Στα χρώματα της ίριδας

Έχω μέρες να γράψω εδώ και τολμώ να πω πως έχουν συμβεί διάφορα από την τελευταία μου ανάρτηση.

Την Τρίτη, στις 18 Μαΐου, απολύθηκα από το στρατό! Επιτέλους, μετά από 9 μήνες, τελείωσε. Δεν ήταν και τίποτα βέβαια 9 μήνες. Δεν ήταν τίποτα μπροστά στα 2+ χρόνια που έκαναν οι πατεράδες μας. Όμως, όπως και να το κάνουμε, ήταν 9 μήνες μακριά από οικογένεια, φίλους και γνωστούς.

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάτι τέτοιο το επιζητούν. Κι εμένα μου έκανε καλό. Σίγουρα! Και, φυσικά, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά, στην κοπέλα που έμεινε μαζί μου όλο αυτό το διάστημα, παρόλο που για 5 μήνες μιλούσαμε, κυρίως, μέσω τηλεφώνου και με έβλεπε κάθε 10-15 μέρες. Και, εννοείται, πως οφείλω ένα εξίσου τεράστιο ευχαριστώ σε όλους μου τους φίλους, που προσπάθησαν να καταλάβουν ότι μόλις περάσει 22:00 εγώ κοιμόμουν όρθιος, ότι κάποια στιγμή θα έχανα την ισορροπία Στρατός-Φίλοι-Κοπέλα-Οικογένεια, γιατί δε χωρούσαν όλα σε 2 μέρες μέσα, ότι δε θα μπαίνω msn για πολύ καιρό (ναι φίλε μου ΕΤΚ για σένα το λέω) και πολλά ακόμη...

Βγήκα, λοιπόν, έξω πάλι στην πολιτική ζωή, είδα λίγους φίλους, κοιμήθηκα με την κοπέλα μου, ερωτεύτηκα τη ζωή μου και τη ζωή της που μας έφερε εδώ που είμαστε, αγάπησα ξανά τον εαυτό μου, σταμάτησα να ακούω ανθρώπους να βρίζουν το Θεό μου που τόσο αγαπώ, έγραψα νέα μουσική και γενικά, βρήκα πάλι τον εαυτό μου.



Το μόνο που μένει τώρα είναι να ανοίξω πάλι τα φτερά μου, και να δω τα χρώματα της ίριδας όπως σχηματίζονται σαν ουράνιο τόξο, την ώρα που τρέχω ανάμεσα από τα δέντρα.

ΥΓ: Κι αυτό το τραγούδι αφιερωμένο σε όλους σας, μήπως και προσπαθήσετε κι εσείς να δείτε το ουράνιο τόξο μου