Εκδήλωση από μένα

Τελικά, ταξιδεύοντας κανείς μπορεί να ανακαλύψει πολύ όμορφα μέρη. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δεχτείς την πρόκληση.

Μετά από πολλές προσπάθειες και πολλή υπομονή, η οποία ευτυχώς πολύ σύντομα ανταμείφθηκε από το Θεό, μπορέσαμε επιτέλους να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι, το δικό μας χώρο να στεγάσουμε την αγάπη, να αναπτυχθούμε, να ζήσουμε και να προσκυνήσουμε.

Εγώ όμως ανέκαθεν προτιμούσα να είμαι στο δρόμο, στη φύση, κοντά στο Θεό μου. Όταν ήμουν μικρός προτιμούσα να κάθομαι στο σπίτι παρά να παίζω με τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου ποδόσφαιρο. Ήθελα να διαλέγω τους ανθρώπους με τους οποίους θα συναναστρεφόμουν. Αυτούς που αποτελούσαν τον κλοιό γύρω μου. Κι όταν ήμουν μικρός και οι γονείς μου δε με άφηναν να βγαίνω μόνος μου έξω ή τουλάχιστον δε με άφηναν να πάω μόνος όπου ήθελα, δεν είχα αυτό το περιθώριο επιλογής.

Πλέον, μετά τη δουλειά συνεχίζω και απολαμβάνω τη φύση. Λόγω της φύσης της δουλειάς της συντρόφου μου, ταξιδεύουμε σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα. Κι εγώ ακολουθώ.

Ο νυχτερινός αέρας, τα αστέρια στον ουρανό (όσα φαίνονται τουλάχιστον με τόσα φώτα), η ηρεμία που διακατέχει την πόλη όταν πέφτει το σκοτάδι και φεύγει ο ήλιος. Όλα αυτά είναι καταστάσεις που δε θα ζούσα αν αυτή τη στιγμή ήμουν στο σπίτι μου.

Είναι ωραίο το σπίτι μου. Αλλά όταν η γυναίκα μου ταξιδεύει, δεν είναι εξίσου ωραίο. Θέλω όταν μπορώ, όποτε μπορώ, να την ακολουθώ στα ταξίδια της. Προτιμώ, βέβαια, μέρη τα οποία δε μοιάζουν με το μέρος που μεγάλωσα. Όχι γιατί δεν είναι ωραίο μέρος. Αλλά είναι μέρος κατάλληλο καθαρά και μόνο για διαβίωση και όχι για ταξίδια.

Τα ταξίδια στο μέρος που μεγάλωσα είναι όμορφα, μαγευτικά και ωραία μόνο όταν τρέχεις μέσα στη νύχτα κόντρα στον άνεμο ή όταν κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις νοερά. Αλλά αυτά και στη φυλακή μπορείς να τα κάνεις. Όχι στην απομόνωση. Αλλά στη φυλακή σίγουρα.

Αντίθετα, το μέρος όπου τώρα βρίσκομαι είναι ένα από τα ομορφότερα. Τα αυτοκίνητα υπάρχουν αλλά δε με ενοχλούν. Υπάρχουν μόνο και μόνο για να με προστατεύσουν από την αίσθηση της απώλειας και της μοναξιάς που κληροδοτεί η νύχτα στα παιδιά της. Τριγύρω μου υπάρχουν πολλά δένδρα που υποκύπτουν στον άνεμο αλλά και αντιστέκονται σε αυτόν κερδίζοντας έτσι τη μάχη μου και την εμπιστοσύνη μου.

Το πλακόστρωτο έδαφος με τα περίεργα επιμέρους σχήματα, κοιτάζοντάς το από ψηλά, εξάπτει τη φαντασία. Δε σε αφήνει να το κοιτάξεις χωρίς να κοιτάξεις μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μάτι.

Έπειτα είναι και οι σκιές. Από τον άνεμο που μάχεται με τα δέντρα μέχρι τους ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μου. Καθώς κάθομαι σε ένα φωτισμένο παγκάκι, όλα δημιουργούν σκιές. Ακόμη και το χέρι μου και το στυλό που κρατώ δημιουργούν σκιές. Μα όπως είπε και κάποιος "αυτός που φέρνει το φως του ήλιου στη ζωή των άλλων, δε μπορεί να το κρατήσει μακριά από τον εαυτό του". Κι αν σκεφτούμε ότι όλοι είμαστε φτιαγμένοι πρωτίστως από φως, θα ήταν δύσκολο να μη βλέπω τις σκιές.

Άλλωστε, διάβασα πρόσφατα μια απάντηση σε όσους, σαν το Νάρκισσο, λατρεύουν το σώμα τους. "Αν είχες δει το σώμα σου πριν την πτώση, τώρα θα έκλαιγες".