιος που πέρασε από τα μέρη που θα περάσεις, κάποιος που θα περάσει από τα μέρη που θα κοιτάξεις. Κάποιος που προσπέρασες όταν οι άλλοι γελούσαν. Κάποιος ανάμεσα στα σκυλιά που καραδοκούσαν. Κι αυτό δεν είναι περίεργο ή κάτι μεμπτό. Είναι ένα από τα όνειρά μου που έγινε πραγματικό. Πλέον είδα πολλά και μπορώ να διαλέξω τι μου αρέσει τελικά: να σωθώ ή να φονεύσω; Κι όχι, δε λέω για θρησκεία. Μιλάω μόνο για εμπειρία. Μιλάω για όσα μαζί τους έφτιαξα δικό μου χαρακτήρα. Μιλάω για όσα έδωσα και για όσα πήρα. Κι εδώ τελειώνω λοιπόν. Έφτασα στο τέλος. Συνεχίζω στο παρόν και θα χαρείς επομένως, αν δε σου άρεσε ότι διάβασες που δεν θα μιλήσω άλλο για μύθους και για μάγισσες. Κι ίσως να μην κατάλαβες τι σκοπό είχε το κείμενο αυτό. Αν σου έλεγα πως ήταν μια προσπάθεια να ξεκολλήσω το μυαλό; Δε μιλάω για εσένα αλλά για εμένα. Δε μιλάω για αλήθεια. Όμως ούτε για ψέμα. Μίλησα για κάτι που τώρα τελείωσε. Πέταξα χρώματα στον καμβά και το έργο τους μόλις τελείωσε...

Βαρέθηκα πια...

        Πώς ακριβώς δικαιολογείται αυτή η μανία του να θεωρείται beautiful picture η κάθε εικόνα με ηλιοβασιλέματα; Ή η απέραντη θάλασσα; Ή η εικόνα από δελφίνια που πηδούν πάνω από τα νερά;
        Χωρίς να θέλω να πληγώσω κανέναν, beautiful picture είναι αυτό:

        Αντίθετα όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που μπορούμε να δούμε στην πατρίδα μας...

...μιλάμε για beautiful world.

---

        Κι ένα τραγουδάκι για να υποδεχτούμε αυτή την υπέροχη μέρα που ξημερώνει...

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις

        Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Gabriel García Márquez

Παιρνώντας από τα Πατήσια

Οι ψυχές κάνουν πάρτυ απόψε
Κάθε μια άναψε το φαναράκι της μες στο σκοτάδι
Τα όνειρα που κάνανε, χτισμένες πέτρες σε κάποιο τοίχος
Κάτι για να μας ξεχωρίζει απ' τους νεκρούς.

Νιώθω τόσο φτωχός...

...που χρειάστηκε να δημιουργήσουμε τις λέξεις για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον.

Μια εικόνα...

Το κινητό μου έχει σβήσει από μπαταρία εδώ και κάμποση ώρα... Από τις 12 που ξύπνησα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό να μπαίνει ο εξωτερικός αέρας. Το αεράκι που περνάει κατά καιρούς, αφήνει ένα κρύο φεύγοντας αλλά το υπομένω τόσην ώρα. Εκπαιδεύω τον εαυτό μου ίσως. Δεν έχω πολλά να πω απόψε. Απλώς ένα τεστ θα κάνω για όσους διαβάσουν την ανάρτηση αυτή. Τα αποτελέσματα δε θα τα δω εγώ αλλά ο καθένας μόνος σας. Είναι η καλύτερη φωτογραφία που έχω δει. Το τι εκφράζεται μέσα της, να το βρείτε εσείς. Αν ασχοληθείτε μαζί της, κάτι σημαίνει. Αν δεν ασχοληθείτε, πάλι κάτι σημαίνει.

Οι απαντήσεις είναι μέσα σας...

Justice Prevailed

        Ήταν δύσκολη η μέρα σήμερα. Ή τουλάχιστον είχα πολλά να αντιμετωπίσω. Πολλά ψυχολογικής φύσεως φυσικά... Ένιωσα σήμερα όπως πριν 3 καλοκαίρια. Που με μια φίλη μου είχαμε περάσει το βράδυ μιλώντας στο τηλέφωνο... Σιωπώντας ουσιαστικά... Ήταν υπέροχα. Δε θέλαμε να πάμε για ύπνο. Θέλαμε να μείνουμε εκεί να ακούμε τη σιωπή μας.
        Σήμερα δεν είχα την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ήμουν θλιμμένος και στενοχωρημένος. Και τελικά ήθελα να κλάψω. Τα μάτια μου δε δάκρυζαν όμως. Δεν ήθελαν; Δεν ξέρω... Δε θυμάμαι καν πώς και γιατί πήρα τα ακουστικά στα χέρια μου. Έφτιαξα μια μελωδία και την έστειλα σε μια φίλη μου σαν demo γιατί θα κοιμόταν νωρίς και δε θα προλάβαινε να το ακούσει ολοκληρωμένο το τραγούδι.
Κι όλα αρχίσαν ξανά...
Μείναμε εκεί...
        ...να ακούμε και οι δύο το τραγούδι μου...ό,τι είχα ολοκληρώσει τουλάχιστον...
        Ήταν αργά. Έπρεπε ήδη να κοιμάται. Και όμως καθόμασταν και ακούγαμε το τραγούδι μου... Ήταν περίεργο. Όπως είπε "Ήμουν αλλού και με έφερες πίσω. Με έφερες γλυκά κοντά σου". Κι εκεί ψέλλισα ένα δειλό "Σ'αγαπώ". Σιγά-σιγά το ντροπαλό αυτό συναίσθημα έγινε πιο δυνατό. Έμεινε σττην αθήνα αλλά ένας καρπός του ταξίδεψε στη θεσσαλονίκη όπου πρώτη φορά το είπαμε με μια άλλη κοπέλα. Πλέον η λέξη αυτή είχε χάσει το νόημά της. Η λέξη "αγαπώ" δε σήμαινε πια τίποτα για μένα. Τίποτα ανθρώπινο. Μόνο ένα ταξίδι. Στον ουρανό! Στις πεδιάδες! Στα ποτάμια! Σε ό,τι μας ενώνει!
        Όπως είπα όμως στην αρχή, ήμουν θλιμμένος. Ακόμη είμαι. Όταν κλαις όμως ηρεμείς. Εγώ μπορεί να μην έκλαψα... Όμως αυτό είναι το δάκρυ μου. Καλή ακρόαση! Καλό κατέβασμα!

...χιλιάδες εκατομμύρια Σ' αγαπώ

Ξεκινώντας από το μακρινό παρελθόν
και αγγίζοντας εώς και και το παρόν...

Ξεκινώντας από τη μέρα που γεννήθηκε ο Αδάμ
έως τη μέρα που απέθανε η Εύα.

Ξεκινώντας από τη μέρα που γεννήθηκε ο Αβραάμ
έως τη μέρα που απέθανε η Σάρα...

Ξεκινώντας από την πρώτη φορά που η μέλισσα τη μετέφερε από το ένα στο άλλο λουλούδι ως λέξη
έως τη μέρα που τα ζώα την έμαθαν και τη χρησιμοποίησαν συχνά πρωτού να φέξει...

Ξεκινώντας από τη μέρα που πρωτογράφτηκε
έως τη μέρα που μαζί ένα ζευγάρι θάφτηκε...

Ξεκινώντας από τη μέρα που σε αντίκρισε η νύχτα
έως τη στιγμή που σ' ερωτεύτηκαν τ' αστέρια του ουρανού. Μέσα στη νύχτα!

Ξεκινώντας από τη μέρα που σε αντίκρισα κι εγώ
έως τη στιγμή που το χρόνο θα σταματήσω για να σου το πω.

Μην τα υπολογίσεις. Μόνο νιώσε τα.
Όλα μαζί.
Από εμένα.
Πρέπει να είναι περίπου μετρημένα:...

Με την επεξεργασία φωτογραφίας...

        ...είχα ασχοληθεί από σχετικά νωρίς. Με το που απέκτησα τα Windows '98 απέκτησα και το πρόγραμμα ACDsee και άρχισα να πειραματίζομαι με τα διάφορα φίλτρα. Οι αγαπημένες μου ασχολίες ήταν να αλλάζω την απόχρωση της κάθε εικόνας και να κάνω zoom στις φωτογραφίες μεγάλης ανάλυσης που είχε μέσα σε ένα CD το περιοδικό RAM. Όπως έκαναν και στις ταινίες οι διάφοροι αστυνομικοί για να βρουν στοιχεία κρυμμένα στις φωτογραφίες. Μετέπειτα ανακάλυψα το GIMP και άρχισα να φτιάχνω εικόνες. Στην αρχή διστακτικά. Πλέον, το χρησιμοποιώ τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα για διάφορους λόγους.
    Ο λόγος που κάνω αυτή την εισαγωγή είναι γιατί βρήκα μια εικόνα που είχα φτιάξει τότε πριν περίπου 6 χρόνια(δε θα τη δημοσιεύσω όμως). Είμαι κατά 90% σίγουρος πως το κείμενο που είχα βάλει στην εικόνα αυτή, το είχα βρει κάπου ή ήταν στίχος από κάπου. Ψάχνοντας όμως στο google δε βρήκα κάτι που να αντιστοιχεί. Γι' αυτό αφήνω ένα 10% περιθώριο να είναι και δικό μου. Όπως και να έχει,για να το χρησιμοποίησα τότε, σημαίνει πως με εξέφραζε. Κι αυτό θα κάνω και τώρα γιατί με εκφράζει:

Just keep in mind how happy we were
and all the friendships we did there

Κάτι κρυμμένο από παλιά...

        Κάποτε κάποιος είπε "Δώστε μου τα βασικά της ζωής και μπορώ να κάνω χωρίς τα αναγκαία". Κάποιος άλλος είπε "Τι είναι τα πάντα για σένα και τίποτα για τους άλλους; Το μυαλό σου".
        Όταν ένα άτομο ολοκληρώνεται ως άνθρωπος, και όχι απλά ως φύλο(με τη σεξουαλική επαφή),μπορεί άνετα να αλλάξει τα δύο παραπάνω ρητά.
        Το πρώτο θα γίνει "Δώστε μου την καρδιά μου και τη δύναμη να αγαπάω και μπορώ να ζήσω χωρίς το μυαλό μου και τη δύναμη να σκέφτομαι. Απλά αγαπάω. Τι πιο όμορφο;".
        Όσο για το δεύτερο, η απάντηση είναι "τίποτα". Το μυαλό σου είναι φτιαγμένο από συναισθήματα που μοιράζεσαι με τους γύρω σου. Κι αν έχεις μάθει να αγαπάς, τα ίδια συναισθήματα έχουν κι αυτοί για σένα.
        Άρα κατά κάποιον τρόπο, μοιράζεστε το ίδιο μυαλό, τις ίδιες σκέψεις, εφόσον τα συναισθήματά σας είναι αμοιβαία (ή έχουν τις προοπτικές για να γίνουν). Και κυρίως... Τα συναισθήματα αυτά που μοιράζεσαι, και που ουσιαστικά αυτά είναι τα πάντα για σένα...Αυτά είναι και τα πάντα για τους άλλους. Αρκεί να μάθεις να τα προσφέρεις απλόχερα και αληθινά.
        Και τουλάχιστον εγώ το έμαθα.

Δυσαρθρία

Αυτό είναι το απόσπασμα της ιστορίας που είχα πει πως ήθελα να αντιγράψω από τη χώρα των θαυμάτων:
Άφησε τα πράγματά του στην ακτή, άνοιξε το μαγνητόφωνο (δώρο από τους γενήτορές του) και είπε:18,0,oο και συμπλήρωσε: αυτά θα τα καταλάβετε, είναι η γλώσσα σας. Αλλά εγώ, αντί για 18,0,οο λέω: Ώριμος άνθρωπος που κατέληξε ένα τίποτα μέσα στη δίνη της μιας παραφύσιν απειρίας του κόσμου τούτου. Το μόνο που επιθυμώ είναι να νιώσω το τίποτα και το άπειρο της στιγμής που γλυκά ο ρόγχος του θανάτου θα καλύπτει τη φράση:
Κι όμως έζησα ως Άνθρωπος...
...κι εσείς βαφτίσατε την αποξένωση δυσαρθρία. Η μόνη πραγματική αρρώστια είναι η ανικανότητα να μιλήσεις φυσικά, να επικοινωνήσεις πραγματικά. Δεν παραπονιέμαι, δεν κρατώ οργή, θυμό έχω μόνο για την παρωχημένη μου ψυχή που δεν κατάφερε τόσα χρόνια στις νέες επιταγές να προσαρμοστεί και να αφεθεί σε κάτι το ψυχρό, μηχανικό. Ολόκληρο το κείμενο>>> Αν θέλετε, περάστε μια βόλτα από τη σελίδα της blogger-συγγραφέως και πείτε της καμιά (καλή) κουβέντα!

Ξεσκαλίζοντας...

        Όπως είπα σε προηγούμενη ανάρτηση, έχω μπλεχτεί πολύ στον κόσμο της μουσικής. Μου είχε προταθεί προ καιρού από ένα σχολικό συγκρότημα να γράφω στίχους. Πριν 1 χρόνο, ίσως και παραπάνω. Τελικά δεν "έκατσε" όμως οπότε και σας παρουσιάζω το μόνο τραγούδι που πρόλαβα να τους γράψω. Ίσως το μελοποιήσω καμιά μέρα... Θα δείξει...

This story started some years ago
When I got afraid that you would let me go
I gave you my heart to you{yes to you}
In order to save the between me and you
Then, at last, I saw it with my own eyes
By the time you kissed him, you sent me goodbies
Look at me now among the devils of hell
I loved you and you say "Oh well"?
The devils of hell. The angels of sky
The are as pleasant as trying to kill me{Try}
With my heart broken apart
I have your spear filled with my blood
You want it? Then take it! Too bad for yourself
I'm no Leonidas. I can't aim well.

I was here for you
And it was you who betrayed me.
I left my friends
and I paid your rents

You threw your magic over my own head
{Haha,I've gone mad! I'm talking to a dead!}

{You see...}
I was here for you
And it was you who betrayed me.
I left my friends
and I paid your rents

I was here for you
And it was you who betrayed me.
I would die for you.
And this is how you paid me

Μικρές Ιστορίες - Η μητέρα

-Θα ζήσει γιατρέ;
-Δεν ξέρω. Του έχω δώσει φάρμακα μα δε θα καταφέρουν τίποτα παρά για μικρό χρονικό διάστημα.
-Δηλαδή πόσο;
-3 βδομάδες περίπου.


[...έχοντας καλέσει άλλο γιατρό...]
-Θα ζήσει γιατρέ;
-Δεν ξέρω. Του έχω δώσει φάρμακα μα δε θα καταφέρουν τίποτα παρά για μικρό χρονικό διάστημα.
-Δηλαδή πόσο;
-1 βδομάδα. Ίσως 2.

[...έχοντας καλέσει πάλι νέο γιατρό...]
-Θα ζήσει γιατρέ;
-Δεν ξέρω. Του έχω δώσει φάρμακα μα δε θα καταφέρουν τίποτα παρά για μικρό χρονικό διάστημα.
-Δηλαδή πόσο;
-Το πολύ 1 βδομάδα.

[...έχοντας παραδοθεί στη μοίρα της...]
-Θεέ! Αν υπάρχεις γιατί δεν τον σώζεις; Τόσο εύσπλαχνος είσαι; Κοροϊδεύεις τους αθώους ανθρώπους για να πιστέψουν σε εσένα και τελικά τους εγκαταλείπεις τη στιγμή που σε χρειάζονται! Γιατί τον αφήνεις να πεθάνει;
-Γιατί ήθελε να σώσει εσένα! Κι ας μην τον κατάλαβες ποτέ! Κι ας μην κατάλαβες ποτέ τι ήθελε να κάνει. Ήθελε να σώσει εσένα!

Δε μπόρεσα να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία.

Αυτά τα λόγια τραγουδούσε η Μποφιλίου στο τραγούδι "Μέχρι το τέλος". Κι εγώ σήμερα θα αφήσω τα "καρφιά" μου να μιλήσουν, μέχρι να μου δωθεί η άδεια να αντιγράψω ένα κείμενο που βρήκα σε άλλο blog. Μέχρι τότε...