Είπα σε προηγούμενη ανάρτηση πως πήρα κάποιες αποφάσεις για αυτό το blog. Η κυριώτερη απόφαση που πήρα ήταν να μην ξαναγράψω ποιήματα εδώ. Γενικότερα συνεχίζω και γράφω κανονικά. Απλώς να μην τα κοινοποιώ. Όμως εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν για διάφορους λόγους. Όπως εξαίρεση αποτελεί πχ. το "Έτσι μ' αρέσει η νύχτα". Όπως επίσης εξαίρεση αποτελεί και το παρακάτω ποίημα. Και ο λόγος; Ότι πλέον έγινε τραγούδι. Και μπορώ να πω ότι μου αρέσει ως αποτέλεσμα. Κρίμα που έχασα την κηδεμονία του. Είχε πει κάποιος γνωστός κάποτε πως αν ο δημιουργός ενός έργου καταφέρει να δει το έργο του από την πλευρά του κοινού και όχι του δημιουργού, τότε το έργο δεν του ανήκει πλέον. Με αυτή την έννοια λοιπόν κι εγώ, έχασα την κηδεμονία του τραγουδιού αυτού. Ας είναι. Έχω πολλά ακόμη να γράψω. Ζω εμπειρίες, μαθαίνω και γράφω. Έτσι πάει! Καλή ακρόαση!
ΥΓ: Περάστε μια βόλτα και από το site της χορωδία μας http://www.xnpefkis.gr/
ΥΓ: Περάστε μια βόλτα και από το site της χορωδία μας http://www.xnpefkis.gr/
"Παιδί του ουρανού και της γης(Ορίζοντας)"
Έκρηξη ηλίου η κάθε μου αυγή
κι όταν ανοίγω τα μάτια θέλω να είναι εκεί
το φως, τα σύννεφά μου, ο ουρανός και η γη.
Προστάτης του εαυτού σου και προστάτιδά μου εσύ.
Κι όταν ξυπνάω αλλάζω σε γαλάζιο ουρανό.
Σύννεφα χρησιμοποιώ για ν' αγκαλιάζω το Θεό.
Κι όταν αγγίζω τους ανθρώπους ρίχνοντας τη βροχή.
Ευελπιστώ να ρίξεις λίγο από τη φεγγαρόσκονη.
Αυτή που ξέρω ότι κρατάς στην καρδιά σου.
Αυτή που ξέρω, είναι κρυμμένη στις φολίδες, στα φτερά σου.
Που μπορεί το παραμύθι να αλλάξει.
Που μπορεί δίχως ψέμα να διδάξει.
Όμως όσο και αν γίνομαι ουρανός που αγκαλιάζει
είμαι απλά ένας σκοτεινός που από το φως σου λίγο αρπάζει.
Όταν ήλιο μου έχω εσένα και φεγγάρι μου είσαι εσύ
τι μου μένει να αγαπήσω πιο πολύ από τη ζωή!
Εκείνο το σημείο που λέγεται ορίζοντας
και μόνος του σκοπός να υπάρχει χωρίζοντας
και ενώνοντας ταυτόχρονα γη και ουρανό,
εμενα και εσένα υπό πέπλο ερωτικό.
Κι ίσως τα λόγια αυτά από τα όνειρα να βγήκαν.
Ίσως την αλήθεια μου τα ψέμματα να βρήκαν.
Ίσως ό,τι έκανα ως τώρα να χαθεί.
Μα οι άνθρωποι που αγάπησα θα μείνουν ζωντανοί.
Ό,τι και αν γίνει και ό,τι κι αν μου τάξουν.
Οι φίλοι που κατάφερα να έχω δε θα αλλάξουν.
Κι αυτά τα λέω τώρα και τα γράφω για να δω
στο μέλλον μου, τι κράτησα και τι άφησα νεκρό!
Ό,τι γράφω, υπόσχεση που θέλω να κρατήσω.
Υπομονή κι αγάπη τη ζωή μου θα γεμίζω.
Θα μπορούσα, αν ήθελα, όλα να τα διαλύσω.
Μα ήταν πάντα επιλογή μου... και έτσι θα συνεχίζω.
Έκρηξη ηλίου η κάθε μου αυγή
κι όταν ανοίγω τα μάτια θέλω να είναι εκεί
το φως, τα σύννεφά μου, ο ουρανός και η γη.
Προστάτης του εαυτού σου και προστάτιδά μου εσύ.
Κι όταν ξυπνάω αλλάζω σε γαλάζιο ουρανό.
Σύννεφα χρησιμοποιώ για ν' αγκαλιάζω το Θεό.
Κι όταν αγγίζω τους ανθρώπους ρίχνοντας τη βροχή.
Ευελπιστώ να ρίξεις λίγο από τη φεγγαρόσκονη.
Αυτή που ξέρω ότι κρατάς στην καρδιά σου.
Αυτή που ξέρω, είναι κρυμμένη στις φολίδες, στα φτερά σου.
Που μπορεί το παραμύθι να αλλάξει.
Που μπορεί δίχως ψέμα να διδάξει.
Όμως όσο και αν γίνομαι ουρανός που αγκαλιάζει
είμαι απλά ένας σκοτεινός που από το φως σου λίγο αρπάζει.
Όταν ήλιο μου έχω εσένα και φεγγάρι μου είσαι εσύ
τι μου μένει να αγαπήσω πιο πολύ από τη ζωή!
Εκείνο το σημείο που λέγεται ορίζοντας
και μόνος του σκοπός να υπάρχει χωρίζοντας
και ενώνοντας ταυτόχρονα γη και ουρανό,
εμενα και εσένα υπό πέπλο ερωτικό.
Κι ίσως τα λόγια αυτά από τα όνειρα να βγήκαν.
Ίσως την αλήθεια μου τα ψέμματα να βρήκαν.
Ίσως ό,τι έκανα ως τώρα να χαθεί.
Μα οι άνθρωποι που αγάπησα θα μείνουν ζωντανοί.
Ό,τι και αν γίνει και ό,τι κι αν μου τάξουν.
Οι φίλοι που κατάφερα να έχω δε θα αλλάξουν.
Κι αυτά τα λέω τώρα και τα γράφω για να δω
στο μέλλον μου, τι κράτησα και τι άφησα νεκρό!
Ό,τι γράφω, υπόσχεση που θέλω να κρατήσω.
Υπομονή κι αγάπη τη ζωή μου θα γεμίζω.
Θα μπορούσα, αν ήθελα, όλα να τα διαλύσω.
Μα ήταν πάντα επιλογή μου... και έτσι θα συνεχίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου